Monthly Archives: August 2024
Βίκυ Μοσχολιού / Πρόσωπα
Γεννήθηκα το 1943,
στο Μεταξουργείο, σε μια αυλή
που ζούσανε τρεις οικογένειες,
άρρωστες και οι τρεις
από την ασθένεια της Κατοχής,
τη φυματίωση.
Ζούσαμε σ’ ένα δωμάτιο τέσσερα
επί τέσσερα. Δεν είχαμε ανέσεις.
Η μητέρα μου,
άρρωστη από φυματίωση,
θα ήταν δεκάξι ετών όταν με είχε.
Σήμερα μου λέει πως από μικρή
φαινόμουν ότι θα γίνω ξενυχτού.
Όλη μέρα κοιμόμουν
και τη νύχτα ήμουν ξύπνια.
Και η γυναίκα τί να κάνει…
Όλη μέρα έπλενε και όλη νύχτα
αναγκαζόταν να με γυρνάει στην
αυλή για να μην ενοχλώ τους άλλους.
Οι γονείς μου
αγόρασαν με χίλιες δυο στερήσεις
ένα οικόπεδο εκτός σχεδίου
στην Αγία Βαρβάρα, στο Αιγάλεω.
Χτίσαμε. Ένα δωμάτιο με κεραμίδια.
Ο πατέρας μου
δούλευε στη λαχαναγορά κι έτρεφε
τρία παιδιά, τη γιαγιά και τη μάνα μου.
Μια μέρα ένας θείος μου
με πήγε μαζί με μια ξαδέρφη μου
στα Ταλέντα του Γιώργου Οικονομίδη
να τραγουδήσουμε, έτσι για πλάκα.
Μόλις κατεβήκαμε κάτω, ήταν εκεί
ένας από το θέατρο Διάνα και μας
ζήτησε να πάμε να τραγουδήσουμε.
Ο πατέρας μου αντέδρασε
κι έτσι δεν πήγαμε.
Μετά από μερικά χρόνια
αρρώστησε από την καρδιά του
και λέει στη μητέρα μου
η ξαδέλφη μου, Έφη Λίντα,
που τραγουδούσε τότε
στην ”Τριάνα” του Βασίλη Χειλά
με τη Δούκισσα και τον Μπιθικώτση:
– Άφησέ την. Θα παίρνει
και 150 δραχμές την ημέρα.
Από εκεί που δεν είχαμε μία,
150 δραχμές ήταν πολλά χρήματα.
Ανέβηκα στην ”Τριάνα”
ανήμερα το Πάσχα του 1962.
Η Δούκισσα με βοήθησε πολύ
και ο Γρηγόρης,
που τότε ήτανε στο φόρτε του,
με πηγαινοέφερνε στο σπίτι μου.
Με βοήθησε πολύ
και ο Γιάννης Καραμπεσίνης.
Μου έβαζε δίσκους να δω πώς
τραγουδάνε. Μου έκανε πρόβες.
Με βοήθησε ο Γιώργος Ζαμπέτας.
Με προστάτευε με συμβουλές,
μου είχε ξεχωριστή αγάπη,
ήξερε τους γονείς μου πολύ καλά.
Οι οικογένειές μας ήταν πολύ δεμένες.
Μου έδωσαν τραγούδια ο Σταύρος
Ξαρχάκος, ο Απόστολος Καλδάρας,
ο Γιάννης Σπανός, ο Δήμος Μούτσης,
ο Άκης Πάνου, ο Γιώργος Ζαμπέτας,
ο Γιάννης Μαρκόπουλος
και όλοι οι μεγάλοι συνθέτες.
Προσπαθούσα να μπαίνω
στο πετσί του συνθέτη,
να καταλαβαίνω τί σκεφτόταν
την ώρα που έγραφε το τραγούδι,
πώς το νιώθει εκείνος.
Φρόντιζα πάντα να σέβομαι
τον εαυτό μου και το κοινό.
Είπα τραγούδια με κοινωνικό στίχο
που μίλησε στην ψυχή του Έλληνα.
Τραγούδησα ”Τα τρένα που φύγαν
αγάπες μού πήρανε” των Βαγγέλη
Γκούφα και Βασίλη Ανδρεόπουλου,
είπα το ”Προσκύνημα”
του Ιάκωβου Καμπανέλλη,
το ”Νυν και Αεί”
και το ”Ο Σαμ, ο Τζώννυ και ο Ιβάν”
του Νίκου Γκάτσου,
σε μουσική Σταύρου Ξαρχάκου
στην έξαρση της Μεταπολίτευσης.
