Γιώργος Βελέντζας

Γιώργος Βελέντζας

Γεννήθηκε σαν σήμερα το 1927. Σπούδασε στη Δραματική Σχολή του Ωδείου Αθηνών. Μετά τις σπουδές, το 1948, ξεκίνησε την επαγγελματική του καριέρα τόσο στο θέατρο όσο και στον κινηματογράφο, με εξαιρετικές συνεργασίες. Οι ρόλοι του στον κινηματογράφο ήταν μικροί, αλλά δεν περνούσαν απαρατήρητοι. Κατέχει μαζί με λίγους ηθοποιούς, το ρεκόρ συμμετοχών σε κινηματογραφικές ταινίες, με σύνολο 209.

Πρώτη του κινηματογραφική εμφάνιση έγινε το 1948, με την ταινία «Οχυρό 27» του Μαυρίκιου Νόβακ και της Νόβακ Φιλμς. Την επόμενη χρονιά, το 1949, ξεκίνησε και η συνεργασία του με τη Φίνος Φιλμ, συμμετέχοντας στην ταινία «Τελευταία Αποστολή». Συνέχισε την κινηματογραφική του καριέρα, με πλούσια συμμετοχή, έχοντας στο ενεργητικό του περισσότερες από 200 ταινίες. Χαρακτηριστικός ήταν ο ρόλος του στην κωμωδία του Θόδωρου Μαραγκού «Από πού πάνε για τη Χαβούζα;» (1978), όπου έκανε τον αδερφό της Άννας Μαντζουράνη, ενώ στην ταινία του Ερρίκου Θαλασσινού «Ο Τσαρλατάνος» (1973) με το Θανάση Βέγγο, ο Βελέντζας υποδύθηκε τον αυστηρό διοικητή του αστυνομικού τμήματος. Έπαιξε πολλές φορές ρόλους στρατιωτικού, κυρίως όμως αστυνομικού. Το 1993, για τη συμμετοχή του στην ταινία «Ζωή Χαρισάμενη», κέρδισε το βραβείο ερμηνείας Β’ Ανδρικού ρόλου στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης. Τελευταία του εμφάνιση στη μεγάλη οθόνη ήταν το 2010, στην ταινία του Τζώρτζη Αγαθονικιάδη «Πικρό Χιόνι». Ασχολήθηκε με το ντουμπλάρισμα φωνής, σε πολλές ελληνικές ταινίες του 1950 – 70 και σε μεταγλωττίσεις για την τηλεόραση («Μικρό σπίτι στο λιβάδι»). Επίσης, έκανε ένα σημαντικό πέρασμα και από το ραδιόφωνο. Συμμετείχε και στο πετυχημένο σήριαλ του ΑΝΤ1 «Κωνσταντίνου και Ελένης», ως ο πατέρας της Ματίνας.

Φρανκ Ριμπερί/Πέρασα μέσα από το τζάμι ενός αυτοκινήτου

“Mε εγκατέλειψαν σε μοναστήρι οι φυσικοί μου γονείς, όταν ήμουν ακόμα νεογέννητο.

Ευτυχώς, μετά από λίγο καιρό, βρήκα μια οικογένεια που από την αρχή μου μετέδωσε όλη την αγάπη και τη στοργή που κάποιος άλλος επέλεξε να αρνηθεί.

Η μοίρα, όμως, μου επιφύλασσε περισσότερα.

Ήμουν λίγο πάνω από τα δύο μου χρόνια, όπου μετά από τροχαίο ατύχημα πέρασα μέσα από το τζάμι ενός αυτοκινήτου, προκαλώντας ένα τεράστιο τραύμα στο πρόσωπο.

Από εκείνη τη στιγμή, κανείς δεν με παρακολουθούσε ή δεν με έκρινε για τις τεχνικές μου ιδιότητες, ή επειδή ήμουν καλός άνθρωπος.

Όλοι, εκτός από τους γονείς μου, σχολίαζαν την φυσική μου εμφάνιση και έκριναν από την ασχήμια του προσώπου μου προφανώς λόγω της πληγής.

