Ο αρνητισμός ως συναίσθημα αναφέρεται στη σταθερή τάση ενός ατόμου να βλέπει τα πράγματα με απαισιοδοξία, δυσπιστία ή αρνητική προδιάθεση. Μπορεί να προκύψει από διάφορες αιτίες, όπως προσωπικές εμπειρίες, ψυχολογική κατάσταση, κοινωνικές επιρροές ή ακόμα και φυσιολογικούς παράγοντες.

### Χαρακτηριστικά του αρνητισμού ως συναίσθημα:
1. **Πεσσιμισμός**: Το άτομο προσδοκά το χειρότερο αποτέλεσμα σε κάθε κατάσταση, ακόμα και σε θετικές ή ουδέτερες περιστάσεις.
2. **Δυσπιστία**: Αμφισβητεί τις καλές προθέσεις των άλλων ή την αξία θετικών γεγονότων.
3. **Φόβος αποτυχίας**: Η συνεχής εστίαση στις αποτυχίες του παρελθόντος ενισχύει τη δυσκολία να αντιμετωπιστούν οι μελλοντικές προκλήσεις.
4. **Αδυναμία απόλαυσης**: Τα άτομα που βιώνουν αρνητισμό δυσκολεύονται να απολαύσουν ακόμα και τα θετικά γεγονότα, καθώς πάντα επικεντρώνονται στις ελλείψεις ή τις πιθανές δυσκολίες.
5. **Απόσυρση από τις σχέσεις**: Η συνεχής αρνητική στάση μπορεί να απομακρύνει το άτομο από τους άλλους και να προκαλέσει μοναξιά ή απομόνωση.

### Αιτίες:
– **Ψυχολογικές διαταραχές**: Η κατάθλιψη, το άγχος και άλλες ψυχολογικές καταστάσεις μπορούν να οδηγήσουν σε υπερβολικό αρνητισμό.
– **Τραυματικές εμπειρίες**: Άτομα που έχουν βιώσει απώλειες, απογοητεύσεις ή τραύματα συχνά αναπτύσσουν μια πιο αρνητική θεώρηση της ζωής.
– **Κοινωνικές επιρροές**: Ορισμένα περιβάλλοντα μπορούν να καλλιεργήσουν τον αρνητισμό, όπως τοξικές σχέσεις ή εργασιακές καταστάσεις.

### Αντιμετώπιση του αρνητισμού:
1. **Ενσυνειδητότητα**: Επικέντρωση στο παρόν και αποδοχή των σκέψεων χωρίς κριτική, ώστε να μετριαστεί η υπερβολική αρνητικότητα.
2. **Αναγνώριση των θετικών στοιχείων**: Εξάσκηση στην αναγνώριση και την εστίαση στις θετικές εμπειρίες.
3. **Στήριξη από άλλους**: Η αναζήτηση βοήθειας από οικογένεια, φίλους ή επαγγελματίες ψυχικής υγείας μπορεί να βοηθήσει στην εξομάλυνση του αρνητισμού.

Ο αρνητισμός ως συναίσθημα μπορεί να απομονώσει το άτομο από θετικές εμπειρίες, αλλά με την κατάλληλη προσέγγιση μπορεί να μειωθεί και να αντικατασταθεί με μια πιο ισορροπημένη θεώρηση της ζωής.

Η κατάσταση στο νοσοκομείο Γ. Παπανικολάου της Θεσσαλονίκης είναι εξοργιστική.

Δεκάδες υπάλληλοι εκμεταλλεύονται το σύστημα, φορτίζοντας τα ηλεκτρικά τους οχήματα με “δωρεάν” ρεύμα, επιβαρύνοντας οικονομικά το νοσοκομείο και κατ’ επέκταση τον Έλληνα φορολογούμενο.

Η διοίκηση φαίνεται ανίκανη να αντιμετωπίσει αυτή την κατάχρηση, επιδεικνύοντας αδιαφορία για τα πραγματικά προβλήματα.

Αντί να επικεντρωθεί στην εξυγίανση των δαπανών και στη διαφάνεια, κυνηγάει εργαζόμενους για πολιτικούς λόγους.

Αυτό δεν είναι μόνο ανευθυνότητα, αλλά και σκανδαλώδης κατασπατάληση δημόσιων πόρων.

Η thecitysos.gr θα παρακολουθεί το θέμα…

Πρώτη είδηση σε όλα τα ξένα μέσα ο Παγασητικός κόλπος και το λιμάνι του Βόλου. Ο Guardian έγραψε για την “κουβέρτα από νεκρά ψάρια που εξαφάνισε τη θάλασσα στο λιμάνι του Βόλου”.