Τραγούδησα στίχους
του Δημήτρη Χριστοδούλου,
”Κοντά στα ξημερώματα
και πριν να βγει ο ήλιος”,
είπα τον ”Αλήτη” του Ζαμπέτα,
που όποιος τον αναλύσει
θα δει τί λέει…
”Ξενύχτησα στην πόρτα σου
και σιγοτραγουδώ,
Δεν ξέρω πόσο σ’ αγαπώ,
Κάτω από τη μαρκίζα,
Πέρα από τη θάλασσα,
Άσπρα, κόκκινα, κίτρινα, μπλε,
Θα κλείσω τα μάτια,
θ’ απλώσεις τα χέρια,
Ασφαλώς και δεν πρέπει
να μας δούνε παρέα,
Ένα αστέρι πέφτει, πέφτει,
Χάθηκε το φεγγάρι,
Ναύτης βγήκε στη στεριά
για περιπολία,
Άνθρωποι μονάχοι,
Έτσι είναι η ζωή
και πώς να την αλλάξεις,
Επεμβαίνεις, επεμβαίνεις,
Μιλώ για τα παιδιά μου,
και ιδρώνω.”
Δούλεψα πολύ
για να τα κάνω όλα αυτά.
Θα μπορούσα να έχω κερδίσει
πολλά λεφτά λέγοντας σουξεδάκια.
Ήθελα να κερδίσω κάπου αλλού.
Το κέρδος μου θα είναι ο σεβασμός
από τους νεότερους τραγουδιστές
και τα τραγούδια μου.
Είναι πολιτισμός το τραγούδι,
δεν είναι λεφτά.
Θέλω να ευχαριστήσω όλους τους
δημιουργούς που μου εμπιστεύθηκαν
τα τραγούδια τους.
Και θέλω να πω ένα μεγάλο
ευχαριστώ στους δημοσιογράφους.
Μου στάθηκαν πολύ. Με αγάπησαν.
Τώρα αν βρέθηκαν και κάποιοι να
με ειρωνευτούν σε κάποια πράγματα
που υποστήριζα για τη θρησκεία,
δε λέει και τίποτα…
Βίκυ Μοσχολιού
Σαν σήμερα,
το 2005, έφυγε από τη ζωή.
………………………………………………………………..
Πηγές:
mousiki – periodiko. gr
Απόσπασμα από συνέντευξη
στον Γιώργο Π. Τσάμπρο.
musiccorner. gr
Απόσπασμα από συνέντευξη
στην Γιώτα Γεωργουλέα.
Ο Αλέν Φαμπιάν Μορίς Μαρσέλ Ντελόν
8 Νοεμβρίου 1935 – 18 Αυγούστου 2024
«Δεν είμαι αστέρι. Είμαι ηθοποιός. Αγωνίζομαι εδώ και χρόνια για να κάνω τον κόσμο να ξεχάσει ότι είμαι απλώς ένα όμορφο αγόρι με ένα όμορφο πρόσωπο. Είναι ένας σκληρός αγώνας, αλλά θα τον κερδίσω. Θέλω το κοινό να συνειδητοποιήσει ότι πάνω απ’ όλα είμαι ηθοποιός, ένας πολύ επαγγελματίας ηθοποιός που αγαπάει κάθε λεπτό που βρίσκεται μπροστά στην κάμερα. Αλλά ένας που γίνεται πολύ δυστυχισμένος τη στιγμή που ο σκηνοθέτης φωνάζει «Cut!».
—————-
Ο Αλέν Φαμπιάν Μορίς Μαρσέλ Ντελόν γεννήθηκε στις 8 Νοεμβρίου του 1935. Υπήρξε ένας από τους εξέχοντες ηθοποιούς και σύμβολα του σεξ της Ευρώπης από τις δεκαετίες του 1960 και του 1970.
Από την πρώτη του μεγάλου μήκους ταινία το 1957, σε ηλικία 23 ετών, εμφανίστηκε σε 88 κινηματογραφικές ταινίες και σε επτά τηλεοπτικές. Σκηνοθέτησε επίσης δύο μεγάλου μήκους φιλμ κι έκανε την παραγωγή σε 32.
Κέρδισε τον έπαινο για τους ρόλους του σε ταινίες όπως: «Γυμνοί στον ήλιο» (1960), «Ο Ρόκο και τ’ αδέλφια του» (1960), «Η έκλειψη» (1962), «Ο γατόπαρδος» (1963), «Ο δολοφόνος με το αγγελικό πρόσωπο» (1967), «Η πισίνα» (1969), «Ο κόκκινος κύκλος» (1970), «Ο μπάτσος» (1972) και «Ο Κύριος Κλάιν» (1976). Κατά τη διάρκεια της καριέρας του, ο Ντελόν συνεργάστηκε με πολλούς γνωστούς σκηνοθέτες, συμπεριλαμβανομένων των Λουκίνο Βισκόντι, Ζαν-Λυκ Γκοντάρ, Ζαν-Πιέρ Μελβίλ, Μικελάντζελο Αντονιόνι και Λουί Μαλ.
