Γιώργος Μιχαλακόπουλος / Πρόσωπα

Γεννήθηκα στην Αθήνα. Λεωφόρος

Αλεξάνδρας – Γκύζη – Εξάρχεια.

Αυτή ήταν η περιοχή μου.

Πήγαινα στο 5ο Γυμνάσιο Αρρένων.

Το 5ο Γυμνάσιο, τότε,

είχε ευτυχήσει να έχει μια τάξη

με ανθρώπους που αργότερα

είχαν να κάνουν με την τέχνη.

Φέρτης, Χρονόπουλος, Καλλιφατίδης,

Λυμπερόπουλος, Ασημακόπουλος,

εγώ, συμμαθητές όλοι.

Παιδιά των Εξαρχείων ήμασταν,

το σχολείο ήταν στα Εξάρχεια.

Εκεί έγιναν οι πρώτες παραστάσεις

του 5ου Γυμνασίου Αρρένων, που

όταν παίζονταν στο Θέατρο Κεντρικόν,

χάλαγε ο κόσμος. Είχαμε μεγάλο σουξέ.

Παίζαμε όλοι μαζί ως μαθητές και

οι εισπράξεις πήγαιναν στο σχολείο.

Στο Γυμνάσιο γεννήθηκε η μαγιά.

Και πήγα και έδωσα στον Κουν,

όπως και οι περισσότεροι από εμάς

που σαν συνεννοημένοι βρεθήκαμε

όλοι στο Θέατρο Τέχνης.

Το κυρίως Θέατρο

το ανακάλυψα με τον δάσκαλό μου,

τον Κουν. Ο Κουν ήταν ένα φαινόμενο.

Αφού τελείωσα τη σχολή,

έμεινα δύο χρόνια στο Τέχνης

και ύστερα έφυγα.

Αισθάνθηκα πως ό,τι είχα να πάρω

το πήρα και θεώρησα καλό να βγω

στον ελεύθερο στίβο.

Και πήγα στον Μουσούρη που ήταν

το τελωνείο του Ελληνικού Θεάτρου.

Όποιος πέρναγε

από το Θέατρο Μουσούρη

ήταν πια επαγγελματίας ηθοποιός.

Τί είναι το ταλέντο

ούτε ξέρω, ούτε ήξερα.

Ήξερα όμως πως

αυτή είναι η δουλειά μου.

Αφιερώθηκα και προχώρησα.

Είμαι μια ολόκληρη ζωή στο Θέατρο.

Και δεν είπα ποτέ, νισάφι πια.

Εξήντα χρόνια τώρα, έχω παίξει

όλο το παγκόσμιο ρεπερτόριο.

Από τον Κάρολο Κουν

μου έμεινε αυτό που μας έλεγε:

”Η δουλειά

είναι το κυρίαρχο στο Θέατρο,

η επιμονή να είσαι σχεδόν ασκητής

σε αυτό που κάνεις.”

Δούλεψα πολύ. Δουλεύω πολύ.

Κάνω τη δουλειά μου με μεράκι,

δεν την κάνω αγγαρεία.

Πώς χτίζεται ένας ρόλος;

Σιγά – σιγά όπως με την κολύμβηση.

Βάζεις το δαχτυλάκι σου πρώτα,

το πόδι σου μετά.

Ποτέ δεν πας κατευθείαν στα βαθιά.

Πνίγεσαι.

Σου παίρνει πολύ χρόνο

αλλά αυτός ο χρόνος σε χτίζει.

Καταρχάς απορρίπτω συνέχεια

τον εαυτό μου.

Σαν τον συγγραφέα που σβήνει

και σβήνει…

Αν ξεκινήσεις και πεις ”το ‘χω”,

δεν έχεις τίποτα.

Η επιτυχία και το χειροκρότημα

έχουν σημασία όταν αισθάνεσαι

εσύ καλά.

Γιατί μπορεί να σε χειροκροτούν,

και να ξέρεις ότι δεν ήσουν καλός.

Υπάρχουν ρόλοι που θα μπορούσα

να τους είχα κάνει καλύτερα.

Ποτέ δεν έχω φτάσει στο απόλυτο.

Αν είχα φτάσει, θα είχα πεθάνει.

Αυτή είναι η ομορφιά…

Γιώργος Μιχαλακόπουλος

Σαν σήμερα, πέρυσι, έφυγε από τη ζωή.

…………………………………………………………………

Πηγή: bovary. gr

Απόσπασμα από συνέντευξη

στη Μυρτώ Λοβέρδου.

Φωτογραφία:

Μαριλένα Αναστασιάδου