Ένιωσα πολύ άσχημα, σα να με κρίνουν.

Όμως τους άφησα όλους στην άκρη και αυτό με δυνάμωσε και έφτιαξα έναν ατσάλινο χαρακτήρα!”

Φρανκ Ριμπερί

Οι Έλληνες ξέρουν να ανακαλύπτουν το ωραίο και να το γκρεμίζουν. Γιάννης Τσαρούχης

– Η Ελλάδα είναι ωραία ως σκηνικό, αλλά όχι ως παράσταση.

– Η Ελλάδα δεν είναι ούτε ανατολή, ούτε δύση, γι’ αυτό είναι υπό διωγμό.

– Στην Ελλάδα υπάρχει βρωμιά και ακαταστασία που δεν υπάρχει στο εξωτερικό κι αυτό αρέσει στους ξένους.

– Η Ελλάδα σπάνια βγάζει μεγάλους καλλιτέχνες, γιατί δεν μπορεί να τους συντηρήσει.

– Η Ελλάδα ζει από τις εξαιρέσεις.

– Στην Ελλάδα ποτέ δεν σου συγχωρούν την επιτυχία.

– Οι Έλληνες ξέρουν να ανακαλύπτουν το ωραίο και να το γκρεμίζουν.

– Οι Έλληνες κονταίνουν τον άλλον για να ψηλώσουν.

– Ο Έλληνας θέλει να μπει από το παράθυρο.

– Στην Ελλάδα είναι πιο εύκολο να κλέψεις από το να χαρίσεις.

– Αν στην Ελλάδα εφαρμοστούν οι νόμοι, θα πάψει να υπάρχει.

– Οι Έλληνες δεν μπορούν να ζήσουν με την αλήθεια, γι’ αυτό ζουν με παραμύθια.

– Ελληνικό είναι ό,τι απαγορεύει η Αστυνομία.

– Δεν έχω καμιά σχέση με τα κόμματα. Ουδέποτε ανήκα πουθενά, διότι είμαι κι εγώ άπιαστος όπως η Ελληνικότητα.

– Αθήνα: Απαίσιο σκηνικό, ωραία φωτισμένο.

– Κανένας στην Ελλάδα δεν ασκεί το επάγγελμα του.

– Στη ζωή μου με υποστήριξε μόνο η δουλειά μου.

– Αν δεν ευχαριστιέσαι με τη δουλειά σου είναι δυστυχία και αρρώστια. Αν είναι παρηγοριά, πάει καλά. Ειδάλλως είναι φρίκη.

– Ό,τι έρχεται νωρίς, φεύγει και νωρίς.

– Δε ζήλεψα ποτέ στη ζωή μου. Επιθυμίες είχα που προσπάθησα πολύ να τις πραγματοποιήσω.

– Όσο πιο ψηλά ανεβαίνεις, τόσο πιο μετριόφρων πρέπει να γίνεσαι.

– Για να φτάσεις ψηλά στην Τέχνη, πρέπει να δεις τα αόρατα.

Εγώ έχω δει μέρος αυτών και για λίγο.

Είναι πολύ δύσκολο να τα δεις.

– Στην τέχνη πρέπει να υπάρχει ισορροπία τεχνικής και αυθορμητισμού.

– Ελευθερία και πειθαρχία η ζωγραφική.

– Αισθητική είναι η ορθογραφία.