Το 1985 κέρδισε το Βραβείο Σεζάρ Α’ Ανδρικού Ρόλου για την ερμηνεία του στην ταινία «Η ιστορία μας» (1984). Το 1991, έλαβε το παράσημο της Λεγεώνας της Τιμής της Γαλλίας.
Το 1997 ανακοίνωσε την αποχώρησή του από την ηθοποιία, σε ηλικία 62 ετών.
Στο 45ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Βερολίνου του απονεμήθηκε η τιμητική Χρυσή Άρκτος. Επίσης, το 2019 στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Καννών, έλαβε τον τιμητικό Χρυσό Φοίνικα για την συνολική προσφορά του στην έβδομη τέχνη.
“Με ξάφνιαζε πάντα ο τρόπος που αντιδρούσε ο κόσμος όταν έβλεπε τις ταινίες μου.
“Με ξάφνιαζε πάντα ο τρόπος που αντιδρούσε ο κόσμος όταν έβλεπε τις ταινίες μου.
Ο άντρας μου δυο – τρεις φορές που έτυχε να είμαστε μαζί στην αίθουσα, τρόμαξε.
– Πάμε να φύγουμε, μου έλεγε. Αυτοί θα σε λιντσάρουν.
Εγώ καμάρωνα γιατί έπαιζα καλά αλλά οι άνθρωποι δεν το ξέρανε πως απλώς… παίζω.
Πίστευαν πως είμαι αυτό που έβλεπαν.
Πίστευαν πως είμαι όντως κακιά.
Γεννήθηκα το 1921. Η παιδική ζωή μου, με μια λέξη, ήταν ευτυχισμένη.
Ο πατέρας μου με πάντρεψε νωρίς για να μη σπουδάσω
όχι μόνο Θέατρο που ήθελα,
αλλά για να μη σπουδάσω γενικά.
Έτσι παντρεύτηκα κι έκανα τρία παιδιά.
Τον ευγνωμονώ τον πατέρα μου γι’ αυτό που μου έκανε.
Αν είχα βγει τότε στο Θέατρο….δε θα είχα κάνει τα τρία παιδιά που έχω σήμερα και τα τρία εγγόνια.
Σπούδασα πιάνο, έμαθα τη γραφή των τυφλών κι έγραφα βιβλία γι’ αυτούς,
ήμουν νοσοκόμα στο τμήμα ψυχαγωγίας του Ερυθρού Σταυρού
– γιατί τότε ήταν ο πόλεμος του ’40 –
παράλληλα με τις υποχρεώσεις μου ως μητέρα.
Εξέπεμπα όμως σε ένα άλλο μήκος κύματος με τον σύζυγό μου και διαλύσαμε τον γάμο μας.
Αφού χώρισα σπούδασα διακόσμηση στο Παρίσι.
Όταν επέστρεψα ο Γιάννης Τσαρούχης με συμβούλεψε να παρακολουθήσω μαθήματα υποκριτικής στη σχολή του Καρόλου Κουν.
Ένα βράδυ, τυχαία στο καμαρίνι του Χορν, συναντώ τον Κακογιάννη.
Ούτε ο Δημήτρης ούτε ο Μιχάλης ήξεραν ότι ήμουν μαθήτρια του Κουν.
Όταν τους το είπα ενθουσιάστηκαν και μου πρότειναν να παίξω στο φιλμ
”Κυριακάτικο Ξύπνημα” τη νευρωτική σύζυγο του Γιώργου Παππά.
Άρεσε τόσο, που στη συνέχεια ο ρόλος της κακιάς μού δόθηκε σε πολλές ταινίες που ακολούθησαν.
Αναρωτιόμουν τι ήταν αυτό που έκανε τους σκηνοθέτες να μου προτείνουν να παίζω όλες τις στρίγγλες.
Ο Κακογιάννης μού είπε κάποτε, ότι έχω κάτι στο βλέμμα μου που καρφώνει τον άλλον.
Στα γυρίσματα του φιλμ ”Στέλλα”, η Μελίνα αναρωτιόταν πώς θα μου δώσει εκείνο το χαστούκι.
”Μη σε νοιάζει”, της απάντησε ο σκηνοθέτης Μιχάλης Κακογιάννης.
”Η Τασσώ….θα σε κοιτάξει με τέτοιο βλέμμα…..που θα σε κάνει να θες να της δώσεις τέσσερα χαστούκια.”
Έπαιξα και άλλους ρόλους…..και την ωραία κυρία…
Και τι έγινε; Σιγά…
Κανείς δεν τους θυμάται.