Οι καταγγελίες για παραλείψεις “πάνε κι έρχονται” για τις ευθύνες που ακόμα δεν έχουν αποδοθεί. Από τον Δήμο στην Περιφέρεια και το αντίστροφο. Και η κεντρική Διοίκηση σε ρόλο “Πόντιου Πιλάτου”, αφού η ανικανότητα και διαφθορά της κυβέρνησης αυτής και των κρατικών αξιωματούχων είναι υπαρκτή και η ίδια ούτε την αρνείται αλλά ούτε και την ενδιαφέρει. Εξάλλου απέδειξε ότι μπορεί να συμβιώσει αποτελεσματικά με αυτές.

Κάτι αντίστοιχο του Βόλου, όχι βεβαίως σ’ αυτήν την έκταση, βιώνουν εδώ και 35 χρόνια οι κάτοικοι του νομού Ημαθίας, λόγω της τάφρου 66 που αποτελεί πέρα από οικολογική, μια υγειονομική βόμβα που καραδοκεί να σκάσει στην περιοχή.

Έτσι ένα ποτάμι που ήταν πηγή ζωής για πολλές δεκαετίες, εξασφαλίζοντας την άρδευση χιλιάδων στρεμμάτων σήμερα καθίσταται απολύτως επικίνδυνο, ενώ κάθε ζωντανός οργανισμός που ζει σ’ αυτό, τους θερινούς μήνες πεθαίνει μαζί μ’αυτό.

Ένας συλλέκτης των ρεμάτων και ρυακιών του ορεινού όγκου του Βερμίου, που δεν είναι άλλο, παρά η φυσική λειτουργία του βουνού, που μας προσφέρει καθαρό νερό το καλοκαίρι, διασφαλίζοντας συνθήκες αειφόρου ανάπτυξης για την περιοχή, υφίσταται σήμερα τη βάναυση μόλυνση του.

Η δυσοσμία σε συνδυασμό με τις υψηλές θερμοκρασίες καθιστoύν ανυπόφορη τη διαβίωση των κατοίκων σε περίπου δέκα οικισμούς της Ημαθίας, που έχουν την ατυχία να μένουν κοντά στην περίφημη Τάφρο 66.

Έτσι καθημερινά οι κάτοικοι συναντούν μαύρα νερά, νεκρά ψάρια, φίδια, χελώνες και οποιαδήποτε άλλη μορφή ζωής θα μπορούσε να ζήσει σε ένα ποτάμι. Οι δραστηριότητες των αγροτών των δυο Νομών Ημαθίας κ Πέλλας, χρησιμοποιούνται ως άλλοθι από τους βιομηχάνους, αφού τίθεται – εκ των πραγμάτων – το ζήτημα της απορρόφησης των προϊόντων τους. Και η Πολιτεία; Μα η Πολιτεία είναι ΠΑΝΤΕΛΩΣ ΑΠΟΥΣΑ ως συνήθως. Αρκείται μόνον σε διαπιστώσεις, συνεδριάσεις ανούσιες και συνεννοήσεις και υποσχέσεις με τους θύτες χωρίς όμως αποτέλεσμα. Όλοι στο ίδιο τραπέζι. “Θύτες” και “προστάτες”. Θεωρώ ότι αυτή η “υβριστική συμπεριφορά”, προς τους κατοίκους της Ημαθίας, ιδιαίτερα προς αυτούς που «ζουν» (η ζωή τους θερινούς μήνες είναι αφόρητη εξ’ αιτίας της δυσοσμίας) στις παραποτάμιες περιοχές, δεν πρέπει να είναι πλέον ανεκτή! Τα «πρόστιμα» που επιβάλλονται – όταν επιβάλλονται – από τους ελεγκτικούς μηχανισμούς κατά κανόνα δεν καταβάλλονται ή περιορίζονται στο ελάχιστο αφού αυτά υπάρχουν απλά για να δικαιολογούν τη σχέση αμοιβαίας «κατανόησης», μεταξύ διοίκησης κ των υπεύθυνων για τη ρύπανση της Τ66.

