Συνήθως, η έκφραση “delulu” χρησιμοποιείται με χιουμοριστικό ή ειρωνικό τρόπο, για να χλευάσει ή να επικρίνει άτομα που έχουν μη ρεαλιστικές προσδοκίες ή αντιλήψεις.

Πιο συγκεκριμένα, μπορεί να χρησιμοποιηθεί για:

• Σχέσεις: Κάποιος που πιστεύει ότι είναι σε σχέση με ένα διάσημο πρόσωπο, ενώ στην πραγματικότητα δεν υπάρχει καμία επικοινωνία.

• Διασημότητες: Κάποιος που εμμονικά θαυμάζει μια διασημότητα και αγνοεί τα ελαττώματά της.

• Άλλες περιπτώσεις: Κάποιος που πιστεύει ότι είναι άτρωτος, παντοδύναμος ή ότι έχει εξαιρετικές ικανότητες, χωρίς να υπάρχουν στοιχεία που να το υποστηρίζουν.

Παραδείγματα:

• “Μην είσαι delulu, δεν πρόκειται να σου κάνει ποτέ like.”

• “Αυτός ο influencer είναι total delulu, νομίζει ότι είναι ο τέλειος άνθρωπος.”

• “Γιατί να είσαι delulu και να πιστεύεις ότι θα κερδίσεις το λαχείο;”

Συμπέρασμα:

Η έκφραση “delulu” αποτελεί μια κριτική προς άτομα που αγνοούν την πραγματικότητα και έχουν μη ρεαλιστικές πεποιθήσεις ή φαντασιώσεις.

Χρησιμοποιείται συχνά με χιουμοριστικό τρόπο, αλλά μπορεί να έχει και επικριτικό ή υποτιμητικό χαρακτήρα.

Κάθομαι σε ένα παγκάκι στην πλατεία Αριστοτέλους, φορώντας ένα απλό μαύρο καπέλο. Κοιτάζω τον κόσμο γύρω μου, χαρούμενο και ανέμελο, και νιώθω ένα σφίξιμο στο στήθος. Θέλω να σηκωθώ, να φωνάξω, να τους πω ότι κάτι δεν πάει καλά. Ότι η πόλη μας, η Θεσσαλονίκη, έχει γίνει ένα πεδίο μάχης, ένα θέατρο βίας και φόβου.

Φοβάμαι. Φοβάμαι να φορέσω το κασκόλ της αγαπημένης μου ομάδας. Φοβάμαι να βγω στους δρόμους μετά από έναν αγώνα. Φοβάμαι για την ασφάλεια μου, για την ασφάλεια των φίλων μου, για την ασφάλεια των παιδιών μου.

Πώς φτάσαμε ως εδώ; Πώς η αγάπη για τον αθλητισμό μετατράπηκε σε μίσος; Πώς οι ομάδες, που κάποτε ήταν σύμβολα ενότητας, έγιναν σημάδια διχασμού;

Θυμάμαι τα παιδικά μου χρόνια. Τότε, φορούσα με περηφάνια τη φανέλα της ομάδας μου, πανηγύριζα τα γκολ με τους φίλους μου, και ονειρευόμουν μια μέρα να παίξω και εγώ στο γήπεδο της. Τώρα, η φανέλα αυτή έχει γίνει ένα σύμβολο που φοβάμαι να αγγίξω.

Φοβάμαι γιατί έχω δει. Έχω δει οπαδούς να ξυλοκοπούνται άγρια, μαχαιριές να πέφτουν, μπουκάλια να εκτοξεύονται. Έχω δει οικογένειες να τρέχουν έντρομες, παιδιά να κλαίνε, ανθρώπους να τραυματίζονται σοβαρά.

Και το χειρότερο; Φοβάμαι γιατί νιώθω ότι η βία αυτή έχει γίνει αποδεκτή. Ότι έχουμε συνηθίσει στην τραμπουκισμό και τον χουλιγκανισμό. Ότι έχουμε παραιτηθεί από την ελπίδα για μια καλύτερη πόλη.

Δεν θέλω να ζήσω σε μια πόλη φόβου. Θέλω να μπορώ να κυκλοφορώ ελεύθερα, χωρίς να κοιτάζω πάνω από τον ώμο μου. Θέλω να μπορώ να φοράω το κασκόλ μου με περηφάνια, χωρίς να φοβάμαι ότι θα με χτυπήσουν. Θέλω η Θεσσαλονίκη να γίνει ξανά μια πόλη χαράς και αθλητικού πνεύματος.

Ξέρω ότι δεν είναι εύκολο. Ξέρω ότι η αλλαγή θα πάρει χρόνο και προσπάθεια. Αλλά δεν μπορούμε να συνεχίσουμε έτσι. Δεν μπορούμε να αφήσουμε τον φόβο να νικήσει.

Πρέπει να σηκωθούμε όρθιοι. Πρέπει να πούμε όχι στη βία. Πρέπει να διεκδικήσουμε την πόλη μας πίσω.

Γιατί η Θεσσαλονίκη αξίζει κάτι καλύτερο. Αξίζει μια ζωή χωρίς φόβο. Αξίζει μια ζωή γεμάτη αθλητικό πνεύμα και αγάπη.