Οι ρόλοι της κακιάς ήταν αυτοί που με καθιέρωσαν.
Ήμουν αυστηρή αλλά και σωστή για τα δεδομένα της εποχής.
Δεν είχα άδικο να αντιπαθώ την Τζένη Καρέζη που τα έφτιαξε με τον Νίκο Κούρκουλο, ο οποίος ήταν αρραβωνιασμένος με την κόρη μου, στην ταινία ”Ένας μεγάλος έρωτας”,
ή με τον Μάνο Κατράκη που η κομμώτρια Ζωή Λάσκαρη τον απατούσε και του έτρωγε τα λεφτά στο φιλμ ”Ιστορία μιας ζωής”.
Δεν έπαιξα Αρχαία Τραγωδία γιατί την σέβομαι πάρα πολύ.
Για μένα είναι κάτι μουσειακό.
Έχω παίξει ”Λυσιστράτη” αλλά Τραγωδία, όχι.
Όταν άρχισε ο Κουν να ανεβάζει Αρχαία Τραγωδία είχα φύγει από το Θέατρο Τέχνης.
Συνειδητά δεν την ήθελα.
Δε μου αρέσει το Μουσειακό Θέατρο.
Μου αρέσει το καθημερινό Θέατρο.
Να το ζω.
Το Θέατρο είναι αίσθηση δημιουργίας.
Με ρωτάνε αν με κουράζει. Η δουλειά του ηθοποιού είναι χαρά.
Στο Θέατρο δεν δουλεύουμε. Στο Θέατρο παίζουμε.
Η μεγάλη και μοναδική κούραση είναι οι πρόβες.
Δεν τελειώνει η ζωή όταν γεράσεις.
Δεν πρέπει να εγκαταλείπεις.
Υπάρχεις.
Και το βασικό στοιχείο είναι ότι ζεις και αναπνέεις.
Τη μέρα μου την ξεκινώ με ένα ευχαριστώ σε αυτόν τον ήλιο που έχουμε από πάνω μας,
τον ήλιο που λούζει τη ζωή μας.
Και κοιτάω το αύριο.
Όχι το χθες.
Το χθες πέρασε, τελείωσε.
Το αύριο… “
-Τασσώ Καββαδία
………………………………………………………
-Πηγές:
Απόσπασμα από το βιβλίο του Αντώνη Πρέκα: ΣΑΝ ΠΑΛΙΟ ΣΙΝΕΜΑ…
tovima. gr
Απόσπασμα από συνέντευξη στην Αφροδίτη Γραμμέλη. newsbeast. gr
Φωτογραφία: – Σπύρος Στάβερης – lifo. gr
Τσαρλς Μπουκόφσκι / Πρόσωπα
Για να μπορέσεις να πεις
πως έφτασες στο τέρμα, πως είδες
όσα ήθελες και έχεις πια χορτάσει,
πρέπει να ξυπνήσεις ένα πρωί
και να αναρωτηθείς αν αντέχεις
να υπομείνεις την ημέρα που ξεκινάει.
Πρέπει να γευτείς λεμόνι και αλάτι
για να σε γλυκάνει μια σοκολάτα.
Πρέπει
να αποτύχεις για να επιτύχεις,
γιατί όσοι δεν απέτυχαν
είναι όσοι ποτέ δε ρίσκαραν.
Πρέπει να γνωρίσεις
τους λάθος ανθρώπους,
για να εκτιμήσεις
την αξία μιας συντροφιάς,
όταν βρίσκεις τους σωστούς.
Πρέπει
να απογοητευτείς από φίλους,
να γελάσεις με κρύα ανέκδοτα,
να υπομείνεις βαρετές ταινίες
μέχρι εκείνη που ασυναίσθητα
θα σε αλλάξει για πάντα.
Πρέπει
να χάσεις στα χαρτιά την ίδια μέρα
που θα χάσεις και στην αγάπη.
Πρέπει να μην έχεις
ούτε πίτα, ούτε σκύλο.
Πρέπει να χάσεις το κορίτσι πριν
βρεις το θάρρος να της εξηγήσεις.
Πρέπει να πληγωθείς
μα και πρέπει να πληγώσεις.
Πρέπει να αποχωριστείς
τον πρώτο σου έρωτα και να βρεις
το αέναο πάθος της ζωής σου.
Αφού το βρεις πρέπει
ολοκληρωτικά να του δοθείς.
Πρέπει να συνειδητοποιήσεις
πως η ζωή σου πήρε ένα δρόμο
που δε διάλεξες εσύ.
Πρέπει να συνειδητοποιήσεις
πως κάποια όνειρά σου
δε θα πραγματοποιηθούν,
και πως ακόμη
ποτέ δε θα τα καταφέρεις
να τα έχεις όλα.
