Author Archive: Vaggelis Christoforidis
“Πάμε μωρέ σε αυτούς που βοηθάς εσύ…” Σάκης Μπουλάς
– Δίνεις μια μπουκιά από την τυρόπιτα σου σε ένα κοκαλιάρικο αδέσποτο σκυλί και σκάει μύτη ο “εδώ πεινάνε παιδιά κι εσείς ταΐζετε τα ζώα”.
– Βοηθάς μια φτωχή οικογένεια και σκάει μύτη ο ” ναι, αλλά αυτή έβαψε τη ρίζα της, δεν έχουν ανάγκη, στα ψέματα το κάνουν”
– Βοηθάς αλλοδαπή οικογένεια ” εδώ πεινάνε οι Ελληνες, αυτοί μας μάραναν”
-Βοηθάς ανάπηρο άνθρωπο ” Αυτόν μωρέ που παίρνει την αναπηρική; Τόσοι άνεργοι υπάρχουν”.
-Βοηθάς άνεργο “Να πάει να δουλέψει το ρεμ@λι”
-Βοηθάς τοξικομανή ” Επιλογή του είναι, τί τον ταίζεις, βόηθα κανέναν με καρκίνο”
– Δίνεις σε παιδάκι ρομά” θα του τα φάνε αυτοί που το βάλανε”
Η απάντηση προς τα κακιασμένα αυτά όντα που ποτέ δεν έχουν δώσει τίποτα σε κανέναν, ούτε από την τσέπη ούτε και από την ψυχή τους (όταν φυσικά έχουν την δυνατότητα! ) είναι το:
“Σήμερα έχω άπειρο χρόνο. Πάμε μωρέ σε αυτούς που βοηθάς εσύ να τους γνωρίσω, άμα είναι να δώσω κι εγώ”.
– ……….. (σιωπή).
Σάκης Μπουλάς
Νατάσα Ξαρχάκου «Η ελευθερία του ενός, τελειώνει εκεί που αρχίζει του άλλου»
«Η ελευθερία του ενός, τελειώνει εκεί που αρχίζει του άλλου»
Και η δική μου συνεχώς παραβιάζετε. Θα ήθελα να βάλω γύρω μου ένα ηλεκτρικό συρματό πλεγμα. Στη κάθε παραβίαση του ορίου να πετάγονται μακριά, αυτόματα. Θα ήθελα να μπορώ να φωνάξω στο πρόσωπο κάποιου για να γίνει αισθητή η παρουσία μου και να μπορώ να εξαφανίζομαι δια μαγείας όταν αγωνιώ να γλιτώσω από αδηφάγους ανθρώπους. Και θα ήθελα παρακαλώ να μην χρειάζεται τόση μεγάλη προσπάθεια…
Μέσα στην πολυπλοκότητα που μας περιβάλλει συνηθίσαμε, σταματήσαμε να πιστεύουμε πως μπορούμε να είμαστε ευτυχείς, με απλά πράγματα. Καλοκαίρι είναι και οι πόλεις μας πνίγουν. Απλό θα είναι το να φύγουμε. Και αν δε μπορούμε; Τότε να φερθούμε ελαφρώς εγω κεντρικά, να γυρνούν όλα γύρω από το συμφέρον μας, για να μπορέσουμε να αναπνεύσουμε και πάλι. Βασικό, να μην κάνουμε πράγματα που δε θέλαμε να μας κάνουν, και να φεύγουμε μακριά από αυτούς που δε το σέβονται. Και αυτό απλό μοιάζει. Αλλά, την πολυπλοκότητα όπως είπαμε, τη συνηθίσαμε. Και η συνήθεια είναι κακό πράγμα. Σα το τσιγάρο που σου κάνει κακό μα δε το κόβεις.
Να μας βρει αλλού ο Σεπτέμβρης που θα έρθει, να μας βρει κυρίως «αλλιώς», και να πάρουμε μαζί μας και άλλους. Αν η ψυχή μας μοιάζει με παράθυρο, να ευχόμαστε να φυσήξει και λίγο γλυκός Νοτιάς. Να μας αλλάξει, να μας γλυκάνει. Λίγο περισσότερο άνθρωποι να γίνουμε. Ευ- χές σαν του Νέου Έτους. Όχι απλά «Καλό Καλοκαίρι», αλλά: «Καλή χρονιά» να έχουμε.