Γιάννης Τσαρούχης

Μπακλαβάς

ΥΛΙΚΑ

1 κιλό φύλο κρούστας για μπακλαβά

3 τέταρτα του κιλού καρύδια περασμένα στο μούλτι να κοπούν λίγο

1 κουταλιά γεμάτη τις σούπας κανέλα

1 κουταλιά κοφτή τις σούπας γαρύφαλλο τριμμένο

2 φακελάκια γαλέτα φρυγανιά τριμμένη των 100 γραμ.έκαστο

1/2 ποτήρι του νερού και λίγο παραπάνω ζάχαρη άχνη

καλό βούτυρο για τα φύλα εδώ χρησιμοποίησα γάλακτος

ΣΙΡΌΠΙ

3 ποτήρια του νερού νερό— ή 400mlνερό

1 κιλό ζάχαρη–ή 700 γραμ ζάχαρη

το χυμό ενός λεμονιού

1 φλούδα από λεμόνι

1 ξύλο κανέλας

1 ποτηράκι του κρασιού μέλι η ,μισό σχεδόν ποτήρι του νερού

ΣΤΟΛΙΣΜΑ

Γαρύφαλλα ολόκληρα

ΕΚΤΕΛΕΣΗ

Σε ένα μπόλ βάζουμε τα καρύδια τριμμένα ,την κανέλα,το γαρύφαλλο την άχνη ζάχαρη , την φρυγανιά και τα ανακατεύουμε πολύ καλά.

Λιώνουμε στο φούρνο μικροκυμάτων η σε κατσαρολάκι μπόλικο βούτυρο βουτυρώνουμε το ταψάκι μας καλά και στρώνουμε 6 φύλα βουτυρώνοντας όμως το καθένα χωριστά με μπόλικο βούτυρο να πάει σε όλη την επιφάνεια.Αμέσως μετά βάζουμε διάσπαρτη αλλά σε όλη την επιφάνεια από το υλικό μας και ξανά φύλο βούτυρο ξανά φύλο και από την γέμιση ,δηλαδή κάθε δεύτερο φύλο γέμιση σε όλη την επιφάνεια [όχι πολύ ίσα να καλύπτετε ] Αυτό το κάνουμε μέχρι να τελειώσει όλη η γέμιση [μην ξεχνάτε κάθε φύλο να το περνάτε με βούτυρο βασικότατο]Αφήνουμε για από πάνω 5 φύλα βουτυρώνοντας κι αυτά ένα ένα.

Μόλις φτάσουμε στο τέλος κόβουμε ορισμένες άκρες μην είναι πολλές βουτυρώνουμε τις υπόλοιπες και τις γυρνάμε γύρω γύρω στο ταψάκι από μέσα .Χαράζουμε με προσοχή τον μπακλαβά σε ότι σχήμα μας αρέσει μόνο να είναι μικρά κομματάκια χαριτωμένα μπήγομαι κι από ένα γαρυφαλάκι στο κάθε κομματάκι [ή επιφάνεια βουτυρωμένη καλά και οι γωνίες επίσης] ,και ψήνουμε σε μέτριο προθερμασμένο φούρνο για 15 με 20 λεπτά θα το δείτε να ροδίσει .Αν αρπάξει πιο γρήγορα λόγω του βουτύρου σκεπάζουμε με χαρτί ψησίματος .Προσέχουμε να έχει ψηθεί κι από κάτω καλά αλλά με προσοχή μην μας αρπάξει.

ΣΙΡΟΠΙ

Βάζουμε στην κατσαρόλα όλα τα υλικά μαζί ανακατεύουμε καλά και μόλις πάρει βράσει σε ένα τέταρτο περίπου κα λιγότερο το κατεβάζουμε από την φωτιά. Με ένα κουταλάκι δοκιμάστε την πυκνότητά του λίγο να το δείτε δεμένο ,Σιροπιάζομαι τον μπακλαβά μας με το ένα κρύο [μπακλαβά] και σιρόπι καυτό Καλή επιτυχία είναι πραγματικά Θεικός !!!

Από ΜΑΓΕΙΡΙΚΗ ΚΑΙ ΣΥΝΤΑΓΕΣ

Μαρίνα Αμπράμοβιτς.

Μαρίνα Αμπράμοβιτς.

Το 1974 μπαίνει στο Studio Morra στη Νάπολη.