Πρέπει να αναγνωρίσεις λόγω
εμπειρίας και όχι θεωρίας, πως
τα ωραιότερα πράγματα στη ζωή,
δεν είναι πράγματα,
αφού επιθυμήσεις κάτι
που δε μπορείς να το αγοράσεις.
Πρέπει να δεις τον κόσμο σου να
καταρρέει τριγύρω μα και μέσα σου.
Πρέπει να ευχηθείς
να ήσουν για μια στιγμή αλλού,
σε εκείνο το ”εκεί”
που τόσο σου έχει λείψει.
Πρέπει να πιείς για να ξεχαστείς
και αντ’ αυτού
να θυμηθείς γιατί αξίζεις να ζεις.
Και πρέπει
να πεθάνεις μερικές φορές
πριν μπορέσεις πραγματικά να ζήσεις.
Τσαρλς Μπουκόβσκι
Πηγή: citycoulture. gr
Γιατί λένε κάποιοι ότι “οι μπάτσοι πουλάνε την ηρωίνη”; / Γράφει ο Βαγγέλης Χριστοφορίδης
Η έκφραση «οι μπάτσοι πουλάνε την ηρωίνη» είναι μια φράση που συχνά ακούγεται σε συζητήσεις σχετικά με τη διαφθορά και τη σύνδεση των αρχών επιβολής του νόμου με την παράνομη διακίνηση ναρκωτικών. Η ιδέα πίσω από αυτή τη φράση είναι ότι ορισμένοι αστυνομικοί μπορεί να εμπλέκονται σε εγκληματικές δραστηριότητες, είτε κλείνοντας τα μάτια στη διακίνηση ναρκωτικών είτε συμμετέχοντας άμεσα σε αυτήν, για προσωπικό οικονομικό όφελος.
Αν και η φράση αυτή μπορεί να είναι υπερβολική και να γενικεύει την κατάσταση, δεν είναι μυστικό ότι σε διάφορες χώρες έχουν υπάρξει περιστατικά διαφθοράς και καταχρήσεων εξουσίας από μέλη των σωμάτων ασφαλείας. Τέτοιες περιπτώσεις υπονομεύουν την εμπιστοσύνη του κοινού στους θεσμούς και ενισχύουν την αντίληψη ότι οι αρχές δεν λειτουργούν πάντα με βάση το δημόσιο συμφέρον.
Ωστόσο, είναι σημαντικό να σημειωθεί ότι δεν είναι όλοι οι αστυνομικοί διεφθαρμένοι ή εμπλεκόμενοι σε εγκληματικές δραστηριότητες. Η φράση αυτή εκφράζει μια κριτική αντίληψη για συγκεκριμένα περιστατικά διαφθοράς, αλλά δεν αντανακλά απαραίτητα την πραγματικότητα για το σύνολο των σωμάτων ασφαλείας.
Βαγγέλης Χριστοφορίδης
Γιώργος Κωνσταντίνου / Ήμουν 6 ετών…
Ήμουν έξι χρονών. Βρεθήκαμε
στην Τήνο. Δεκαπενταύγουστο.
Η μητέρα μου ήθελε να προσκυνήσει.
Με πήρε μαζί της.
Βρισκόμασταν στην παραλία
όταν ξαφνικά ακούστηκε
μια φοβερή έκρηξη.
Ο κόσμος άρχισε
να τρέχει αλαφιασμένος
προς το εσωτερικό του νησιού.
Πανικός.
Όπως τρέχαμε, ψηλά, πάνω από τα
κεφάλια μας, διέσχιζαν του ουρανό
μαύρα κομμάτια σίδερο,
αφήνοντας πίσω τους καπνό.
Μπήκαμε μαζί με τους άλλους
σε μία ταβέρνα.
Ο ταβερνιάρης έκλεισε τις πόρτες
και μας συμβούλεψε, φοβισμένος
κι αυτός, να δείξουμε ψυχραιμία.
Επόμενη εικόνα: εγώ,
καθισμένος πάνω σ’ ένα γαιδούρι,
ανηφορίζοντας ένα βουνό.
Ο κόσμος ανεβαίνει με τα πόδια.
Ακούω.
Ένα καταδρομικό μας
έχει τορπιλιστεί στο λιμάνι
από υποβρύχιο.
Ήταν γεμάτο πυρομαχικά
και υπήρχε ο φόβος
μήπως ανατιναχτούν
και καταστρέψουν το νησί.
Από την κορυφή του χαμηλού
βουνού, είδα το χτυπημένο πλοίο
και σα να διέκρινα στη θάλασσα
ανθρώπους να κολυμπάνε
για να σωθούν.
