Γιάννης Καλαμίτσης:Άνθρωποι μονάχοι

Κάποτε, κάθε πρωί γύρω στις 05.30,

έπαιρνε τηλέφωνο στο ραδιόφωνο

μια μεγάλη Ελληνίδα ηθοποιός

– δε ζει πια – και μου έλεγε:

”Παιδάκι μου τι ώρα είναι;”

Δεν είναι ότι δεν είχε ρολόι.

Δεν είχε με ποιον να μιλήσει.

Είναι σκληρή η μοναξιά.

Εγώ την έζησα.

Από τα 16 μου και για πολλά χρόνια

ήμουν εντελώς μόνος σε ξένη χώρα.

Να πηγαίνεις στο ψιλικατζίδικο,

μόνο και μόνο για να βρεις

έναν άνθρωπο και να του πεις:

”Καλημέρα”.

Το τραγούδι Άνθρωποι Μονάχοι,

σε σύνθεση Γιάννη Σπανού

και ερμηνείας Βίκυς Μοσχολιού,

μπήκε τελευταίο στο δίσκο.

Είχανε γράψει τις ορχήστρες στα

άλλα τραγούδια και τους έλειπε ένα.

Ο Μάνος Ελευθερίου βρήκε το στίχο

πάνω στο πιάνο του Σπανού

– τον είχα ταχυδρομήσει –

και του είπε να τον μελοποιήσει.

Επειδή δε γινόταν να μπει ορχήστρα,

το τραγούδι δισκογραφήθηκε

μόνο με κιθάρα.

Δεν έκανε μεγάλη επιτυχία αμέσως.

Άργησε κάποια χρόνια να γίνει αγαπητό.

Υπάρχουν άνθρωποι

που ζουν μονάχοι

σαν το ξεχασμένο στάχυ,

ο κόσμος γύρω άδειος κάμπος

κι αυτοί στης μοναξιάς το θάμπος,

σαν το ξεχασμένο στάχυ,

άνθρωποι μονάχοι.

Υπάρχουν άνθρωποι

που ζουν μονάχοι

όπως του πελάγου οι βράχοι,

ο κόσμος θάλασσα που απλώνει

κι αυτοί βουβοί, σκυφτοί και μόνοι,

ανεμοδαρμένοι βράχοι,

άνθρωποι μονάχοι.

Άνθρωποι μονάχοι,

σαν ξερόκλαδα σπασμένα,

σαν ξωκλήσια ερημωμένα,

σαν εσένα, σαν εμένα…

Γιάννης Καλαμίτσης

Σαν σήμερα,

το 2013, έφυγε από τη ζωή.