Τοποθετεί στο κέντρο της σκηνής ένας μεγάλο τραπέζι και πάνω σε αυτό αφήνει 72 αντικείμενα.
Μπροστά από το τραπέζι υπάρχει μια επιγραφή που λέει πως οι επισκέπτες της έκθεσης μπορούν να τα χρησιμοποιήσουν όπως εκείνοι θέλουν πάνω στο κορμί της επί έξι ολόκληρες ώρες.
Η ίδια στέκεται μερικά βήματα πιο πίσω, εντελώς ακίνητη και με το βλέμμα κολλημένο στο άπειρο.

Μεταξύ άλλων ένα σφυρί, ένα τσεκούρι, ένα ψαλίδι, ένα μαχαίρι, ένα κουδούνι, ένα φτερό, ένα πιρούνι, ένας καθρέφτης, ένα άρωμα, ένα καπέλο, ένα τριαντάφυλλο, ένα αρνίσιο κόκαλο, ένα σάλι, ζάχαρη, μέλι, κραγιόν, καρφίτσες, βελόνες, μια εφημερίδα και μια φωτογραφική μηχανή .

Πάνω στο τραπέζι υπήρχε ακόμα ένα πιστόλι και δίπλα του μια σφαίρα!

Στην αρχή το κοινό της συμπεριφέρεται φιλικά και με ευγένεια.
Της δίνει ρόλους, την αγκαλιάζει, την φιλάει, την χαϊδεύει, προσπαθεί να την κάνει να γελάσει. Την βάζει να κάτσει ή να ξαπλώσει.
Όσο περνάει η ώρα, ωστόσο, και με δεδομένο πως η Αμπράμοβιτς δεν αντιδρά σε οτιδήποτε και αν της κάνουν, τα πράγματα αρχίζουν και σοβαρεύουν.

Το κοινό αντιδρούσε πιο επιθετικά.

Μετά η κατάσταση αγρίεψε. Της έσκισαν τα ρούχα. Την χλεύασαν. Την παρενόχλησαν σεξουαλικά. Κάποιος της κάρφωσε το μαχαίρι κοντά στο καβάλο ενώ ένας άλλος την χαράκωσε το λαιμό και ρούφηξε το αίμα της.

Τα πράγματα έδειχναν να ξεφεύγουν από κάθε έλεγχο όταν κάποιος από το κοινό πήρε το όπλο, έβαλε μέσα την σφαίρα και στη συνέχεια έβαλε την Αμπράμοβιτς να το κρατήσει και να το στρέψει στο λαιμό της.

Μετά από έξι ώρες η Αμπράμοβιτς άρχισε να κινείται και να περπατά ανάμεσα στον κόσμο.

Πολλοί έφυγαν. Όσοι έμειναν έστρεφαν το βλέμμα τους με αποστροφή προς άλλη κατεύθυνση. Κανείς δεν μπορούσε να δει αυτό που ο ίδιος λίγο νωρίτερα είχε δημιουργήσει.

Το πείραμα πέτυχε …

Η ίδια είπε “είναι φοβερό, πόσο βίαιοι γίνονται οι άνθρωποι σε ανθρώπους που δεν προβάλλουν καμία αντίσταση και πόσο εύκολα μπορεί ένας φυσιολογικός άνθρωπος να δεχτεί βία από κάποιον που θεωρεί εντελώς φυσιολογικό. …

“Πάμε μωρέ σε αυτούς που βοηθάς εσύ…” Σάκης Μπουλάς

– Δίνεις μια μπουκιά από την τυρόπιτα σου σε ένα κοκαλιάρικο αδέσποτο σκυλί και σκάει μύτη ο “εδώ πεινάνε παιδιά κι εσείς ταΐζετε τα ζώα”.

