«Νιώθω βαθιά εξάντληση σε αυτή τη χώρα ως μητέρα ενός αυτιστικού παιδιού…»
Επιστολή αγωνίας μιας μητέρας με αφορμή τη φοίτηση του εξάχρονου παιδιού της.https://www.theopinion.gr/author/e_vatali/
Κραυγή αγωνίας από τη μητέρα ενός παιδιού 6 ετών με αυτισμό που τρεις μήνες πριν την έναρξη της νέας σχολικής χρονιάς, δεν γνωρίζει αν και πού θα πάει το παιδί της σχολείο…
Στην επιστολή της στο TheOpinion, η Ελένη Καρακώστα εξηγεί με μελανά χρώματα την περιπέτεια που βιώνει η ίδια και το εξάχρονο παιδί της, στην προσπάθειά της να ζητήσει το αυτονόητο, αυτό που για τα «κανονικά» παιδιά είναι δικαίωμα: να πάει το παιδί σχολείο κοντά στο σπίτι του.
Οι ελλείψεις σε εκπαιδευτικό προσωπικό είναι ένα θέμα που δυστυχώς διαχρονικά ταλανίζει το εκπαιδευτικό σύστημα. Όμως αυτές οι ελλείψεις γίνονται ακόμη πιο τραγικές όταν αφορούν την ειδική αγωγή, όταν αφορούν μαθητές που ούτως ή άλλως αντιμετωπίζουν ειδικές δυσκολίες.
Η επιστολή της κας Καρακώστα έχει ως εξής:
«Το παιδί μου διαγνώστηκε με αυτισμό σε ηλικία 2,5 ετών διάστημα κατα το οποίο ξεκίνησε και πρόγραμμα λογοθεραπειών και εργοθεραπειών εντατικά. Το παιδί φοίτησε σε δημόσιο παιδικό σταθμό χωρίς καμία υποστήριξη βοηθητικού προσωπικού ή παράλληλης στήριξης, καθώς μας ενημέρωσαν ότι δεν προβλεπόταν κάτι τέτοιο εκ της κείμενης νομοθεσίας (!) για αυτήν την βαθμίδα εκπαίδευσης και ενώ το παιδί παρουσίαζε κάποιες φορές κίνδυνο να αυτοτραυματιστεί διότι χτυπούσε το κεφάλι του δυνατά στον τοίχο κατά διαστήματα.
Την επόμενη χρονιά, το παιδί φοίτησε στο 7ο Νηπιαγωγείο Νεάπολης, δίπλα στο σπίτι μας και το οποίο εδω και λίγα χρόνια φιλοξενείται σε μια αίθουσα υπόγειου γυμναστηρίου. το οποίο ανήκει ουσιαστικά στο κτήριο του 7ου Δημοτικού σχολείου Νεάπολης με το οποίο συστεγάζονται.Πρόκειται για μια αίθουσα χωρίς παράθυρα και μέχρι πολύ πρόσφατα και με τουαλέτα τούρκικη(!),πράγμα που δεν επιτρέπεται για αυτήν τη βαθμίδα εκπαίδευσης και εκ της κείμενης νομοθεσίας.
Τη φετινή σχολική χρονιά 2023-2024 που η κόρη μου επαναφοίτησε ως μεγάλο Νήπιο διαμαρτυρήθηκα στην δημοτική αρχή και κατάφερα ως μητέρα να εξασφαλίσω μια τουαλέτα κανονική όπως δηλαδη προβλέπεται από την νομοθεσία αλλά και όπως η ανθρώπινη αξιοπρέπεια επιβάλλει για κάθε παιδί αυτής της ηλικίας πέρα από το δικό μου.
Την περσινή χρονιά και τον μήνα Μάιο το παιδί αξιολογήθηκε απο τα ΚΕΔΑΣΥ (Κέντρα Διεπιστημονικής Αξιολόγησης, Συμβουλευτικής και Υποστήριξης) και κρίθηκε ότι δεν χρήζει υποστήριξης από προσωπικό παράλληλης στήριξης όπως και ότι θα πρέπει να φοιτήσει στο 3ο επίσης όμορο της οικίας μας νηπιαγωγείο Νεάπολης και διαθέτει τμήμα ένταξης με τη βοήθεια βοηθητικού προσωπικού.
Σημειώνω ότι τη φετινή σχολική χρονιά 2023-2024 ήρθε στο δεύτερο κύκλο διορισμών βοηθητικό προσωπικό μόνο, και φυσικά, όπως και την περσινή χρονιά με ίδια έξοδα οι γονείς καλύπτουμε μέχρι και σήμερα ιδιωτική παράλληλη στήριξη, η οποία κρίνεται τόσο από την παιδοψυχίατρο που παρακολουθεί το παιδί μας όπως και όλους τους θεραπευτές της ότι είναι απαραίτητη για εκείνη.
Φέτος, λοιπόν, τον μήνα Μάρτιο και έπειτα από συζήτηση με τους ειδικούς που παρακολουθούν την εξέλιξη του παιδιού μας, αφού ήρθε η ώρα των επανεγγραφών και μας ζητήθηκε να αποφασίσουμε για το σχολείο στο οποίο θα αιτηθούμε τη φοίτηση του παιδιού για τη νέα σχολική χρονιά 2024-2025, αποφασίσαμε να αιτηθούμε επαναφοίτηση του παιδιού στο Νηπιαγωγείο όπως και πράξαμε.