Νατάσα Ξαρχάκου
«Dance me to the end of love» Η ιστορία του τραγουδιού!
🌹Πολλοί νομίζουν πως είναι ένα ερωτικό τραγούδι, ένα τραγούδι πάθους, ερωτισμού. Ένα τραγούδι που μιλά για εραστές. Όμως δεν είναι.
Το «Χόρεψέ με στην ομορφιά σου με ένα φλεγόμενο βιολί» είναι ένα αvτιν*ζιστικό τραγούδι. Ένα ποίημα. Είναι ένας ύμνος στη ζωή. Είναι το ίδιο το Ολοκαύτωμα.
Είναι αυτά που τον επηρέασαν να το γράψει.
Σαν είδε εικόνες και διάβασε ιστορίες των ανθρώπων. Ανθρώπων του Άουσβιτς, του Νταχάου.
Σαν είδε φωτογραφίες από τους φούρνους αερίων, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης.
Σαν είδε κι εκείνη την εικόνα του κουαρτέτου. των μουσικών που υποχρεώθηκαν να παίζουν μουσική όσο οι άλλοι καιγόντουσαν στους φούρνους.
Των ίδιων των κρατουμένων που έπρεπε να ακουμπούν τα όργανα και να βγάζουν ήχους για να συνοδεύσουν τους συγκρατούμενους τους στο τέλος. Νότες να ηχούν όσο οι άλλοι οδηγούνταν στον θάνατο.
Σαν διάβασε πως κι οι οργανοπαίχτες οδηγήθηκαν εκείνη τη μέρα στο θάνατο. Τον δικό τους.
Κι ύστερα δίχως μουσική πια κι ο τελευταίος της ομάδας των μουσικών. Εκείνος ο Εβραίος που έπαιζε το βιολί.
Το τρομακτικό ταξίδι του χαμού που έφτασε και για εκείνον. Οδηγήθηκε στο φούρνο. Δίχως μουσική και δίχως βιολί…
Εκείνος που τα είδε όλα. Εκείνος που το ‘γραψε, πέθανε σαν σήμερα και φτώχυνε ο κόσμος δίχως τη φωνή του.
Ο Λέοναρτ Κοέν έφυγε στις 7 Νοέμβρη, το 2016. Ο Λέοναρντ που έγραψε «Dance me to the end of love». Που μίλησε κατά του v*ζισμού.
✍️ Gianna Kouka
#LeonardCohen #EndFascism #ProtectPeople
Γιάννης Καλαμίτσης:Άνθρωποι μονάχοι
Κάποτε, κάθε πρωί γύρω στις 05.30,
έπαιρνε τηλέφωνο στο ραδιόφωνο
μια μεγάλη Ελληνίδα ηθοποιός
– δε ζει πια – και μου έλεγε:
”Παιδάκι μου τι ώρα είναι;”
Δεν είναι ότι δεν είχε ρολόι.
Δεν είχε με ποιον να μιλήσει.
Είναι σκληρή η μοναξιά.
Εγώ την έζησα.
Από τα 16 μου και για πολλά χρόνια
ήμουν εντελώς μόνος σε ξένη χώρα.
Να πηγαίνεις στο ψιλικατζίδικο,
μόνο και μόνο για να βρεις
έναν άνθρωπο και να του πεις:
”Καλημέρα”.
Το τραγούδι Άνθρωποι Μονάχοι,
σε σύνθεση Γιάννη Σπανού
και ερμηνείας Βίκυς Μοσχολιού,
μπήκε τελευταίο στο δίσκο.
Είχανε γράψει τις ορχήστρες στα
άλλα τραγούδια και τους έλειπε ένα.
Ο Μάνος Ελευθερίου βρήκε το στίχο
πάνω στο πιάνο του Σπανού
– τον είχα ταχυδρομήσει –
και του είπε να τον μελοποιήσει.
Επειδή δε γινόταν να μπει ορχήστρα,
το τραγούδι δισκογραφήθηκε
μόνο με κιθάρα.
