Το ερώτημα είναι τι κάνουμε μέχρι την καταπολέμηση του φαινομένου του θερμοκηπίου, ώστε να αντιμετωπίσουμε τα ακραία φαινόμενα που μας πλήττουν καίγοντας δάση, ερημοποιώντας γη, καταστρέφοντας οικοσυστήματα και προκαλώντας τόσο λειψυδρία, όσο όμως και καταστροφικές πλημμύρες.
Η απάντηση είναι η προσαρμογή στις νέες δυσμενέστερες συνθήκες της κλιματικής κρίσης.
Που σημαίνει πρόληψη των φυσικών καταστροφών και όχι μόνο εκ των υστέρων επέμβαση με σκοπό την καταστολή.
Στην περίπτωση των πυρκαγιών πρόληψη σημαίνει έγκαιρος καθαρισμός των δασών από την εύφλεκτη ύλη, που για φέτος έπρεπε να έχει ήδη ξεκινήσει. Ακόμη πρόληψη σημαίνει έγκαιρη διάνοιξη αντιπυρικών ζωνών και δασικών δρόμων. Όπως και αναβάθμιση της δασικής υπηρεσίας και γενναία αύξηση του προσωπικού της, προκειμένου να γίνονται εφικτές τόσο οι δράσεις έγκαιρης πρόληψης, όσο και καταστολής, με την κατάσβεση να επιχειρείται άμεσα στην πηγή και όχι όταν πια η πυρκαγιά έχει εξαπλωθεί σε μεγάλες δασικές εκτάσεις.
Η προσαρμογή όμως στις συνθήκες της κλιματικής κρίσης και η πρόληψη των φυσικών καταστροφών απαιτούν ριζική αλλαγή πολιτικής.
Η Βιώσιμη Ανάπτυξη στην οποία ομνύουν επικοινωνιακά οι κυβερνώντες προϋποθέτει δυο όρους που συστηματικά υποβαθμίζονται και καταστρατηγούνται σήμερα στη χώρα.
Προϋποθέτει πρώτα την ύπαρξη κοινών αγαθών και δεύτερον την υλοποίηση δημόσιων πολιτικών.
Η προσαρμογή στις νέες δυσμενείς συνθήκες δεν μπορεί να επιτευχθεί με ιδιωτικοποιήσεις των δασών με σκοπό την κερδοφόρα εκμετάλλευσή τους.
Η «πράσινη» μετάβαση δεν μπορεί να γίνει άλλοθι για την καταστροφή της φύσης. Ούτε μπορεί να γίνει κίνητρο για εμπρησμούς στις προς εκμετάλλευση δασικές περιοχές.
Ακόμη και αν οι φήμες για εμπρησμό στα Πιέρια είναι αβάσιμες και αναληθείς, η δυνατότητα της μετέπειτα ιδιωτικοποίησης της καμένης γης με πρόσχημα την εγκατάσταση «πράσινων» αιολικών πάρκων δεν είναι καθόλου αβάσιμη. Είναι μια πραγματικότητα που χαρακτηρίζει την Ελλάδα μετά το 2019.
Τίποτε, όμως, δεν είναι πιο «πράσινο» από το αληθινό πράσινο της φύσης.
Οι ιδιωτικοποιήσεις συνιστούν εκχώρηση δημόσιας γης σε ιδιώτες. Που είναι συνώνυμη με την μετατροπή των δράσεων προσαρμογής στις νέες συνθήκες, σε δράσεις προσαρμογής στις ανάγκες κερδοφορίας των επιχειρηματικών συμφερόντων στα οποία εκχωρείται η δημόσια γη.
Πρέπει να γίνει κατανοητό ότι οι ιδιωτικοποιήσεις είναι ο μεγαλύτερος εχθρός της πρόληψης των φυσικών καταστροφών.
Η προσαρμογή στις νέες συνθήκες της κλιματικής κρίσης για να γίνει πράξη, χρειάζονται κοινά αγαθά και άσκηση δημόσιων πολιτικών.
Αν αυτό δεν αλλάξει και συνεχίσει η πολιτική των ιδιωτικοποιήσεων δημόσιας γης, τα θερμά καλοκαίρια που μας περιμένουν θα γίνουν… κόλαση για τα ελληνικά δάση. Με απρόβλεπτες συνέπειες για το κλίμα, αλλά και για την οικονομική ανάπτυξη και για την κοινωνική ευημερία.
