Γεννήθηκα στην Αθήνα.

Όταν με άκουσε να τραγουδάω

στο σπίτι της μαμάς μου

ο δημοσιογράφος

Γιώργος Κολοκοτρώνης,

με σύστησε στον Μίμη Πλέσσα.

Ο Μίμης μού είπε:

”Αναμφισβήτητα έχεις αξία.”

Μπήκα στην ορχήστρα του.

Την πρώτη φορά

που διαγωνιζόταν τραγούδι μου

στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης,

ο Δημήτρης Χορν,

που ήταν μέλος της επιτροπής,

ψήφισε ”Τζένη Βάνου”.

Η διευθύντρια του μουσικού

προγράμματος τού είπε:

”Τάκη, τραγούδια ψηφίζουμε”.

Εκείνος της απάντησε:

”Μα, δεν έχετε καταλάβει ακόμα,

ότι τα επόμενα πενήντα χρόνια

θα μας ”βασανίζει” με τη φωνή της;”

Το πρώτο μου σουξέ, το 1963,

ήταν το: ”Αν σ’ αρνηθώ αγάπη μου”.

Το 1964 ο Γιώργος Μουζάκης

μου έγραψε τη ”Σκλάβα” και το

”Θέλω κοντά σου να μείνω”, που το

τραγούδησα με τον Γιάννη Βογιατζή.

Δεν έκανα κάτι τρανταχτό μέχρι

το 1969, που με κάλεσε ο Φίνος.

Ο Νίκος Μαμαγκάκης

αργούσε να του παραδώσει

τη μουσική για την ταινία

”Η Λεωφόρος του Μίσους”,

γιατί η τραγουδίστριά του

δε μπορούσε να το ”βγάλει”.

Πάω εγώ,

το μαθαίνω, το ηχογραφώ,

παίρνω 350 δραχμές και φεύγω.

Ένα μου προσόν

ήταν ότι είχα μουσικότητα

ενώ δεν ήξερα από μουσική.

Βγαίνει η ταινία και γίνεται

Χαμός!

Ήμουν τότε στην εταιρεία ”Βεντέτα”

της Πόλυς Πάνου και μου τηλεφωνεί

ο άντρας της, ο Στέλιος Πελαγίδης,

και μου λέει:

”Έχουν σπάσει τα τηλέφωνα.

Ποιο είναι το…

”Ο ήλιος βγαίνει μες στα μάτια σου;”

Και του απαντώ:

”Μήπως είναι από την ταινία;”

Είχα ξεχάσει και τα λόγια!…

Μου τηλεφωνεί

ο Τάκης Λαμπρόπουλος,

διευθυντής της Κολούμπια.

”Κορίτσι μου, σε θέλει ο Χατζιδάκις.”

Μόλις το άκουσα, διαλύθηκα…

Ο Μάνος Χατζιδάκις με συγκλόνιζε

αλλά ήταν σε μόνιμη αντιπαράθεση

με τον Μίμη Πλέσσα.

Του λέω:

”Τάκη, ο Μίμης με έβγαλε.

Πώς θα του το κάνω αυτό;”

Πολλά χρόνια αργότερα

συνάντησα τον Χατζιδάκι.

Μου είπε: ”Λυπάμαι. Είσαι ανόητη.

Έχασες την ευκαιρία της ζωής σου.

Δε θα σου δώσω τραγούδια μου.”

Έμεινα με τη μεγάλη πίκρα

ότι δεν τραγούδησα Χατζιδάκι.

Αλλά μπορεί να τα είχα πει,

να χαλούσε ο κόσμος, κι εγώ

να μην κοιμόμουν το βράδυ.

Παντρεύομαι, κάνω το γιο μου

και φεύγουμε οικογενειακώς

για την Αμερική.

Κάνω πενταετές συμβόλαιο

με ελληνοαμερικανική εταιρεία,

και εμφανίζομαι στου ”Μολφέτα”,

το καλύτερο ελληνικό μαγαζί

της Νέας Υόρκης.

Αλλά τη ζωή στην Αμερική

δεν την άντεχα.