Δεν έκανε μεγάλη επιτυχία αμέσως.
Άργησε κάποια χρόνια να γίνει αγαπητό.
Υπάρχουν άνθρωποι
που ζουν μονάχοι
σαν το ξεχασμένο στάχυ,
ο κόσμος γύρω άδειος κάμπος
κι αυτοί στης μοναξιάς το θάμπος,
σαν το ξεχασμένο στάχυ,
άνθρωποι μονάχοι.
Υπάρχουν άνθρωποι
που ζουν μονάχοι
όπως του πελάγου οι βράχοι,
ο κόσμος θάλασσα που απλώνει
κι αυτοί βουβοί, σκυφτοί και μόνοι,
ανεμοδαρμένοι βράχοι,
άνθρωποι μονάχοι.
Άνθρωποι μονάχοι,
σαν ξερόκλαδα σπασμένα,
σαν ξωκλήσια ερημωμένα,
σαν εσένα, σαν εμένα…
Γιάννης Καλαμίτσης
Σαν σήμερα,
το 2013, έφυγε από τη ζωή.
Πράξη Αλληλεγγύης από την ΠΑΕ ΑΚΡΙΤΕΣ ΣΥΚΕΩΝ/Γράφει ο Βαγγέλης Χριστοφορίδης
Οι Νεαροί Ποδοσφαιριστές των Ακριτών Συκεών Σκοράρουν στην Αλληλεγγύη και την Ανθρωπιά!
Το πρωί του Σαββάτου, η Β ομάδα της ΠΑΕ ΑΚΡΙΤΕΣ ΣΥΚΕΩΝ, αποτελούμενη από νεαρούς και πολύ ταλαντούχους ποδοσφαιριστές, επισκέφθηκε την εθελοντική δομή “Κουζίνα του κόσμου στο Επταπύργιο”. Η παρουσία τους εκεί είχε σκοπό να φέρει τους αθλητές κοντά στην αξία της αλληλεγγύης και της προσφοράς προς τον συνάνθρωπο. Συνοδευόμενοι από το τεχνικό τιμ της ομάδας, οι νεαροί αθλητές είχαν την ευκαιρία να ενημερωθούν και να γνωρίσουν από κοντά το έργο της “Κουζίνας του κόσμου”, μιας δομής που στηρίζει ουσιαστικά όσους βρίσκονται σε ανάγκη.
Ο Στέφανος Θωμαΐδης, ιδρυτής και εθελοντής της “Κουζίνας του κόσμου στο Επταπύργιο”, ξενάγησε τους αθλητές και τους μίλησε για τις δράσεις της δομής. Η “Κουζίνα του κόσμου”, που βρίσκεται στις Συκιές Θεσσαλονίκης, στην οδό Καρόλου Κουν 1, λειτουργεί αδιάλειπτα τα τελευταία τέσσερα χρόνια και κάθε Σάββατο προσφέρει 70 με 80 μερίδες φαγητού, καθώς και διάφορα είδη πρώτης ανάγκης, σε συνανθρώπους μας που δυσκολεύονται να τα βγάλουν πέρα.
Η συγκεκριμένη πρωτοβουλία της ΠΑΕ ΑΚΡΙΤΕΣ ΣΥΚΕΩΝ αποδεικνύει ότι το ποδόσφαιρο μπορεί να αποτελέσει μέσο όχι μόνο αγωνιστικής, αλλά και κοινωνικής δράσης. Η ομάδα, με την κίνησή της αυτή, έδειξε πως ο αθλητισμός μπορεί να γίνει φορέας μηνυμάτων αλληλεγγύης και ανθρωπιάς, ενθαρρύνοντας τους νέους να προσφέρουν και να βρίσκονται δίπλα σε όσους έχουν ανάγκη.
Με αυτήν την πράξη, οι νεαροί ποδοσφαιριστές έδειξαν ότι οι αληθινοί πρωταθλητές δεν κρίνονται μόνο στο γήπεδο, αλλά και στην κοινωνική τους προσφορά. Συγχαρητήρια στην ΠΑΕ ΑΚΡΙΤΕΣ ΣΥΚΕΩΝ και σε όλους τους συμμετέχοντες για αυτήν την όμορφη και σημαντική ενέργεια! Ένα μεγάλο μπράβο σε όλους τους εθελοντές και τις εθελόντριες της “Κουζίνας του κόσμου στο Επταπύργιο”, που συνεχίζουν να στηρίζουν καθημερινά τις ανάγκες της τοπικής κοινωνίας.