– Βοηθάς μια φτωχή οικογένεια και σκάει μύτη ο ” ναι, αλλά αυτή έβαψε τη ρίζα της, δεν έχουν ανάγκη, στα ψέματα το κάνουν”
– Βοηθάς αλλοδαπή οικογένεια ” εδώ πεινάνε οι Ελληνες, αυτοί μας μάραναν”
-Βοηθάς ανάπηρο άνθρωπο ” Αυτόν μωρέ που παίρνει την αναπηρική; Τόσοι άνεργοι υπάρχουν”.
-Βοηθάς άνεργο “Να πάει να δουλέψει το ρεμ@λι”
-Βοηθάς τοξικομανή ” Επιλογή του είναι, τί τον ταίζεις, βόηθα κανέναν με καρκίνο”
– Δίνεις σε παιδάκι ρομά” θα του τα φάνε αυτοί που το βάλανε”
Η απάντηση προς τα κακιασμένα αυτά όντα που ποτέ δεν έχουν δώσει τίποτα σε κανέναν, ούτε από την τσέπη ούτε και από την ψυχή τους (όταν φυσικά έχουν την δυνατότητα! ) είναι το:
“Σήμερα έχω άπειρο χρόνο. Πάμε μωρέ σε αυτούς που βοηθάς εσύ να τους γνωρίσω, άμα είναι να δώσω κι εγώ”.
– ……….. (σιωπή).

🗣 Σάκης Μπουλάς

Νατάσα Ξαρχάκου «Η ελευθερία του ενός, τελειώνει εκεί που αρχίζει του άλλου»

«Η ελευθερία του ενός, τελειώνει εκεί που αρχίζει του άλλου»

Και η δική μου συνεχώς παραβιάζετε. Θα ήθελα να βάλω γύρω μου ένα ηλεκτρικό συρματό πλεγμα. Στη κάθε παραβίαση του ορίου να πετάγονται μακριά, αυτόματα. Θα ήθελα να μπορώ να φωνάξω στο πρόσωπο κάποιου για να γίνει αισθητή η παρουσία μου και να μπορώ να εξαφανίζομαι δια μαγείας όταν αγωνιώ να γλιτώσω από αδηφάγους ανθρώπους. Και θα ήθελα παρακαλώ να μην χρειάζεται τόση μεγάλη προσπάθεια…

Μέσα στην πολυπλοκότητα που μας περιβάλλει συνηθίσαμε, σταματήσαμε να πιστεύουμε πως μπορούμε να είμαστε ευτυχείς, με απλά πράγματα. Καλοκαίρι είναι και οι πόλεις μας πνίγουν. Απλό θα είναι το να φύγουμε. Και αν δε μπορούμε; Τότε να φερθούμε ελαφρώς εγω κεντρικά, να γυρνούν όλα γύρω από το συμφέρον μας, για να μπορέσουμε να αναπνεύσουμε και πάλι. Βασικό, να μην κάνουμε πράγματα που δε θέλαμε να μας κάνουν, και να φεύγουμε μακριά από αυτούς που δε το σέβονται. Και αυτό απλό μοιάζει. Αλλά, την πολυπλοκότητα όπως είπαμε, τη συνηθίσαμε. Και η συνήθεια είναι κακό πράγμα. Σα το τσιγάρο που σου κάνει κακό μα δε το κόβεις.

Να μας βρει αλλού ο Σεπτέμβρης που θα έρθει, να μας βρει κυρίως «αλλιώς», και να πάρουμε μαζί μας και άλλους. Αν η ψυχή μας μοιάζει με παράθυρο, να ευχόμαστε να φυσήξει και λίγο γλυκός Νοτιάς. Να μας αλλάξει, να μας γλυκάνει. Λίγο περισσότερο άνθρωποι να γίνουμε. Ευ- χές σαν του Νέου Έτους. Όχι απλά «Καλό Καλοκαίρι», αλλά: «Καλή χρονιά» να έχουμε.

Νατάσα Ξαρχάκου

«Dance me to the end of love» Η ιστορία του τραγουδιού!

🌹Πολλοί νομίζουν πως είναι ένα ερωτικό τραγούδι, ένα τραγούδι πάθους, ερωτισμού. Ένα τραγούδι που μιλά για εραστές. Όμως δεν είναι.

Το «Χόρεψέ με στην ομορφιά σου με ένα φλεγόμενο βιολί» είναι ένα αvτιν*ζιστικό τραγούδι. Ένα ποίημα. Είναι ένας ύμνος στη ζωή. Είναι το ίδιο το Ολοκαύτωμα.