Φυσικά αιτηθήκαμε την επαναφοίτηση του παιδιού μας στο κατάλληλο μέρος (όπως άλλωστε το δικαιούται το παιδί σύμφωνα και με την απόφαση των ΚΕΔΑΣΥ ) σε Νηπιαγωγείο που να είναι όμορο να διαθέτει τμήμα ένταξης αλλά και να πληρεί τις ανθρώπινες προϋποθέσεις που θα το βοηθήσουνε στην αυτονόμηση αλλά και την αξιοπρέπειά του.
Ωστόσο, προς μεγάλη μας έκπληξη η απάντηση της Διεύθυνσης Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης ήταν ότι όχι μόνο το παιδί δεν μπορεί να φοιτήσει στο 3ο Νηπιαγωγείο Νεάπολης, που διαθέτει τμήμα ένταξης όπως άλλωστε επιβάλλει η απόφαση των ΚΕΔΑΣΥ, αλλά – χειρότερα – μάς στέλνει σε άλλη δημοτική ενότητα (!) από την Νεάπολη στις Συκιές σε ένα Νηπιαγωγείο στην οδό Βίτσι το οποίο διαθέτει τμήμα ένταξης, βρίσκεται όμως 3 χλμ μακρυά σε σχέση με το 3ο Νηπιαγωγείο Νεάπολης που απέχει περίπου 1 χλμ. Η αιτιολογία τους είναι ότι για μία ακόμη χρονιά το τμήμα ένταξης είναι πλήρες στο 3ο Νηπιαγωγείο…
Μάλιστα σήμερα, τέλη Μαΐου 2024, προστίθεται και άλλο ένα πρόβλημα εξαιτίας των έωλων επιχειρημάτων ότι το ανήλικο παιδί μου “δεν χωράει” για μια ακόμη χρονιά στο σχολείο που δικαιούται εκ του νόμου να φοιτήσει τη νέα σχολική χρονιά. Θα έπρεπε ήδη να έχει αιτηθεί το σχολείο όπου φοιτά το παιδί μου για ειδικό βοηθητικό προσωπικό για τη νέα σχολική χρονιά. Ωστόσο, είμαστε μετέωροι και εκπρόθεσμοι, με ευθύνη όχι δική μας αλλά της Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης, της οποίας περιμένουμε τηλεφωνική κλήση περί τις αρχές Ιουνίου, όπως δεσμεύτηκαν, προκειμένου να ενημερωθούμε για το αίτημά μας το παιδί να φοιτήσει στο σχολείο όπου δικαιούται, αλλά και που του αξίζει. Άραγε, υπάρχει ελπίδα για το αυτονόητο;
Ως μητέρα αυτού του παιδιού, ρωτώ το αυτονόητο: γιατί, ενώ οι αρμόδιοι (υπουργείο Παιδείας και Πρωτοβάθμια Εκπαίδευση Δυτικής Θεσσαλονίκης), γνωρίζουν τα κενά από τον μήνα Μάρτιο, δεν φροντίζουν να τα καλύψουν;
Αν αυτό δεν είναι εφικτό, λόγω χώρων, γιατί δεν φροντίζει να δημιουργήσει περισσότερα τμήματα ένταξης και σε άλλα νηπιαγωγεία;
Πώς είναι δυνατόν να μην υπάρχει διασύνδεση μεταξύ των αρμόδιων επιτροπών ΚΕΔΑΣΥ και της Διεύθυνσης Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης έτσι ώστε να γίνεται γνωστός ο ακριβής αριθμός των παιδιών που θα χρειαστούν να φοιτήσουν σε Νηπιαγωγεία τυπικής εκπαίδευσης που διαθέτουν τμήματα ένταξης για κάθε νέο σχολικό έτος όπως αυτό που έρχεται;
Πώς είναι δυνατόν να μην δύνανται να εφαρμοστούν οι αποφάσεις των ΚΕΔΑΣΥ διότι δεν υπάρχουν οι υποδομές οι οποίες θα ήταν απαραίτητες με αποτέλεσμα παιδιά αλλά και γονείς να υπόκεινται σε τόση ταλαιπωρία;
Πώς είναι δυνατόν να περιμένουμε κάθε χρονιά τον Σεπτέμβριο για να αντιμετωπιστούν τα κενά στην ειδική αγωγή με την αιτιολογία ότι υπάρχουν διαφοροποιήσεις από τον Μάρτιο που κάνουν οι γονείς αιτήσεις για εγγραφές;
Πόσες επιτέλους είναι αυτές οι αποκλίσεις που δεν επιτρέπουν στο Υπουργείο Παιδείας τον έγκαιρο επιτέλους προγραμματισμό;
Όλα τα άνωθεν ερωτήματα ειναι εκείνα τα οποία έθεσα στην Πρωτοβάθμια Εκπαίδευση Δυτικής Θεσσαλονίκης. Υπήρξε όμως μια δημιουργική ασάφεια και καμία ουσιαστική απάντηση στα προβλήματα που όπως η δική μου ανήλικη κόρη αντιμετωπίζει, φαντάζομαι αντιμετωπίζουν και άλλα παιδιά με αναπηρία.
Δεν σας κρύβω ότι νιώθω βαθιά εξάντληση σε αυτή τη χώρα ως μητέρα ενός αυτιστικού, μη λεκτικού, παιδιού. Πέρα από τις καθημερινές δυσκολίες που καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε ως οικογένεια, έχουμε μονίμως και έναν ακόμη ορατό εχθρό να πολεμούμε: την αδιαφορία των αρμόδιων φορέων».
Ευτυχία Βατάλη
