Οι προσδοκίες είναι ένα από τα πιο περίπλοκα συναισθηματικά παιχνίδια που παίζουμε με τον εαυτό μας. Πάντα προσμένουμε κάτι καλύτερο, είτε σε προσωπικό, είτε σε επαγγελματικό επίπεδο. Είναι η ελπίδα για ένα μέλλον που φαντάζει πιο φωτεινό από το παρόν, και συχνά γίνεται το κίνητρο για να συνεχίσουμε, να προσπαθούμε, να μην εγκαταλείπουμε. Παρ’ όλα αυτά, οι προσδοκίες μπορεί να γίνουν παγίδα. Όταν χτίζονται σε θεμέλια που δεν είναι σταθερά, ή βασίζονται υπερβολικά σε εξωτερικούς παράγοντες, τότε συχνά οδηγούν στη ματαίωση.
Η ματαίωση είναι ένα συναίσθημα βαρύ και δύσκολο. Προέρχεται συνήθως από τη σύγκρουση μεταξύ αυτού που περιμέναμε και αυτού που τελικά συνέβη. Είναι σαν να βλέπεις το κάστρο που έχτισες με τόση προσοχή να καταρρέει μπροστά στα μάτια σου, χωρίς να μπορείς να κάνεις κάτι για να το σταματήσεις. Και το πιο επώδυνο είναι ότι πολλές φορές, η ματαίωση δεν έρχεται από τους άλλους, αλλά από τον ίδιο μας τον εαυτό. Οι υπερβολικές ή μη ρεαλιστικές προσδοκίες είναι αυτές που μας απογοητεύουν περισσότερο.
Όμως, η ματαίωση μπορεί να είναι και χρήσιμη. Αν τη δούμε σαν ευκαιρία, μπορεί να μας βοηθήσει να επαναξιολογήσουμε τις προσδοκίες μας, να σκεφτούμε τι πραγματικά θέλουμε και να αναθεωρήσουμε τις προτεραιότητές μας. Μπορεί να μας υπενθυμίσει ότι δεν έχουμε πάντα τον έλεγχο των καταστάσεων, και ότι η ευτυχία δεν εξαρτάται πάντα από το αν τα πράγματα θα πάνε όπως τα είχαμε σχεδιάσει.
Τελικά, ίσως το κλειδί είναι να μην αφήνουμε τις προσδοκίες να καθορίζουν τη ζωή μας απόλυτα. Να μαθαίνουμε να αγκαλιάζουμε το απρόβλεπτο, να δεχόμαστε τη ματαίωση ως κομμάτι της διαδρομής και να συνεχίζουμε με μεγαλύτερη σοφία. Έτσι, οι προσδοκίες μας δεν θα είναι πια παγίδα, αλλά μονοπάτι προς μια πιο ισορροπημένη ζωή.
Βαγγέλης Χριστοφορίδης
Δημοσιο-γράφω
