Η γλώσσα της εξουσίας: Όταν το “γαμήσουμε” αντικαθιστά την επιθυμία για νίκη Γράφει ο Βαγγέλης Χριστοφορίδης

Η γλώσσα της εξουσίας: Όταν το “γαμήσουμε” αντικαθιστά την επιθυμία για νίκη

Γράφει ο Βαγγέλης Χριστοφορίδης

Η φωνή των οπαδών του Ηρακλή, που ξέσπασε χθες στα Γιάννενα με το “Πάμε να τους γαμήσουμε”, δεν είναι απλά μια κραυγή αγώνα. Είναι η φωνή μιας κοινωνίας που έχει συγχέσει την επιθυμία για νίκη με την ανάγκη για ταπείνωση του άλλου. Στην καρδιά της φράσης αυτής δεν βρίσκεται το πάθος για την ποδοσφαιρική αναμέτρηση. Βρίσκεται η απώλεια της ανθρωπιάς μας, η ανάγκη να εξουδετερώσουμε τον αντίπαλο με κάθε μέσο, ακόμα κι αν αυτό σημαίνει να χρησιμοποιούμε τη σεξουαλική πράξη ως εργαλείο εξουσίας.

Αυτή η φρασεολογία, που πλημμυρίζει τα γήπεδα και τους δρόμους, δεν είναι τίποτε άλλο παρά η αντανάκλαση της σύγχρονης κοινωνίας που βλέπει το σεξ ως μια πράξη τιμωρίας, όχι απόλαυσης. Η σεξουαλικότητα μετατρέπεται σε μια επιθετική πράξη κυριαρχίας. Όχι απλά “νίκη”, αλλά “καταστροφή” του άλλου, η οποία συνοδεύεται από την επιθυμία να τον εξευτελίσεις, να τον κάνεις να υποφέρει.

Αν κοιτάξουμε τη χρήση αυτής της έκφρασης στον δημόσιο λόγο —είτε στα γήπεδα είτε στις παρελάσεις— θα διαπιστώσουμε ότι η σεξουαλική επιθυμία έχει αντικατασταθεί από τον φόβο της αδυναμίας. Όσο περισσότερο απειλούμαστε από τον άλλον, τόσο περισσότερο θέλουμε να τον “γαμήσουμε” πριν μας γαμήσει αυτός. Μια γλώσσα που δείχνει την επιθυμία για απόλυτη εξουσία πάνω στον άλλο, και την ίδια στιγμή αποκαλύπτει μια υποσυνείδητη αδυναμία να αντιμετωπίσουμε τις δικές μας ανασφάλειες.

Όταν οι ένστολοι φωνάζουν από το κέντρο της Αθήνας “γαμ… την Τουρκία”, δεν εκφράζουν απλώς εθνική υπερηφάνεια. Εκφράζουν έναν φοβισμένο, ανασφαλή εαυτό, που μόνο μέσω της βίας και της υποτίμησης του άλλου νιώθει να επιβεβαιώνεται. Αν η σεξουαλική πράξη ταυτίζεται με την επιβολή, τότε η κοινωνία αυτή δεν θέλει να αγαπήσει. Θέλει να κατακτήσει. Και αυτό, δυστυχώς, είναι το σύγχρονο πρόσωπο του ελληνικού εθνικισμού και της ποδοσφαιρικής φανατίλας: ένας συνεχής αγώνας για κυριαρχία πάνω στον άλλον, με τίμημα την ανθρώπινη αξιοπρέπεια.

Και όσο αυτή η γλώσσα κυριαρχεί, τόσο η κοινωνία μας παραμένει εγκλωβισμένη στην αντίληψη ότι το να νικήσουμε δεν αρκεί. Πρέπει να ταπεινώσουμε, να εξουθενώσουμε, να “γαμήσουμε”. Και με αυτόν τον τρόπο, οι πραγματικοί μας εχθροί —οι ανασφάλειες, οι φόβοι μας, η εσωτερική μας αδυναμία— παραμένουν πάντα αλώβητοι.