Έτσι κάθε χρόνο το καλοκαίρι, ιδιαίτερα τον μήνα Ιούλιο και Αύγουστο, το ποτάμι μετατρέπεται κυριολεκτικά σε τάφο. Οι δικαιολογίες από τον νυν αντιπεριφερειάρχη περιορίζονται σε τετριμμένες δικαιολογίες περί “κλιματικής αλλαγής”, “λειψυδρίας” και “άρδευσης” εκ μέρους των αγροτών. Ότι δηλαδή το επίσημο κράτος μέσω της κυβέρνησης “ψελλίζει” σε κάθε πρόβλημα περιβαλλοντικό. Και τα φερτά υλικά κύριοι της περιφέρειας γιατί δεν τα καθαρίζετε; Η Τάφρος 66 έχει μείνει η μισή πλέον από φερτά υλικά, ξύλα, δένδρα αλλά και τη λειψυδρία, με αποτέλεσμα το νερό να μην έχει ροή και διέξοδο.

Οι κάτοικοι ζητούν να γίνουν άμεσα ενέργειες ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ καθαρισμού για να λυθεί το πρόβλημα. Η δικαιολογία ότι δεν υπάρχουν χρήματα … δεν ευσταθεί. Όπως βρήκατε χρήματα για το “μπάζωμα” του εγκλήματος των Τεμπών, και μάλιστα από το ταμείο ανάκαμψης, να βρείτε και για τον καθαρισμό της τάφρου. Εκτός κι αν τα χρήματα για την πρόληψη και την πολιτική προστασία τα έχετε για άλλες “δουλειές”!

Η διάλυση της κρατικής και κοινωνικής μας υπόστασης θα έχει ως συνέπεια να κλιμακώνεται το έγκλημα, κανείς να μην πληρώνει και κανείς να μην φοβάται ότι θα χάσει την εξουσία και κάποια στιγμή θα δώσει λόγο.

Η Τάφρος 66 έχει μείνει η μισή πλέον από φερτά υλικά, ξύλα, δένδρα αλλά και τη λειψυδρία, με αποτέλεσμα το νερό να μην έχει ροή και διέξοδο. Οι κάτοικοι ζητούν να γίνουν άμεσα ενέργειες καθαρισμού για να λυθεί το πρόβλημα.

Το πρόβλημα είναι ευαίσθητο κ ακουμπά και τις βιομηχανίες που βρίσκονται καρά μήκος της Τάφρου κ δε συμβαδίζουν με τη νομοθεσία περί βιολογικού καθαρισμού.

ΑΔΑΜΙΔΟΥ ΚΥΡΙΑΚΗ

Συντονίστρια της Περιφερειακής παράταξης “Αλλαγή στη Περιφέρεια Κεντρικής Μακεδονίας” στην Ημαθία

Μετά από 5 χρόνια εξαγγελιών και ανακοινώσεων της κυβέρνησης της ΝΔ για δήθεν μικρότερο χρονικό διάστημα εξόφλησης αποζημιώσεων οι αγρότες μας διαπιστώνουν με οδυνηρό τρόπο ότι στην πράξη η κατάσταση όσον αφορά τον χρόνο καταβολής των αποζημιώσεων από τον ΕΛΓΑ αντί να βελτιώνεται χειροτερεύει, εφόσον ο χρόνος εξόφλησης των αποζημιώσεων στους παραγωγούς αντί να γίνεται συντομότερος επιμηκύνεται. Βρισκόμαστε στον Σεπτέμβριο του 2024 και οι παραγωγοί της περιφέρειας Κ.Μακεδονίας  των οποίων οι καλλιέργειες επλήγησαν από αντίξοα καιρικά φαινόμενα κατά το 2023 ακόμη περιμένουν την εξόφληση των αποζημιώσεων τους από τον ΕΛΓΑ. Έτσι οι παραγωγοί είναι αγανακτισμένοι επειδή είναι η πρώτη φορά που αν και έχουν βγει τα πορίσματα δεν έχουν πάρει τις αποζημιώσεις τους. Και το πρόβλημα είναι ότι ενώ «τρέχουν» τα έξοδα και οι οφειλές τους, δεν γνωρίζουν πότε ακριβώς θα πάρουν τις αποζημιώσεις τους από τον ΕΛΓΑ.  με αποτέλεσμα να τίθεται σοβαρό ζήτημα για την επιβίωσή τους. Επίσης το πρόβλημα με τον ΟΠΕΚΕΠΕ και τις κοινοτικές επιδοτήσεις που ποτέ δεν έρχονται αφού αδύνατη  αποδεικνύεται ξανά φέτος η υποβολή των δηλώσεων καλλιέργειας που κάνουν αγρότες και κτηνοτρόφοι, βάσει των οποίων διανέμονται κάθε χρόνο ποσά  άνω των 2 δισ. ευρώ και οι οποίες αποτελούν τη βάση για πλείστες σημαντικές λειτουργίες για τους παραγωγούς, από τη συμμετοχή τους σε προγράμματα μέχρι τη λήψη δανείων, φοροαπαλλαγών και την ασφάλιση για τους νέους αγρότες. Εν τω μεταξύ  αποφασισμένοι να αφήσουν τα ροδάκινα στα δέντρα ήταν οι αγρότες Ημαθίας και Πέλλας οι οποίοι ζητούν εγγυημένη τιμή στα 50 λεπτά ανά κιλό συμπύρηνου ροδάκινου .

