Αγαπημένοι μου γονείς,
Αυτό είναι το γράμμα που θα ήθελα να μπορούσα να σας γράψω.
Ο καυγάς μεταξύ μας αυτή τη στιγμή. Τον χρειάζομαι αυτόν τον καυγά. Και δεν μπορώ σου το πω επειδή δεν έχω τις λέξεις για να το πω, αλλά και επειδή δεν θα είχε νόημα, τέλος πάντων. Αλλά τον χρειάζομαι αυτόν τον καυγά. Πολύ. Το έχω ανάγκη να σε μισώ αυτή τη στιγμή, και το έχω ανάγκη εσύ να επιζήσεις από αυτό. Το έχω ανάγκη να επιζήσεις από το μίσος μου για σένα κι από το μίσος σου για μένα. Τον έχω ανάγκη αυτόν τον καυγά ακόμα και αν τους μισώ τους καυγάδες. Δεν έχει σημασία το γιατί καυγαδίζουμε: τα μαθήματα στο σχολείο, την ακαταστασία στο δωμάτιό μου, τα άπλυτα, τις ώρες που λείπω απ’ το σπίτι, που είμαι μέσα στο σπίτι, που έχω κακές παρέες, που δεν έχω φίλους, που έχω μια σχέση. Δεν έχει σημασία. Το έχω ανάγκη να σου κάνω καυγά γι’ αυτό, και το έχω ανάγκη εσύ να με αντιμετωπίσεις.
Το έχω ανάγκη απελπισμένα να κρατήσεις την άλλη άκρη του σκοινιού. Να κρατάς γερά ενώ εγώ παλεύω απ’ την άλλη άκρη – όσο παλεύω για να βρω τα κρατήματα μέσα σ’ αυτόν τον καινούριο κόσμο στον οποίο καταλαβαίνω ότι μπαίνω. Πιο πριν τον ήξερα τον εαυτό μου, ήξερα ποιοι είστε, ποιοι είμαστε. Αλλά τώρα όχι. Τώρα χρειάζεται να καταλάβω μέχρι που φτάνει ο εαυτός μου, και μερικές φορές μπορώ να βρω τις άκρες μου μόνο όταν το παρατραβάω μαζί σας. Όταν φτάνω στα άκρα για το κάθετι. Τότε νοιώθω ότι υπάρχω για μια στιγμή, κι ότι μπορώ να ανασάνω. Το ξέρω ότι θέλεις πίσω εκείνο το γλυκό παιδί που ήμουν παλιά. Το ξέρω επειδή κι εγώ νοσταλγώ εκείνο το παιδί να γυρίσει πίσω, και ένα κομμάτι απ’ αυτή τη νοσταλγία είναι που με πονάει τόσο αυτήν τη στιγμή.
Τον έχω ανάγκη αυτόν τον καυγά και το έχω ανάγκη να δω ότι ανεξάρτητα από το πόσο άσχημα ή υπερβολικά είναι τα συναισθήματά μου δεν πρόκειται να σε καταστρέψουν και δεν πρόκειται να με καταστρέψουν. Το έχω ανάγκη να με αγαπάς ακόμα και στις χειρότερές μου στιγμές, ακόμα κι όταν μοιάζει σαν να μην σ’ αγαπάω. Το έχω ανάγκη να αγαπάς τον εαυτό σου κι εμένα για λογαριασμό και των δυο μας αυτή τη στιγμή. Το καταλαβαίνω ότι είναι χάλια να μη σε χωνεύουν και να λένε ότι είσαι κακός. Έτσι αισθάνομαι κι εγώ μέσα μου, αλλά το έχω ανάγκη να το αντέξεις. Και να έχεις δίπλα σου και άλλους μεγάλους για να σε στηρίζουν. Επειδή εγώ δεν μπορώ τώρα να σε στηρίζω. Άμα θες να μαζέψεις όλους τους φίλους σου μαζί και να κάνετε μια “γιορτή του δικτύου στήριξης για την επιβίωση από τις εκρήξεις εφήβων” από μένα είναι εντάξει. Ή το να μιλάτε πίσω από την πλάτη μου, δεν με νοιάζει. Μόνο μην με αφήσεις. Μην τον αφήσεις αυτόν καυγά. Το έχω ανάγκη.
Αυτός ο καυγάς θα μου μάθει ότι το σκοτάδι μέσα μου δεν είναι πιο πολύ απ’ το φως μέσα μου. Αυτός ο καυγάς θα μου μάθει ότι τα άσχημα συναισθήματα δεν σημαίνουν ότι μια σχέση τελειώνει. Αυτός ο καυγάς θα μου μάθει πώς ν’ ακούω τον εαυτό μου, ακόμα κι αν αυτό μπορεί να απογοητεύσει τον άλλον.
Και αυτός ο συγκεκριμένος καυγάς θα φτάσει στο τέλος του. Όπως η καταιγίδα, θα σκορπίσει. Και θα τον ξεχάσω και θα τον ξεχάσεις. Και μετά θα έρθει ξανά. Και θα το έχω ανάγκη να κρατήσεις το σκοινί ξανά. Θα το έχω ανάγκη αυτό ξανά και ξανά για χρόνια.
Το ξέρω ότι δεν υπάρχει τίποτα ευχάριστο σ’ αυτήν τη δουλειά για σένα. Το ξέρω ότι είναι πολύ πιθανόν να μην σ’ ευχαριστήσω ποτέ, ούτε καν να σου αναγνωρίσω την προσπάθεια. Αντίθετα, μάλλον θα σου ασκώ κριτική συνέχεια για ό,τι κάνεις. Θα φαίνεται σαν να μην καταφέρνεις τίποτα καλά. Όμως, βασίζομαι ολοκληρωτικά στην ικανότητά σου να επιμένεις σ’ αυτόν τον καυγά. Ανεξάρτητα από το πόσο γκρινιάζω. Ανεξάρτητα από το πόσο σου κρατάω μούτρα. Ανεξάρτητα από το πόσο σωπαίνω.
Σε παρακαλώ, κράτα την άλλη άκρη του σκοινιού. Και να ξέρεις ότι κάνεις την πιο σημαντική δουλειά που θα μπορούσε να κάνει κανείς για μένα αυτή τη στιγμή.
Με αγάπη, Ένα Παιδί στην Εφηβεία
© 2016 Gretchen L. Schmelzer, PhD
μετάφραση Δημήτρης Φιλοκώστας
