Το ”Να μ’ αγαπάς” το έγραψα
φουλ ερωτευμένος με την Ηρώ,
για να την πείσω να με παντρευτεί.
Το 1976 ήμουν με μια μεγάλη παρέα
στο σπίτι του σκηνοθέτη Μανούσου
Μανουσάκη στο Χιλιομόδι Κορίνθου,
για Πάσχα.
Η γυναίκα μου, η Ηρώ, δεν ήταν εκεί.
Έκανε Πάσχα με τους δικούς της,
αφού μόλις την είχα γνωρίσει.
Εγώ απομονωμένος με μια κιθάρα,
Μεγάλη Παρασκευή, Μεγάλο Σάββατο,
ακόμα και Κυριακή του Πάσχα,
ετοίμαζα το τραγούδι για την Ηρώ.
Όταν το ολοκλήρωσα,
της τηλεφώνησα και το έπαιξα:
Σου γράφω πάλι από ανάγκη
η ώρα πέντε το πρωί,
το μόνο πράγμα που ‘χει μείνει
όρθιο στον κόσμο είσαι εσύ.
Τι να τις κάνω τις τιμές τους,
τα λόγια τα θεατρικά,
μες στην οθόνη του μυαλού μου
χάρτινα είδωλα νεκρά.
Να μ’ αγαπάς,
όσο μπορείς να μ’ αγαπάς.
Κοιτάζοντας μες στον καθρέφτη
βλέπω ένα πρόσωπο γνωστό,
κι ίσως η ασχήμια του να φύγει
μόλις πλυθώ και ξυριστώ.
Βρωμάει η ανάσα απ’ τα τσιγάρα,
βαραίνει ο νους μου απ’ τα πολλά,
στον τοίχο κάποια Μόνα Λίζα
σε φέρνει ακόμα πιο κοντά.
Να μ’ αγαπάς,
όσο μπορείς να μ’ αγαπάς.
Αν και τελειώνει αυτό το γράμμα
η ανάγκη μου δε σταματά,
σαν το πουλί πάνω στο σύρμα
σαν τον αλήτη που γυρνά.
Θέλω να ‘ρθεις και να μ’ ανάψεις
το παραμύθι να μου πεις,
σα μάνα γη να μ’ αγκαλιάσεις
σαν άσπρο φως να ξαναμπείς.
Να μ’ αγαπάς,
όσο μπορείς να μ’ αγαπάς,
Ανδρέας Θωμόπουλος