Ήταν   έτοιμοι να προβούν στο κόψιμο των ροδακινιών  στο μέσον της συγκομιδής, γιατί η παραγωγή ήταν ασύμφορη. Άφησαν δε ανοιχτό το ενδεχόμενο να μη μαζέψουν τα ροδάκινα από τα δέντρα αν δεν εξασφαλίσουν εγγυημένη τιμή πώλησης.

  Όπως συμβαίνει με όλους τούς προμηθευτές της αγοράς που γνωρίζουν εκ των προτέρων την τιμή του προϊόντος που προμηθεύουν στην βιομηχανία, το ίδιο θα πρέπει να συμβαίνει και με τα αγροτικά προϊόντα, ώστε οι παραγωγοί μας μαζί με τις έγκαιρες πληρωμές, επιδοτήσεις ή αποζημιώσεις, να έχουν ρευστότητα να πληρώσουν το ρεύμα, τον γεωπόνο, τα εφόδια, το πετρέλαιο. Διαφορετικά ως μοναδική λύση θα έχουν την αύξηση της εξάρτησής τους από τις τράπεζες και την κάρτα αγρότη με 7,5% επιτόκιο ή να πουλήσουν όσο όσο την παραγωγή τους στον έμπορο.

Αδαμίδου Κυριακή

Συντονίστρια της Περιφερειακής παράταξης “Αλλαγή στη Περιφέρεια Κεντρικής Μακεδονίας” στην Ημαθία.

Γεννήθηκα το 1943,

στο Μεταξουργείο, σε μια αυλή

που ζούσανε τρεις οικογένειες,

άρρωστες και οι τρεις

από την ασθένεια της Κατοχής,

τη φυματίωση.

Ζούσαμε σ’ ένα δωμάτιο τέσσερα

επί τέσσερα. Δεν είχαμε ανέσεις.

Η μητέρα μου,

άρρωστη από φυματίωση,

θα ήταν δεκάξι ετών όταν με είχε.

Σήμερα μου λέει πως από μικρή

φαινόμουν ότι θα γίνω ξενυχτού.

Όλη μέρα κοιμόμουν

και τη νύχτα ήμουν ξύπνια.

Και η γυναίκα τί να κάνει…

Όλη μέρα έπλενε και όλη νύχτα

αναγκαζόταν να με γυρνάει στην

αυλή για να μην ενοχλώ τους άλλους.

Οι γονείς μου

αγόρασαν με χίλιες δυο στερήσεις

ένα οικόπεδο εκτός σχεδίου

στην Αγία Βαρβάρα, στο Αιγάλεω.

Χτίσαμε. Ένα δωμάτιο με κεραμίδια.

Ο πατέρας μου

δούλευε στη λαχαναγορά κι έτρεφε

τρία παιδιά, τη γιαγιά και τη μάνα μου.

Μια μέρα ένας θείος μου

με πήγε μαζί με μια ξαδέρφη μου

στα Ταλέντα του Γιώργου Οικονομίδη

να τραγουδήσουμε, έτσι για πλάκα.

Μόλις κατεβήκαμε κάτω, ήταν εκεί

ένας από το θέατρο Διάνα και μας

ζήτησε να πάμε να τραγουδήσουμε.

Ο πατέρας μου αντέδρασε

κι έτσι δεν πήγαμε.

Μετά από μερικά χρόνια

αρρώστησε από την καρδιά του

και λέει στη μητέρα μου

η ξαδέλφη μου, Έφη Λίντα,

που τραγουδούσε τότε

στην ”Τριάνα” του Βασίλη Χειλά

με τη Δούκισσα και τον Μπιθικώτση:

– Άφησέ την. Θα παίρνει

και 150 δραχμές την ημέρα.

Από εκεί που δεν είχαμε μία,

150 δραχμές ήταν πολλά χρήματα.

Ανέβηκα στην ”Τριάνα”

ανήμερα το Πάσχα του 1962.