Σε λίγο
το καράβι άρχισε να βουλιάζει,
χωρίς να ανατιναχτεί.
Ήσυχα, ήρεμα, παίρνοντας μαζί του
τις όμορφες μέρες ενός ειρηνικού,
ξέγνοιαστου κόσμου,
που βυθιζόταν τώρα
στο σκοτάδι και στην απόγνωση.
Το πλοίο ήταν η ”ΕΛΛΗ”
και το ημερολόγιο έγραφε
15 Αυγούστου 1940.
Γιώργος Κωνσταντίνου
…………………………………………………………….
Απόσπασμα από το βιβλίο:
SHOWTIME
ΓΙΑΝΝΗΣ ΜΥΛΟΠΟΥΛΟΣ / GAME IS OVER
Προσπαθεί, λέει, να γίνεται καλύτερος.
Αλλά του φταίνε οι άλλοι.
Μια φταίει ο καιρός που είναι ξηρός και άνομβρος, μια οι άνεμοι που τον Αύγουστο έχουν τη συνήθεια να φυσάνε δυνατά, μια οι καύσωνες που χτυπούν το καλοκαίρι και βέβαια πάντα φταίει η κλιματική αλλαγή που είναι σαν… θεομηνία και τον αιφνιδίασε πάλι φέτος, όπως και πέρσι και πρόπερσι.
Δικαιολογίες επί δικαιολογιών.
Όσο για τα πυροσβεστικά αεροπλάνα που δεν έχουμε, πάλι δεν φταίει αυτός. Τα canadair, λέει, που παραγγείλαμε αργούν, γιατί η γραμμή παραγωγής περιμένει, λέει, κι άλλες παραγγελίες.
Για όλα έχει και μια δικαιολογία. Φτηνή μεν, αλλά πάντως δικαιολογία.
– Και τα κενά στην πυροσβεστική, που εκκρεμούν προσλήψεις από το 2022; Ποιος φταίει που δεν καλύπτονται αν όχι ο πρωθυπουργός;
– Κι η πρόληψη των πυρκαγιών, (των φρονίμων τα παιδιά κλπ κλπ), που την έχουν ξεχάσει και που δεν έδωσαν παρά ελάχιστα κονδύλια στα δασαρχεία για να καθαρίσουν τα δάση, να ανοίξουν δασικούς δρόμους και αντιπυρικές ζώνες; Ποιος φταίει αν όχι ο πρωθυπουργός;
– Και για τα δασαρχεία, που έχουν την τεχνογνωσία αλλά έχουν αποκλειστεί από την αντιμετώπιση των δασικών πυρκαγιών ποιος φταίει, αν όχι ο έχων το συντονισμό της κυβέρνησης; Πέντε χρόνια τώρα δεν κατάλαβε τι φταίει για τις πολύ μεγαλύτερες καταστροφές στην Ελλάδα σε σχέση με τους μεσόγειους γείτονές μας που έχουν τα ίδια με εμάς ακραία φαινόμενα;
– Και ποιος φταίει που από τα 36 δις του Ταμείου Ανάκαμψης, στο υπουργείο Πολιτικής Προστασίας δόθηκαν μόλις 556 εκ ευρώ; Ποιος φταίξει, δηλαδή, που για την αντιμετώπιση και τον περιορισμό των φυσικών καταστροφών δόθηκε μόλις το 1,3% του Ταμείου Ανάκαμψης, αν όχι ο ίδιος ο πρωθυπουργός;
– Κι ακόμη, ποιος φταίει που από αυτό το 1,3% των ευρωπαϊκών κονδυλίων που διατέθηκαν στην Πολιτική Προστασία, απορροφήθηκε μόλις το 1%, αν όχι ο υπουργός που ακόμη τον κρατά στη θέση του γιατί «κόρακας κοράκου μάτι δεν βγάζει»;
Πολλά μας τα είπε.
Έχω, πάντως, την εντύπωση από τις αντιδράσεις, ότι η περίοδος χάριτος που αλώνιζε και ο κόσμος πίστευε ό,τι του έλεγε εξέπνευσε για τον Μητσοτάκη.
Game is over.
Ας μην προσπαθεί άδικα να γίνει καλύτερος στου κασίδη το κεφάλι. Αφού δεν έγινε εδώ και πέντε χρόνια, δεν θα γίνει ποτέ.
Άλλωστε, μια χαρά βολεύονται να στήνουν ανεμογεννήτριες και φωτοβολταϊκά στα καμένα οι… δικοί του.
Μια χαρά πλουτίζουν σε βάρος μας. Δεν χρειάζεται να γίνει καλύτερος…
Γιάννης Μυλόπουλος
Γιάννης Μυλόπουλος / Δεν είναι ανίκανοι. Εκτελούν σχέδιο.