Είναι αυτά που τον επηρέασαν να το γράψει.

Σαν είδε εικόνες και διάβασε ιστορίες των ανθρώπων. Ανθρώπων του Άουσβιτς, του Νταχάου.

Σαν είδε φωτογραφίες από τους φούρνους αερίων, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης.

Σαν είδε κι εκείνη την εικόνα του κουαρτέτου. των μουσικών που υποχρεώθηκαν να παίζουν μουσική όσο οι άλλοι καιγόντουσαν στους φούρνους.

Των ίδιων των κρατουμένων που έπρεπε να ακουμπούν τα όργανα και να βγάζουν ήχους για να συνοδεύσουν τους συγκρατούμενους τους στο τέλος. Νότες να ηχούν όσο οι άλλοι οδηγούνταν στον θάνατο.

Σαν διάβασε πως κι οι οργανοπαίχτες οδηγήθηκαν εκείνη τη μέρα στο θάνατο. Τον δικό τους.

Κι ύστερα δίχως μουσική πια κι ο τελευταίος της ομάδας των μουσικών. Εκείνος ο Εβραίος που έπαιζε το βιολί.

Το τρομακτικό ταξίδι του χαμού που έφτασε και για εκείνον. Οδηγήθηκε στο φούρνο. Δίχως μουσική και δίχως βιολί…

Εκείνος που τα είδε όλα. Εκείνος που το ‘γραψε, πέθανε σαν σήμερα και φτώχυνε ο κόσμος δίχως τη φωνή του.

Ο Λέοναρτ Κοέν έφυγε στις 7 Νοέμβρη, το 2016. Ο Λέοναρντ που έγραψε «Dance me to the end of love». Που μίλησε κατά του v*ζισμού.

✍️ Gianna Kouka

#LeonardCohen #EndFascism #ProtectPeople

Γιάννης Καλαμίτσης:Άνθρωποι μονάχοι

Κάποτε, κάθε πρωί γύρω στις 05.30,

έπαιρνε τηλέφωνο στο ραδιόφωνο

μια μεγάλη Ελληνίδα ηθοποιός

– δε ζει πια – και μου έλεγε:

”Παιδάκι μου τι ώρα είναι;”

Δεν είναι ότι δεν είχε ρολόι.

Δεν είχε με ποιον να μιλήσει.

Είναι σκληρή η μοναξιά.

Εγώ την έζησα.

Από τα 16 μου και για πολλά χρόνια

ήμουν εντελώς μόνος σε ξένη χώρα.

Να πηγαίνεις στο ψιλικατζίδικο,

μόνο και μόνο για να βρεις

έναν άνθρωπο και να του πεις:

”Καλημέρα”.

Το τραγούδι Άνθρωποι Μονάχοι,

σε σύνθεση Γιάννη Σπανού

και ερμηνείας Βίκυς Μοσχολιού,

μπήκε τελευταίο στο δίσκο.

Είχανε γράψει τις ορχήστρες στα

άλλα τραγούδια και τους έλειπε ένα.

Ο Μάνος Ελευθερίου βρήκε το στίχο

πάνω στο πιάνο του Σπανού

– τον είχα ταχυδρομήσει –

και του είπε να τον μελοποιήσει.

Επειδή δε γινόταν να μπει ορχήστρα,

το τραγούδι δισκογραφήθηκε

μόνο με κιθάρα.

Δεν έκανε μεγάλη επιτυχία αμέσως.

Άργησε κάποια χρόνια να γίνει αγαπητό.

Υπάρχουν άνθρωποι

που ζουν μονάχοι

σαν το ξεχασμένο στάχυ,

ο κόσμος γύρω άδειος κάμπος

κι αυτοί στης μοναξιάς το θάμπος,

σαν το ξεχασμένο στάχυ,

άνθρωποι μονάχοι.