Η Δούκισσα με βοήθησε πολύ

και ο Γρηγόρης,

που τότε ήτανε στο φόρτε του,

με πηγαινοέφερνε στο σπίτι μου.

Με βοήθησε πολύ

και ο Γιάννης Καραμπεσίνης.

Μου έβαζε δίσκους να δω πώς

τραγουδάνε. Μου έκανε πρόβες.

Με βοήθησε ο Γιώργος Ζαμπέτας.

Με προστάτευε με συμβουλές,

μου είχε ξεχωριστή αγάπη,

ήξερε τους γονείς μου πολύ καλά.

Οι οικογένειές μας ήταν πολύ δεμένες.

Μου έδωσαν τραγούδια ο Σταύρος

Ξαρχάκος, ο Απόστολος Καλδάρας,

ο Γιάννης Σπανός, ο Δήμος Μούτσης,

ο Άκης Πάνου, ο Γιώργος Ζαμπέτας,

ο Γιάννης Μαρκόπουλος

και όλοι οι μεγάλοι συνθέτες.

Προσπαθούσα να μπαίνω

στο πετσί του συνθέτη,

να καταλαβαίνω τί σκεφτόταν

την ώρα που έγραφε το τραγούδι,

πώς το νιώθει εκείνος.

Φρόντιζα πάντα να σέβομαι

τον εαυτό μου και το κοινό.

Είπα τραγούδια με κοινωνικό στίχο

που μίλησε στην ψυχή του Έλληνα.

Τραγούδησα ”Τα τρένα που φύγαν

αγάπες μού πήρανε” των Βαγγέλη

Γκούφα και Βασίλη Ανδρεόπουλου,

είπα το ”Προσκύνημα”

του Ιάκωβου Καμπανέλλη,

το ”Νυν και Αεί”

και το ”Ο Σαμ, ο Τζώννυ και ο Ιβάν”

του Νίκου Γκάτσου,

σε μουσική Σταύρου Ξαρχάκου

στην έξαρση της Μεταπολίτευσης.

Τραγούδησα στίχους

του Δημήτρη Χριστοδούλου,

”Κοντά στα ξημερώματα

και πριν να βγει ο ήλιος”,

είπα τον ”Αλήτη” του Ζαμπέτα,

που όποιος τον αναλύσει

θα δει τί λέει…

”Ξενύχτησα στην πόρτα σου

και σιγοτραγουδώ,

Δεν ξέρω πόσο σ’ αγαπώ,

Κάτω από τη μαρκίζα,

Πέρα από τη θάλασσα,

Άσπρα, κόκκινα, κίτρινα, μπλε,

Θα κλείσω τα μάτια,

θ’ απλώσεις τα χέρια,

Ασφαλώς και δεν πρέπει

να μας δούνε παρέα,

Ένα αστέρι πέφτει, πέφτει,

Χάθηκε το φεγγάρι,

Ναύτης βγήκε στη στεριά

για περιπολία,

Άνθρωποι μονάχοι,

Έτσι είναι η ζωή

και πώς να την αλλάξεις,

Επεμβαίνεις, επεμβαίνεις,

Μιλώ για τα παιδιά μου,

και ιδρώνω.”

Δούλεψα πολύ

για να τα κάνω όλα αυτά.

Θα μπορούσα να έχω κερδίσει

πολλά λεφτά λέγοντας σουξεδάκια.

Ήθελα να κερδίσω κάπου αλλού.

Το κέρδος μου θα είναι ο σεβασμός

από τους νεότερους τραγουδιστές

και τα τραγούδια μου.

Είναι πολιτισμός το τραγούδι,

δεν είναι λεφτά.

Θέλω να ευχαριστήσω όλους τους

δημιουργούς που μου εμπιστεύθηκαν

τα τραγούδια τους.

Και θέλω να πω ένα μεγάλο

ευχαριστώ στους δημοσιογράφους.

Μου στάθηκαν πολύ. Με αγάπησαν.

Τώρα αν βρέθηκαν και κάποιοι να

με ειρωνευτούν σε κάποια πράγματα

που υποστήριζα για τη θρησκεία,

δε λέει και τίποτα…

Βίκυ Μοσχολιού

Σαν σήμερα,

το 2005, έφυγε από τη ζωή.

………………………………………………………………..

Πηγές:

mousiki – periodiko. gr

Απόσπασμα από συνέντευξη

στον Γιώργο Π. Τσάμπρο.

musiccorner. gr

Απόσπασμα από συνέντευξη

στην Γιώτα Γεωργουλέα.