Όπως διαπιστώνεται εκ του αποτελέσματος, καμία προετοιμασία δεν έγινε, κανένα προληπτικό μέτρο δεν λήφθηκε, κανένα έργο περιορισμού της φυσικής καταστροφής δεν εκτελέστηκε και κανένας εξοπλισμός, όπως και καμία ενίσχυση του στόλου και του προσωπικού δεν υλοποιήθηκε.
Από τα 36 δισ. του Ταμείου Ανάκαμψης, σε μια χώρα που ο ίδιος ο πρωθυπουργός αναγνώρισε ότι η αντιμετώπιση της κλιματικής κρίσης έχει διαστάσεις πολέμου, διατέθηκαν μόλις 556,63 εκατομμύρια ευρώ.
Μόλις το 1,3%, δηλαδή, της ευρωπαϊκής ενίσχυσης εκτιμήθηκε ότι αξίζει να επενδυθούν σε αυτόν τον ασύμμετρο, όπως τον αποκαλούν επικοινωνιακά κάθε καλοκαίρι, πόλεμο.
Αλλά ακόμη και από αυτά τα 556,63 εκατομμύρια ευρώ, μέχρι τις αρχές του καλοκαιριού, είχαν απορροφηθεί μόλις τα 5,34 εκατομμύρια ευρώ. Μόλις το 1%, δηλαδή, του συνόλου.
Ο πόλεμος με την κλιματική αλλαγή και η περίφημη προετοιμασία του επιτελικού κράτους να αντιμετωπίσει τον μεγάλο… εχθρό της χώρας, αποτιμάται σε αριθμούς ως το 1 προς 10.000 της συνολικής ευρωπαϊκής ενίσχυσης που έχει λάβει η χώρα από τα ευρωπαϊκά ταμεία για να αντιμετωπίσει τα μεγάλα της προβλήματα.
Όλη η προετοιμασία ολόκληρης της χώρας για την προσαρμογή, δηλαδή, στην κλιματική αλλαγή, αντιστοιχεί σε 5,34 εκατομμύρια ευρώ.
Η μερίδα του λέοντος του Ταμείου Ανάκαμψης οδηγήθηκε στα ταμεία των ολιγοπωλιακών μεγάλων επιχειρήσεων.
Σαν κι αυτές που κερδοσκοπούν στις αγορές, ανεβάζοντας τις τιμές στα ύψη.
Και σαν κι εκείνες που υλοποιούν το… πρασίνισμα της χώρας. Καταστρέφοντας το αυθεντικό πράσινο, άλλοτε για να χτίσουν βιομηχανικού μεγέθους ανεμογεννήτριες και άλλοτε για να εγκαταστήσουν στις κάποτε πράσινες περιοχές τεράστιας έκτασης φωτοβολταϊκά πάρκα.
Πρόκειται για τις εταιρείες που θα… αξιοποιήσουν τα φετινά καμένα, υψώνοντας στη θέση τους τεράστιες ανεμογεννήτριες και σπέρνοντας χιλιάδες φωτοβολταϊκά.
Με συνέπεια να μην αναγεννηθεί η πανίδα και η χλωρίδα του καμένου οικοσυστήματος, να επιδεινωθεί επί το ξηρότερο και το θερμότερο η κλιματική κρίση, να ενισχυθεί η λειψυδρία, να παραδοθούν οι κατάντι περιοχές στις πλημμυρικές καταστροφές που επαπειλούνται και να καταστραφεί η τοπική οικονομία σε όλη την ελληνική ύπαιθρο,
Όλη η αλήθεια για τις πολιτικές και οικονομικές σκοπιμότητες που κρύβονται πίσω από τις μεγάλες οικολογικές καταστροφές τα καλοκαίρια που ερημοποιούν την ύπαιθρο, βρίσκεται σε δυο χαρακτηριστικές δηλώσεις του πρωθυπουργού.
Η πρώτη είναι η τραγική δήλωσή του, όταν δικαιολογώντας σε πολίτες την καταστροφή ενός δάσους στην Κέρκυρα, προκειμένου να κτιστεί στη θέση του μεγάλη ξενοδοχειακή μονάδα, είπε:
«Τα δάση κάποτε θα καούν».
Η δεύτερη είναι η περσινή δήλωσή του για την προστασία των δασών:
«Τα δάση θα ιδιωτικοποιηθούν για να προστατευτούν πιο αποτελεσματικά».
Και οι δύο δηλώσεις λειτούργησαν σαν την αυτοεκπληρούμενη προφητεία.
