Ήμουν στη πύλη στο φυλάκιο και κτύπησε το τηλέφωνο.Το σηκώνω και ακούω κάποιον να φωνάζει “τρέξτε φωτιά στη Πνευμονολογική”.Κλείνω το τηλέφωνο, δίνω εντολή στον συνάδελφο φύλακα να πάρει άμεσα τη πυροσβεστική,παίρνω τον πυροσβεστήρα του φυλακίου και τρέχω.
Φτάνω στο ισόγειο και βλέπω δεκάδες εργαζομένων να τρέχουν για να βγουν.
Που είναι η φωτιά τους φωνάζω;
-Στο 2ο όροφο μου λένε τρέχοντας,στη covid.
Ανεβαίνω και φτάνω στην είσοδο όπου δεν μπορώ να δω τίποτα από τον μαύρο καπνό,ούτε και να ανασάνω.
Έχοντας 4 εμφράγματα και μία επέμβαση ανοιχτής καρδιάς στο ενεργητικό μου ξέρω ότι θα έχω πρόβλημα.
Παίρνω άμεσα την απόφαση χωρίς καν να το σκεφτώ και κάνω ντου τρέχοντας χωρίς να βλέπω τίποτα από τον μαύρο καπνό και χωρίς να μπορώ να πάρω ανάσα.Χτυπωντας στα τυφλά από τη δεξιά πλευρά που ήταν οι θάλαμοι το χέρι στο τοίχο προσπαθώ να βρω πόρτες για να βγάλω ασθενείς.Μου κόβεται η ανάσα και τρέχω πίσω προς την έξοδο.Ανάβω το φακό στο κινητό μου μήπως και με βοηθήσει.Τρέχω πάλι μέσα φτάνοντας τώρα τουλάχιστον(υπολογίζω)μέχρι τα μέσα της κλινικής.Μάταια όμως,δε μπόρεσα να βρω κανέναν και βγήκα πάλι έξω.
Κατέβηκα κάτω και αντίκρυσα τη πυροσβεστική.
Εκεί και χωρίς δυνάμεις πια ,έβγαλα το κινητό μου και τράβηξα βίντεο τη προσπάθεια των πυροσβεστών.
Είχαν καεί 3 άνθρωποι,ο ένας πέθανε και οι άλλοι χαροπάλευαν.
Το προσωπικό της κλινικής είχε διασωθεί από την άλλη πλευρά του κτιρίου χάρη στις πρόσπάθειες των συναδέλφων.
Επί δέκα μέρες έβηχα,πνιγόμουν και έφτυνα μαύρο σάλιο…
Ψυχολογικά είχα τεντώσει πολύ άσχημα για αρκετό καιρό.
Εκείνη τη μέρα είχε έρθει ο υπουργός υγείας Πλεύρης και είπε ότι θα αποκατασταθεί η κλινική σε 4 μέρες που ξαναείχαμε εφημερία.
Βέβαια αποκαταστάθηκε μετά από 2 ολόκληρα χρόνια.
Αποκαταστάθηκε βέβαια ΧΩΡΙΣ ΠΑΛΙ αυτόματο σύστημα ΠΥΡΟΣΒΕΣΗΣ γιατί μας είπε πως ήταν ακριβό και αν θα έβαζαν εκεί μετα θα ήθελαν και οι άλλες κλινικές το ίδιο…Ελλαδάρα μου.
Με μαθηματική ακρίβεια οδεύουμε προς νέες θυσίες όχι μόνο στο Παπανικολάου αλλά και στα υπόλοιπα νοσοκομεία και δομές της χώρας που είναι γεμάτα από δομικές ελλείψεις βασικών συστημάτων.
Νιώθω μέσα μου ότι το χρέος μου ως άνθρωπος απέναντι στους συναθρώπους μου το έπραξα εκείνες τις στιγμές.
Η ανησυχία όμως δεν μου φεύγει με τίποτα,γνωρίζοντας πλέον και στο βαθμό που μου αναλογεί το πως “δουλεύει το σύστημα”…
Μάλλον το πως “δεν δουλεύει”…
Και δυστυχώς…
Πάμε κι όπου βγει…
Βαγγέλης Χριστοφορίδης
Πρώην συμβασιούχος Φύλακας Νοσοκομείου Γ.Παπανικολάου
Δύο χρόνια από τη φονική πυρκαγιά.