ΜΠΡΑΒΟ ΑΚΡΙΤΕΣ!
Τζούλια Ρόμπερτς “Είμαι ευγνώμων για τον σύζυγο και τα παιδιά μου κάθε μέρα”.
Η Julia Roberts, μίλησε πρόσφατα για την ηλικία της και γιατί φαίνεται μεγαλύτερη από πολλούς σύγχρονους καλλιτέχνες που θέλουν να συνεχίσουν να φαίνονται νέοι!!
“Γερνάω με αξιοπρέπεια, χιούμορ και γαλήνη.. 
Δεν καταφεύγω σε lifting ή botox και ξέρω ότι με τα πρότυπα του Χόλιγουντ ρισκάρω την καριέρα μου. Αν δεν θέλουν να μου δώσουν ρόλο επειδή φαίνομαι μεγάλη, σημαίνει: ότι εγώ παράγω το έργο και επιλέγω όποιον θέλω. Το σημαντικό είναι να μην πάρεις αυτή τη δουλειά τόσο σοβαρά.
Ξέρω ότι πολλές μαμάδες παλεύουν να τα βγάλουν πέρα: αυτά είναι τα σοβαρά προβλήματα, αυτές είναι οι γυναίκες που θαυμάζω, που είναι όμορφες και καλές ακόμα και όταν όλα είναι δύσκολα. Ειλικρινά, έχω άλλους φόβους…
Φοβάμαι για τα παιδιά μου, ότι δεν μπορώ να τα προστατέψω από όποιον θέλει να τα εκμεταλλευτεί.. Είναι πιο σημαντικό για μένα να είμαι καλά και να κάνω την οικογένειά μου να ζει καλά..
Είμαι ευλογημένη και εκτιμώ όλα όσα έχω!. Είμαι ευγνώμων για τον σύζυγο και τα παιδιά μου κάθε μέρα. Για αυτό το λόγο, για μένα οι πιο σημαντικές στιγμές της ημέρας δεν είναι ποτέ αυτές που ξοδεύω στο πλατό, αλλά αυτές που τρώω στο πρωινό γιατί μιλάμε για όλα…
Είναι μια μαγική στιγμή. “
Τζούλια Ρόμπερτς
Μεγαλειώδες συλλαλητήριο για το νοσοκομείο Δράμας!
Εκατοντάδες Δραμινοί και Δραμινές συμμετείχαν στο συλλαλητήριο που πραγματοποιήθηκε το βράδυ της Παρασκευής 1η Νοεμβρίου, για τη στήριξη του Νοσοκομείου Δράμας.
Η κεντρική πλατεία της Δράμας είχε πολύ καιρό να συγκεντρώσει τόσο πολύ κόσμο.
Η μεγαλειώδης συγκέντρωση της Παρασκευής έστειλε σαφές μήνυμα προς την κυβέρνηση και το Υπουργείο Υγείας, ότι η Δράμα θέλει ένα σύγχρονο και βιώσιμο Νοσοκομείο, το οποίο να λειτουργεί κανονικά και χωρίς προβλήματα.
ΣΤΗΝ ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑ Κ. ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ «ΠΕΡΑ ΒΡΕΧΕΙ»…/ Γράφει ο Γιάννης Μυλόπουλος
Την Τρίτη το πρωί, στην Περιφερειακή Επιτροπή της περιφέρειας Κεντρικής Μακεδονίας επανέφερα, για μια ακόμη φορά, το ζήτημα της ανεπαρκούς αντιπλημμυρικής προστασίας της περιφέρειας, δεδομένης της κλιματικής κρίσης και των εξαιρετικά ακραίων φαινομένων που πλήττουν τελευταία τη Μεσόγειο.
Η αντίδραση της διοίκησης είναι πάντα η ίδια. Πάντα συντηρητική, πάντα επικοινωνιακή και πάντα αντιεπιστημονική.