Έμεινα έγκυος στην κόρη μου

και είπα: ”Δε γίνεται να μείνω.”

Με το που επέστρεψα,

χώρισα με τον άντρα μου

κι έμεινα με δυο παιδιά,

χωρίς καμιά βοήθεια.

Ήμουν άνεργη και χωρίς εταιρεία.

Μ’ έσωσε ο Τόλης Βοσκόπουλος.

Με βρήκε στην Πανεπιστημίου

να κλαίω. Τραγικές εποχές.

Μου έγραψε το:

”Αγόρι μου, αγόρι μου,

ανάσα μου και αίμα μου”,

και με επέβαλε στη Μinos.

Εκεί χτύπησα φλέβα χρυσού,

στην κυριολεξία.

Τότε είναι

που με τον Πλέσσα κάνω το

”Σε βλέπω στο ποτήρι μου”,

και με τον Τάκη Μουσαφίρη παίρνω

χρυσό δίσκο με το ”Τρένο της Ζωής”.

Στη Minos έμεινα

μέχρι το 1988, οπότε σταμάτησα

να έχω τη δημοτικότητα που είχα.

Άρχισα

να εμφανίζομαι σε δεύτερα μαγαζιά,

γιατί έπρεπε να βγάλω το μεροκάματο.

Στην αγωνία μου

να εξασφαλίσω δουλειά,

υπέγραφα μ’ όποιον ερχόταν πρώτος.

Και πάντα με λίγα χρήματα.

Όταν έχεις ανάγκη δεν διαλέγεις.

Αυτό με πίκραινε,

τις νύχτες δεν κοιμόμουν,

αλλά στο τέλος το κατάπια.

Έλεγα μέσα μου:

”Δεν πειράζει. Ξέρεις ποια είσαι.”

Κάθε τραγούδι που είπα, το ένιωθα

σαν ένα τρίλεπτο μυθιστόρημα

με πρωταγωνίστρια εμένα.

”Αν σ’ αρνηθώ αγάπη μου

κακό μεγάλο να βρω,

Η σκλάβα σου ήμουν,

η σκλάβα σου είμαι,

Θέλω κοντά σου να μείνω,

θέλω σκιά σου να γίνω,

Σε βλέπω στο ποτήρι μου

και πίνοντας σε πίνω,

Αγόρι μου,

ανάσα μου και αίμα μου,

Χίλιες φορές θα μ’ αρνηθείς,

χίλιες θα με ζητήσεις,

Αν είναι η αγάπη αμαρτία,

θα βγω να το φωνάξω με λατρεία,

Σ’ αγαπώ, σ’ αγαπώ,

η αγάπη αυτή με πεθαίνει.”

Είπα δύσκολα τραγούδια.

Τραγούδια που ”έκαιγαν” τις φωνές.

Επειδή η φωνή μου

είχε εύρος, πολλοί συνθέτες

ήθελαν να ”παίξουν” μαζί της.

Χαίρομαι, βέβαια, γιατί

άφησα και ορισμένα διαμάντια.

Ο κόσμος

με ταύτισε μαζί τους αν και

δεν ήμουν εγώ η δημιουργός τους.

Ήμουν ένα εκτελεστικό όργανο.

Απλώς είχα ψυχή.

Όλη μου η ζωή

ήταν ένα δυνατό μελό.

Έχω κάνει πολλά λάθη.

Για λούσα δεν ξόδευα, πάθη

με αλκοόλ και χαρτιά δεν είχα,

όμως χρήματα δε μάζεψα.

Σεβάστηκα

κι αγάπησα τον εαυτό μου

πάντα ένα σκαλοπάτι πιο κάτω.

Δεν εκτίμησα

τη χρυσόσκονη που μ’ έλουσε

ο Θεός.

Τζένη Βάνου

Σαν σήμερα,

το 2014, έφυγε από τη ζωή.

…………………………………………………………..

Πηγές:

lifo. gr

Απόσπασμα από συνέντευξη

στον Χρήστο Παρίδη

kathimerini. gr

Απόσπασμα από συνέντευξη

στη Γιώτα Συκκά.

Φωτογραφία: ert. gr