Υπάρχουν άνθρωποι

που ζουν μονάχοι

όπως του πελάγου οι βράχοι,

ο κόσμος θάλασσα που απλώνει

κι αυτοί βουβοί, σκυφτοί και μόνοι,

ανεμοδαρμένοι βράχοι,

άνθρωποι μονάχοι.

Άνθρωποι μονάχοι,

σαν ξερόκλαδα σπασμένα,

σαν ξωκλήσια ερημωμένα,

σαν εσένα, σαν εμένα…

Γιάννης Καλαμίτσης

Σαν σήμερα,

το 2013, έφυγε από τη ζωή.

Πράξη Αλληλεγγύης από την ΠΑΕ ΑΚΡΙΤΕΣ ΣΥΚΕΩΝ/Γράφει ο Βαγγέλης Χριστοφορίδης

Οι Νεαροί Ποδοσφαιριστές των Ακριτών Συκεών Σκοράρουν στην Αλληλεγγύη και την Ανθρωπιά!

Το πρωί του Σαββάτου, η Β ομάδα της ΠΑΕ ΑΚΡΙΤΕΣ ΣΥΚΕΩΝ, αποτελούμενη από νεαρούς και πολύ ταλαντούχους ποδοσφαιριστές, επισκέφθηκε την εθελοντική δομή “Κουζίνα του κόσμου στο Επταπύργιο”. Η παρουσία τους εκεί είχε σκοπό να φέρει τους αθλητές κοντά στην αξία της αλληλεγγύης και της προσφοράς προς τον συνάνθρωπο. Συνοδευόμενοι από το τεχνικό τιμ της ομάδας, οι νεαροί αθλητές είχαν την ευκαιρία να ενημερωθούν και να γνωρίσουν από κοντά το έργο της “Κουζίνας του κόσμου”, μιας δομής που στηρίζει ουσιαστικά όσους βρίσκονται σε ανάγκη.

Ο Στέφανος Θωμαΐδης, ιδρυτής και εθελοντής της “Κουζίνας του κόσμου στο Επταπύργιο”, ξενάγησε τους αθλητές και τους μίλησε για τις δράσεις της δομής. Η “Κουζίνα του κόσμου”, που βρίσκεται στις Συκιές Θεσσαλονίκης, στην οδό Καρόλου Κουν 1, λειτουργεί αδιάλειπτα τα τελευταία τέσσερα χρόνια και κάθε Σάββατο προσφέρει 70 με 80 μερίδες φαγητού, καθώς και διάφορα είδη πρώτης ανάγκης, σε συνανθρώπους μας που δυσκολεύονται να τα βγάλουν πέρα.

Η συγκεκριμένη πρωτοβουλία της ΠΑΕ ΑΚΡΙΤΕΣ ΣΥΚΕΩΝ αποδεικνύει ότι το ποδόσφαιρο μπορεί να αποτελέσει μέσο όχι μόνο αγωνιστικής, αλλά και κοινωνικής δράσης. Η ομάδα, με την κίνησή της αυτή, έδειξε πως ο αθλητισμός μπορεί να γίνει φορέας μηνυμάτων αλληλεγγύης και ανθρωπιάς, ενθαρρύνοντας τους νέους να προσφέρουν και να βρίσκονται δίπλα σε όσους έχουν ανάγκη.

Με αυτήν την πράξη, οι νεαροί ποδοσφαιριστές έδειξαν ότι οι αληθινοί πρωταθλητές δεν κρίνονται μόνο στο γήπεδο, αλλά και στην κοινωνική τους προσφορά. Συγχαρητήρια στην ΠΑΕ ΑΚΡΙΤΕΣ ΣΥΚΕΩΝ και σε όλους τους συμμετέχοντες για αυτήν την όμορφη και σημαντική ενέργεια! Ένα μεγάλο μπράβο σε όλους τους εθελοντές και τις εθελόντριες της “Κουζίνας του κόσμου στο Επταπύργιο”, που συνεχίζουν να στηρίζουν καθημερινά τις ανάγκες της τοπικής κοινωνίας.

ΜΠΡΑΒΟ ΑΚΡΙΤΕΣ!