Αν δεν συναντιόμασταν
με τον Νίκο Κούνδουρο στο στρατό
δε θα υπήρχε στο πανί
ούτε Θανάσης, ούτε Βέγγος.
Μια μέρα μού λέει:
”Όταν απολυθούμε, θα παίξεις
σε μια ταινία που θα φτιάξω.”
Γυρίστηκε η ”Μαγική Πόλις” και
βρέθηκα μέσα σε ένα μαγικό κόσμο.
Έπαιζα τρίτους ρόλους και δούλευα
σα φροντιστής για ένα κομμάτι ψωμί.
Γυρίστηκε και ο ”Δράκος”.
Μέσα σε δύο χρόνια
έπαιξα 22 μικρούς ρόλους.
Είχα κάποια επιτυχία και
μου έδωσαν ρόλους πρωταγωνιστή.
Καταλάβαινα ότι δεν ήμουν εγώ
αλλά κάποιος ηθοποιός Βέγγος,
που τον μεταχειρίζονταν όπως ήθελαν.
Σκέφτηκα να κάνω
μια εταιρεία παραγωγής
όπου οι ταινίες θα γινόντουσαν
πάνω – κάτω όπως ήθελα εγώ.
Με βοήθησαν δύο σκηνοθέτες.
Ο Πάνος Γλυκοφρύδης
και ο Ερρίκος Θαλασσινός.
Φιλμς σαν τον ”Παπατρέχα”
ή το ”Μην είδατε τον Παναή”,
δε θα έβγαιναν χωρίς αυτούς.
Μια μέρα ο Γλυκοφρύδης μού είπε ότι
ήταν αδύνατο να συνεχίσει μαζί μου,
γιατί δεν πίστευε
ότι οι ταινίες αυτές ανταποκρίνονταν
στις απόψεις που είχε για το Σινεμά.
Λίγο κατόπιν
δουλειές του Θαλασσινού
δεν του άφηναν περιθώρια
να ασχοληθεί μαζί μου.
Τότε βρέθηκα σε δύσκολη θέση.
Δεν είχα εμπιστοσύνη
σε άλλον άνθρωπο και το χειρότερο,
πίστευα πως δεν υπήρχε άλλος
άνθρωπος που να με καταλαβαίνει.
Έτσι πέρασα στη σκηνοθεσία.
Είμαι παιδί του Κινηματογράφου.
Τον προτιμώ 100 φορές από το Θέατρο.
Πανηγύρι, φίλε μου!…
Αγαπημένο μου φιλμ
είναι το ”Ποιος Θανάσης!”
Είναι σα Θέατρο αλλά μ’ αρέσει.
Και η ταινία
”Θου Βου Φαλακρός Πράκτωρ,
Επιχείρησις Γης Μαδιάμ”
έχει στιγμές κινηματογραφικές
αλλά εγώ, προτιμώ την άλλη.
Η μεγαλύτερη χαρά μου
ήταν όταν άνοιξα το γραφείο μου,
και η μεγαλύτερη πίκρα
όταν αναγκάστηκα να το κλείσω.
Τρεις κλητήρες κάθε πρωί έξω από
την πόρτα μου και 4.000.000 χρέος.
Από ολόκληρη την εταιρεία
”ΘΒ – Ταινίες Γέλιου”
έμεινε μονάχα ένα τηλέφωνο.
Ένα τηλέφωνο μού έμεινε απ’ όλη
αυτή την ιστορία!… Μου τα πήραν όλα.
Όταν έφτιαξα την εταιρεία,
δεν το έκανα για να κερδίσω
μα για να σταθώ σαν καλλιτέχνης.
Είχα μεράκι για τις ταινίες μου.
Τις γύριζα όπως ήθελα.
Γύριζα κωμωδίες. Αυτή η λέξη
είναι για πολύ υψηλών στόχων έργα.
Είμαι της αγχωτικής κωμωδίας.
Το άγχος είναι η σπεσιαλιτέ μου.
Μια ζωή στην τσίτα είμαι.
Δεν ηρεμώ ποτέ.
Δουλεύω με το ένστικτο.
Δεν είμαι σωστός καλλιτέχνης.
Δεν είμαι επαγγελματίας ηθοποιός.
Δεν έχω κανένα ταλέντο.
Μόνο αυτή τη φάτσα, που,
πρόσεξέ την καλά και διάβασε.
Εδώ είναι αποτυπωμένη
όλη η μιζέρια, όλη η δυστυχία,
όλος ο πόνος τού ασήμαντου Έλληνα.
Ο θεατής αντιλαμβάνεται ότι πάνω
στον Βέγγο υπάρχει μια εντιμότητα.
Ότι ο Θανάσης Βέγγος δεν έχει
προσπαθήσει να τον κοροιδέψει.
Ο ”Θανάσης” φτιάχτηκε
παρατηρώντας τους ανθρώπους
μέσα στο χώρο που κινούνται.
Στις λαικές γειτονιές.
Τώρα αν με ρωτήσεις
ο χαρακτήρας ”Θανάσης”
τι προσφέρει
σε μια κοινωνία σαν τη δική μας,
τι να σου πω… Δεν ξέρω.
Θανάσης Βέγγος
Σαν σήμερα,
το 2011, έφυγε από τη ζωή.