Τα δάση, πράγματι, κάηκαν. Ή καλύτερα αφέθηκαν να καούν αβοήθητα. Με ένα budget 5,34 εκατομμυρίων ευρώ για ολόκληρη την Ελλάδα.
Όσο για την καλύτερη προστασία των δασών, πράγματι, οι ανεμογεννήτριες και τα φωτοβολταϊκά στα καμένα είναι η καλύτερη εγγύηση ότι θα προστατευτούν με το καλύτερο τρόπο τα συμφέροντα της οικονομικής ολιγαρχίας.
Η Ελλάδα αλλάζει βίαια. Και αυτό δεν είναι αποτέλεσμα καμίας ανικανότητας.
Είναι το αποτέλεσμα συγκεκριμένου σχεδίου που εκτελείται με τεράστια συνέπεια και επιτυχία.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΜΥΛΟΠΟΥΛΟΣ
ΑΛΛΑΓΗ ΣΤΗΝ ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑ ΚΕΝΤΡΙΚΗΣ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ
ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΜΗΤΣΟΤΑΚΗΣ: «ΤΑ ΔΑΣΗ ΚΑΠΟΤΕ ΘΑ ΚΑΟΥΝ…»
Στις Σέρρες, εκτός από το όρος Όρβηλος, που βρίσκεται στα σύνορα και καιλγεται εδώ και 26 μέρες, καίγεται και το όρος Μενοίκιο, από την Παρασκευή.
Αυτό χωρίς να έχει ναρκοπέδιο και χωρίς να είναι παραμεθόριο…
Παρόλα αυτά, οι πολίτες που έτρεξαν να βοηθήσουν τους πυροσβέστες στην κατάσβεση υποστηρίζουν ότι δεν μπορούν να φτάσουν κοντά στις εστίες της φωτιάς, γιατί δεν υπάρχουν ούτε δασικοί δρόμοι, ούτε αντιπυρικές ζώνες.
Η κυβέρνηση δηλαδή, ενώ υποχρέωσε και σωστά θα πω εγώ, τους ιδιώτες να καθαρίσουν τα οικόπεδά τους από την καύσιμη ύλη ενόψει θέρους, απειλώντας με πρόστιμα όσους δεν συμμορφωθούν, η ίδια πέταξε αετό και δεν έκανε το χρέος της στην περιοχή ευθύνης της, στη δημόσια γη.
Καμία πρόληψη και κανένα έργο πυροπροστασίας, δηλαδή, σε μια χρονιά που λόγω ανομβρίας «φώναζε» από μακριά ότι τα δάση θα καίγονταν το καλοκαίρι.
Αλλά που να μείνουν λεφτά για την προσαρμογή στις συνθήκες της κλιματικής κρίσης και την προστασία των δασών;
Αφού το 85% των δις του Ταμείου Ανάκαμψης πήγε σε μεγάλες ιδιωτικές επιχειρήσεις.
Που… συμπτωματικά είναι σαν κι αυτές που θα ωφεληθούν από το μεγάλο φωτοβολταϊκό πάρκο που όλως τυχαίως σχεδιάζεται στο βουνό που σήμερα καίγεται.
Εδώ δεν μιλάμε μόνο για ανικανότητα και για σύνδρομο των Μωρών Παρθένων.
Εδώ μιλάμε πλέον για μια προαναγγελθείσα καταστροφή.
Αφού είναι γνωστό ότι οι πυρκαγιές σβήνουν την… άνοιξη. Σβήνουν με τα έργα πρόληψης, δηλαδή, πριν ακόμη ανάψουν…
Η παράταξη ΑΛΛΑΓΗ ΣΤΗΝ ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑ Κ. ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ αισθάνεται την ανάγκη να συγχαρεί τους πυροσβέστες και τους εθελοντές που παλεύουν αυτές τις ώρες με τη φωτιά με αυτοθυσία, για το δύσκολο έργο που επιτελούν.
Ένα έργο που το κάνει ακόμη πιο δύσκολο η άρνηση του κράτους να επενδύσει στην πρόληψη των πυρκαγιών και στον περιορισμό των φυσικών καταστροφών.
Άλλωστε, το ενδιαφέρον της κυβέρνησης φάνηκε από όσα είπε ο πρωθυπουργός on camera πριν λίγα χρόνια στην Κέρκυρα, με αφορμή την καταστροφή ενός δάσους, προκειμένου να κτιστεί ένα μεγάλο ξενοδοχείο.
«Τα δάση κάποτε θα καούν», είπε.
Και κατά σύμπτωση, έτσι και έγινε.
Κάτι σαν αυτοεκπληρούμενη προφητεία, δηλαδή…
Γιάννης Μυλόπουλος
ΑΛΛΑΓΗ ΣΤΗΝ ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑ ΚΕΝΤΡΙΚΗΣ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ
