Οι εργαζόμενοι του Δήμου Νεάπολης-Συκεών απέδειξαν για ακόμη μια φορά την αλληλεγγύη και την κοινωνική τους ευαισθησία, προσφέροντας απλόχερα τη βοήθειά τους σε συνανθρώπους μας. Αυτή τη φορά, η στήριξή τους απευθύνθηκε στην “Κουζίνα του Κόσμου στο Επταπύργιο”, όπου προσέφεραν δωροεπιταγές αξίας 500 ευρώ από το υστέρημά τους.

Μια Πράξη Ανθρωπιάς και Κοινωνικής Ευαισθησίας

Η κίνηση αυτή των εργαζομένων του δήμου δεν αποτελεί μόνο μία οικονομική βοήθεια, αλλά κυρίως μια πράξη ανθρωπιάς και αλληλεγγύης. Οι δωροεπιταγές που δόθηκαν θα συμβάλλουν στη βελτίωση της καθημερινότητας των ανθρώπων που στηρίζονται από την “Κουζίνα του Κόσμου”, προσφέροντας τους τη δυνατότητα να καλύψουν βασικές τους ανάγκες.

Η “Κουζίνα του Κόσμου στο Επταπύργιο” είναι μία ομάδα εθελοντών που παρέχουν κάθε Σαββάτο γεύματα σε άτομα και οικογένειες που βρίσκονται σε ανάγκη. Η προσφορά αυτή γίνεται ακόμη πιο σημαντική ενόψει των αυξημένων αναγκών που παρατηρούνται στην περιοχή του Επταπυργίου.

Την επιταγή παρέδωσε η Πρόεδρος του Σωματείου Εργαζομένων του Δήμου Νεάπολης Συκεών κα.Κίκα Σαμουρκασίδου στον ιδρυτή της “Κουζίνας του Κόσμου στο Επταπύργιο” κο.Στέφανο Θωμαίδη!

Οι εργαζόμενοι του Δήμου Νεάπολης-Συκεών δείχνουν έμπρακτα τη δέσμευσή τους στην κοινωνική προσφορά και την υποστήριξη των ευάλωτων ομάδων της κοινωνίας μας. Με τη συμβολική τους αυτή κίνηση, αναδεικνύουν τη σημασία της αλληλεγγύης και της κοινότητας, ενισχύοντας το αίσθημα της ενότητας και της συνύπαρξης.

Η προσφορά αυτή δεν είναι μόνο ένα οικονομικό βοήθημα, αλλά και ένα δυνατό μήνυμα αλληλεγγύης και ελπίδας. Οι εργαζόμενοι του Δήμου Νεάπολης-Συκεών, με τη συνεισφορά τους, ενθαρρύνουν όλους να ακολουθήσουν το παράδειγμά τους και να συμμετάσχουν σε δράσεις που στηρίζουν τους συνανθρώπους μας που έχουν ανάγκη.

Το υπαρξιακό κενό είναι μια έννοια που έχει απασχολήσει φιλοσόφους, ψυχολόγους και λογοτέχνες εδώ και αιώνες. Αφορά το αίσθημα έλλειψης νοήματος και σκοπού στη ζωή, που μπορεί να προκύψει από την επίγνωση της περατότητας της ανθρώπινης ύπαρξης και την αδυναμία εύρεσης ενός βαθύτερου νοήματος στην καθημερινότητα.

Ο όρος “υπαρξιακό κενό” συνδέεται στενά με την υπαρξιακή φιλοσοφία, η οποία αναπτύχθηκε κυρίως τον 19ο και 20ό αιώνα με στοχαστές όπως ο Σøρεν Κίρκεγκορ, ο Φρίντριχ Νίτσε, ο Μάρτιν Χάιντεγκερ και ο Ζαν-Πολ Σαρτρ. Οι φιλόσοφοι αυτοί διερεύνησαν τα ζητήματα της ελευθερίας, της υπαρξιακής αγωνίας, και της αναζήτησης νοήματος σε έναν κόσμο που φαίνεται να είναι αδιάφορος προς την ανθρώπινη ύπαρξη.

Το υπαρξιακό κενό μπορεί να προκύψει από διάφορες καταστάσεις, όπως η απώλεια αγαπημένων προσώπων, η αίσθηση αποξένωσης από την κοινωνία, ή η κρίση μέσης ηλικίας. Τα συμπτώματα μπορεί να περιλαμβάνουν βαθιά θλίψη, έλλειψη ενέργειας και κινήτρου, απομόνωση, και εσωτερική αναταραχή.

Στη ψυχολογία, το υπαρξιακό κενό συχνά αντιμετωπίζεται μέσα από τη λογοθεραπεία, μια μορφή θεραπείας που αναπτύχθηκε από τον Βίκτορ Φρανκλ. Ο Φρανκλ, επιζών του Ολοκαυτώματος και ψυχίατρος, πίστευε ότι η αναζήτηση νοήματος είναι η πρωταρχική κινητήρια δύναμη στον άνθρωπο. Σύμφωνα με τη θεωρία του, η εύρεση ενός προσωπικού σκοπού και η αντιμετώπιση των προκλήσεων της ζωής με νόημα μπορεί να βοηθήσει τους ανθρώπους να υπερβούν το υπαρξιακό κενό.

Για να υπερνικήσει κανείς το υπαρξιακό κενό, είναι σημαντικό να αναζητήσει και να δημιουργήσει προσωπικό νόημα στη ζωή του. Αυτό μπορεί να επιτευχθεί μέσα από διάφορους τρόπους:

1. **Αυτογνωσία:** Η εμβάθυνση στον εαυτό μας και η αναγνώριση των προσωπικών μας αξιών και πεποιθήσεων.
2. **Δημιουργία:** Η έκφραση μέσω της τέχνης, της γραφής ή άλλων δημιουργικών δραστηριοτήτων.
3. **Σχέσεις:** Η εμβάθυνση στις διαπροσωπικές σχέσεις και η ανάπτυξη ουσιαστικών συνδέσεων με άλλους.
4. **Πνευματικότητα:** Η αναζήτηση ενός πνευματικού ή φιλοσοφικού πλαισίου που παρέχει νόημα και σκοπό.
5. **Αυτοπραγμάτωση:** Η επιδίωξη προσωπικών στόχων και φιλοδοξιών που συμβάλλουν στην αίσθηση της ολοκλήρωσης.

Το υπαρξιακό κενό είναι μια κοινή ανθρώπινη εμπειρία που αναδεικνύει τη βαθιά ανάγκη του ανθρώπου για νόημα και σκοπό. Μέσω της προσωπικής αναζήτησης και της δημιουργίας νοήματος, μπορεί κανείς να υπερβεί αυτό το κενό και να ζήσει μια πιο ολοκληρωμένη και ικανοποιητική ζωή. Η υπαρξιακή φιλοσοφία και η ψυχολογία μας παρέχουν τα εργαλεία για να αντιμετωπίσουμε αυτήν την πρόκληση και να βρούμε τον δικό μας δρόμο προς την αυτοπραγμάτωση.

Το δάσος του Σέιχ Σου,  γνωστό και ως Κέδρινος Λόφος, στην περιοχή του Αγίου Παύλου είναι ο κύριος πνεύμονας της πόλης. Σε απόσταση μόλις  15 λεπτών από το κέντρο της πόλης, συναντάμε υπέροχα μονοπάτια φυσικού κάλους που μας βοηθούν να χαλαρώσουμε απολαμβάνοντας ταυτόχρονα την υπέροχη θέα της πόλης, του Θερμαϊκού κόλπου και ίσως και του Ολύμπου όταν οι καιρικές συνθήκες το επιτρέπουν.

Είναι ιδανικός προορισμός για πρωινούς ή απογευματινούς περιπάτους όταν επιθυμούμε να βρεθούμε μακριά από τη φασαρία της πολύβουης πόλης. Ένα δίκτυο μονοπατιών μας προσφέρει τη δυνατότητα για περίπατο, βόλτες με ποδήλατο και πικνίκ σε ένα καταπράσινο περιβάλλον σε τόσο κοντινή απόσταση, σχεδόν μέσα σε μια μεγαλούπολη! Αποτελεί αδιαμφισβήτητα ένα από τα καλύτερα κρυμμένα μυστικά της Θεσσαλονίκης, το οποίο προσκαλεί τους δραστήριους και απαιτητικούς επισκέπτες να το ανακαλύψουν.

Το Βυζαντινό Λουτρό της Θεσσαλονίκης αποτελεί το μοναδικό σωζόμενο λουτρό της μεσοβυζαντινής περιόδου σε ολόκληρη την Ελλάδα, χρονολογείται ανάμεσα στα τέλη του 13ου και στις αρχές του 14ου αιώνα και συγκαταλέγεται στoν κατάλογο των Μνημείων Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς της UNESCO. Βρίσκεται στη συνοικία Κουλέ Καφέ της Άνω Πόλης, και πιο συγκεκριμένα στην είσοδο της συνοικίας, αρκετά κοντά σε άλλα βυζαντινά μνημεία της πόλης.

Πρόκειται για ένα ορθογώνιο κτίσμα που αποτελείται από τρεις κύριους χώρους, καθένας από τους οποίους χωρίζεται σε δύο διαμερίσματα. Ο πρώτος χώρος, ο προθάλαμος του κτιρίου, ήταν ψυχρός και τα διαμερίσματά του χρησιμοποιούνταν ως αποδυτήρια. Ο δεύτερος χώρος, ο χλιαρός , λειτουργούσε ως χώρος προετοιμασίας για το λουτρό και είχε μια μέση θερμοκρασία. Τέλος, ο τρίτος χώρος , ο θερμός αποτελούσε το κυρίως λουτρό. Υπογείως κυκλοφορούσε ζεστός αέρας για επιδαπέδια θέρμανση, ενώ με επιτοίχιους αεραγωγούς ο ζεστός αυτός αέρας ρύθμιζε τη θερμοκρασία του κάθε χώρου. Σύμφωνα με τις ιστορικές πηγές ήταν λουτρό της γειτονιάς και λειτουργούσε εκ περιτροπής ως ανδρικό και γυναικείο.

Λειτούργησε για περίπου επτά αιώνες. Η λειτουργία του συνεχίστηκε ακόμα και την περίοδο της Τουρκοκρατίας, περίοδο κατά την οποία ήταν γνωστό ως «το Λουτρό του Κουλέ Καφέ», αλλά με ορισμένες αλλαγές λόγω των θρησκευτικών παραδόσεων των Μουσουλμάνων. Πιο συγκεκριμένα, το Κοράνι επιβάλλει τη χρήση ρέοντος νερού για αυτό και αφαιρέθηκαν από το λουτρό οι λουτήρες του, χαρακτηριστικό στοιχείο των βυζαντινών λουτρών . Η λειτουργία του σταμάτησε τη δεκαετία του 1940 και έπειτα εγκαταλείφθηκε για πολλά χρόνια.

Το 1952 κηρύχθηκε διατηρητέο μνημείο από το υπουργείο Πολιτισμού, ενώ κατά τη δεκαετία του ’70 έγιναν από την Αρχαιολογική Υπηρεσία ορισμένες διερευνητικές εργασίες που είχαν ως αποτέλεσμα την αποκάλυψη μιας από τις πλευρές του, που λόγω υψομετρικής διαφοράς ήταν στο μεγαλύτερο μέρος της επιχωμένη. Η αναστήλωσή του ολοκληρώθηκε το 2014 από την Εφορεία Αρχαιοτήτων Πόλης Θεσσαλονίκης.