Νίκος Καζαντζάκης/Πρόσωπα

Πολεμώ

ν’ αγκαλιάσω όσο μπορώ ολάκερο

τον κύκλο της ανθρώπινης ενέργειας

και να μαντέψω

τον άνεμο που σπρώχνει

όλα ετούτα τα κύματα των ανθρώπων

προς τ’ απάνω.

Πώς μπορεί

να ‘ναι κανείς ευτυχισμένος

μέσα στο ελεεινό τούτο κορμί,

κουβάρι από αίμα, κόκκαλα, μυαλό,

βλέννες, σπέρμα, ιδρώτα, δάκρυα

κι ακαθαρσία;

Πώς μπορεί

να ‘ναι κανείς ευτυχισμένος

στο σώμα ετούτο που το κυβερνά

η ζήλια, το μίσος, η ψευτιά,

ο φόβος, η αγωνία, η πείνα, η δίψα,

η αρρώστια, τα γηρατειά κι ο θάνατος.

Όλα τραβούνε στη φθορά,

χόρτα, έντομα, ζώα, άνθρωποι…

Κοίταξε πίσω σου

εκείνους που δεν υπάρχουν πια.

Κοίταξε πίσω σου

εκείνους που δεν υπάρχουν ακόμα.

Οι άνθρωποι

ωριμάζουν σαν τα στάχυα,

πέφτουν σαν τα στάχυα,

ξαναφυτρώνουν.

Νίκος Καζαντζάκης

Σαν σήμερα,

το 1957, έφυγε από τη ζωή.