– Πρώτα προσπαθούν να υποβαθμίσουν τον κίνδυνο, υποστηρίζοντας ότι «τόσα χρόνια δεν συνέβη τίποτε, γιατί τώρα να συμβεί;»
– Δεύτερον, προσπαθούν να υποστηρίξουν ότι όλα γίνονται σωστά. Και πάλι εκ του αποτελέσματος, όπως ισχυρίζονται, μια και δεν έχει συμβεί καμία καταστροφή τόσα χρόνια.
– Η τρίτη τους προσπάθεια, αν ζοριστούν, είναι να επιρρίψουν τις ευθύνες στο κράτος, επικαλούμενοι οικονομική ένδεια.
Η πρόσφατη αναφορά μου στις καταδίκες Αγοραστού και δυο αντιπεριφερειαρχών στη Θεσσαλία, βέβαια, για την πλημμύρα Ιανός του 2020, δεν τους άρεσε καθόλου…
Προχτές έφτασαν να μου που ότι τρομοκρατώ τον κόσμο.
Για να τους απαντήσω ότι ευθύνη μας στην περιφέρεια δεν είναι ο καθησυχασμός και η επανάπαυση, αλλά η προστασία της περιφέρειας με την έγκαιρη λήψη μέτρων και διορθωτικών επεμβάσεων.
Φωνή βοώντος εν τη ερήμω…
Δεν πέρασαν λίγες ώρες και άρχισαν να έρχονται οι εικόνες από την τρομακτική καταστροφή στην Ισπανία.
Όχι κάπου μακριά, αλλά στη γειτονική, Μεσογειακή και Ευρωπαϊκή Ισπανία.
Και συγκεκριμένα σε μια παραθαλάσσια, σαν τη Θεσσαλονίκη πόλη, την Βαλένθια.
Κι εκεί μέχρι τώρα δεν είχε ξανασυμβεί τέτοιας έκτασης πλημμύρα.
Συγκεκριμένα, έπεσαν μέσα σε μια νύχτα, σε 8 ώρες δλδ, περισσότερα από 300 λίτρα νερού ανά τετραγωνικό μέτρο.
Όταν στη Θεσσαλία πέρσι με τον Daniel έπεσαν 800 λίτρα νερού ανά τετραγωνικό μέτρο, αλλά σε μιάμιση μέρα.
Που σημαίνει ότι στη Βαλένθια η ένταση της καταιγίδας ήταν περί τα 40 χιλιοστά νερού/ώρα, ενώ στον Daniel ήταν περίπου το μισό.
Κατά τα άλλα, στην περιφέρεια Κ. Μακεδονίας ακόμη περιμένουμε να υλοποιηθεί η πρόταση που υποβάλαμε από τον Φεβρουάριο ακόμη και την οποία σε μια επικοινωνιακή κίνηση δέχθηκε η πλειοψηφία, για αναθεώρηση του πλαισίου της αντιπλημμυρικής προστασίας σύμφωνα με τα νέα δεδομένα της κλιματικής κρίσης.
Αν γίνει το κακό, πάλι θα λένε το γνωστό αντιεπιστημονικό, που είπε κι ο Μητσοτάκης για τη Θεσσαλία.
«Ό,τι και να κάναμε, ήταν τόσο ακραίο το φαινόμενο, που δεν μπορούσε να έχει αντιμετωπιστεί η καταστροφή».
Μόνο που η επιστήμη υποστηρίζει ότι αν γίνουν τα κατάλληλα αντιπλημμυρικά έργα σε επίπεδο λεκάνης απορροής και όχι επιμέρους και αποσπασματικά, κάθε επίπεδο αντιπλημμυρικής προστασίας, ακόμη κι αν αντιστοιχεί σε ευμενέστερο πλημμυρικό φαινόμενο, μετριάζει την έκταση των καταστροφών.
Με δυο λόγια η Θεσσαλία καταστράφηκε, η Βαλένθια πνίγηκε κι εμείς εδώ ακόμη… «πέρα βρέχει».
Κατά τα άλλα καλό μας μήνα! Κι ο Θεός βοηθός…
