Ένα βράδυ, καθόμασταν
με τον Χρήστο Γιαννακόπουλο
στα παρασκήνια του θεάτρου
και βλέπαμε τον Βασίλη
στην παράσταση του έργου μας
”Οι Γερμανοί Ξανάρχονται”,
ο οποίος σε μια σκηνή – του έχουν
πει ότι ο ”Γυαλάκιας” είναι απ’ έξω –
τρέχει προς την πόρτα και πηδάει
για να τον δει – αν είναι δυνατόν –
πάνω από τη μάντρα.
Έκανε ένα σάλτο τρομερό!
Λέει ο Χρήστος: ”Κοίτα πόσο πηδάει!
Αύριο να πάρουμε μία μεζούρα,
να δούμε πόσο.”
Το επόμενο βράδυ πήραμε μια μεζούρα,
μαρκάραμε μέχρι πού έφτανε το πόδι του,
το μετρήσαμε και ήταν ένα μέτρο
και είκοσι εκατοστά άλμα εις ύψος.
Και ήταν και μεγάλος άνθρωπος.
Δεν το πηδούσαμε εμείς, παιδιά τότε.
”Ξέρεις πόσο πηδάς;” τον ρωτήσαμε.
Ούτε νοιάστηκε, ούτε τον ενδιέφερε.
Την Κυριακή
πήγαμε στο Καβούρι που δεν είχε
καμία σχέση με το σημερινό Καβούρι.
Ήταν παρθένο δάσος.
Και καθώς πηγαίναμε,
είδαμε μπροστά μας ένα μαντράκι,
που δεν ήταν ούτε εξήντα πόντοι.
Το πηδήσαμε και προχωρήσαμε.
Ο Λογοθετίδης σταμάτησε
και πήγε από την άλλη πλευρά.
– Ρε Βασίλη, του λέω, γιατί πας βόλτα;
– Δε μπορώ να το πηδήσω, μου απαντά.
– Στο θέατρο πώς μπορείς;
Κάθε βράδυ πηδάς 1 και 20 και δε
μπορείς εδώ να πηδήσεις 60 πόντους;
– Στο Θέατρο! Στο Θέατρο!!, μου είπε.
Το Θέατρο, του Λογοθετίδη,
του επέβαλε τα πάντα.
Αν του έλεγαν θα κάνεις
τον πρωταθλητή του επί κοντώ
και πρέπει να πηδήσεις 5 και 80,
θα πηδούσε! Αυτός ήταν ο Βασίλης…
