Κάποτε, κάθε πρωί γύρω στις 05.30,

έπαιρνε τηλέφωνο στο ραδιόφωνο

μια μεγάλη Ελληνίδα ηθοποιός

– δε ζει πια – και μου έλεγε:

”Παιδάκι μου τι ώρα είναι;”

Δεν είναι ότι δεν είχε ρολόι.

Δεν είχε με ποιον να μιλήσει.

Είναι σκληρή η μοναξιά.

Εγώ την έζησα.

Από τα 16 μου και για πολλά χρόνια

ήμουν εντελώς μόνος σε ξένη χώρα.

Να πηγαίνεις στο ψιλικατζίδικο,

μόνο και μόνο για να βρεις

έναν άνθρωπο και να του πεις:

”Καλημέρα”.

Το τραγούδι Άνθρωποι Μονάχοι,

σε σύνθεση Γιάννη Σπανού

και ερμηνείας Βίκυς Μοσχολιού,

μπήκε τελευταίο στο δίσκο.

Είχανε γράψει τις ορχήστρες στα

άλλα τραγούδια και τους έλειπε ένα.

Ο Μάνος Ελευθερίου βρήκε το στίχο

πάνω στο πιάνο του Σπανού

– τον είχα ταχυδρομήσει –

και του είπε να τον μελοποιήσει.

Επειδή δε γινόταν να μπει ορχήστρα,

το τραγούδι δισκογραφήθηκε

μόνο με κιθάρα.

Δεν έκανε μεγάλη επιτυχία αμέσως.

Άργησε κάποια χρόνια να γίνει αγαπητό.

Υπάρχουν άνθρωποι

που ζουν μονάχοι

σαν το ξεχασμένο στάχυ,

ο κόσμος γύρω άδειος κάμπος

κι αυτοί στης μοναξιάς το θάμπος,

σαν το ξεχασμένο στάχυ,

άνθρωποι μονάχοι.

Υπάρχουν άνθρωποι

που ζουν μονάχοι

όπως του πελάγου οι βράχοι,

ο κόσμος θάλασσα που απλώνει

κι αυτοί βουβοί, σκυφτοί και μόνοι,

ανεμοδαρμένοι βράχοι,

άνθρωποι μονάχοι.

Άνθρωποι μονάχοι,

σαν ξερόκλαδα σπασμένα,

σαν ξωκλήσια ερημωμένα,

σαν εσένα, σαν εμένα…

Γιάννης Καλαμίτσης

Σαν σήμερα,

το 2013, έφυγε από τη ζωή.

Ο Μίμης Πλέσσας είναι

ο συνθέτης που έντυσε με μουσική

τις περισσότερες ταινίες μου.

Αυτό δεν είναι τυχαίο.

Ξεκίνησε από την Τζαζ,

κι εγώ μπορώ να πω ότι η Τζαζ ήταν

τα πρώτα μου μουσικά ακούσματα.

Με αυτήν

άρχισα να χορεύω κλακέτες.

Ο Μίμης ήταν ιδιαίτερα

χρήσιμος στις μουσικές ταινίες,

που οι πολλοί τις λένε Μιούζικαλ.

Οι ανάγκες στα Μιούζικαλ

είναι περισσότερες και ο Μίμης

τις κάλυπτε με πολύ επιτυχία.

Έγραψε από απλά τραγουδάκια

ως μια πλήρη χορευτική σουΐτα.

Από ένα νησιώτικο μπάλο

ή ένα εντυπωσιακό ζειμπέκικο,

σαν το ”Άνοιξε πέτρα”,

ως ένα πλήρες συμφωνικό έργο

για μπουζούκια και ορχήστρα.

Όμως δεν ήταν μόνο

ένας χρήσιμος συνεργάτης ή να το

πω καλύτερα, ένας συνδημιουργός.

Ήταν κι ένας καλός φίλος,

ένας άνθρωπος με πολύ χιούμορ,

ένα χιούμορ που μου ταίριαζε.

Πηγαίνω στις συναυλίες του,

ακούω τα τραγούδια και τη μουσική

που έχει γράψει για τις ταινίες μας,

και όταν τον χειροκροτούν

και ο Μίμης υποκλίνεται,

με δυσκολία συγκρατώ τα δάκρυα που

φτάνουν ως την άκρη των ματιών μου.

Δάκρυα χαράς

για τον καλό συνεργάτη,

τον καλό φίλο, τον καλό μουσικό.

Πόσο χιούμορ είχε αλήθεια…

Μια μέρα που άφησε το σαραβαλάκι

αυτοκίνητό του έξω από το στούντιο,

αποφασίσαμε να του κάνουμε

μια πολύ χοντρή πλάκα.

Βάψαμε

το κατάμαυρο σαράβαλο, ροζ.

Ένα ροζ χτυπητό που έβγαζε μάτι.

Βγαίνει ο Μίμης

από την αίθουσα ηχογραφήσεων

και πηγαίνει προς το αυτοκίνητό του

να πάρει κάποιες νότες που χρειαζόταν.

Όταν βγαίνει από την εξώπορτα τής

”Φίνος Φιλμ”, αναζητά το μαύρο πεζό

και δεν το βρίσκει πουθενά.

Στέκεται μπροστά του ένα ροζ αμάξι

της ίδιας μάρκας με το δικό του,

αλλά αδυνατεί να φανταστεί

ότι μπορεί να έχει σχέση

με το μαύρο αυτοκίνητό του

που του είχε τόση αδυναμία.

– Μα βρε παιδιά,

εδώ είχα αφήσει το αυτοκίνητό μου.

– Μα εδώ είναι, του λέμε εμείς,

σκασμένοι στα γέλια.

Καταλαβαίνει τί είχαμε κάνει, και

αντί να θυμώσει γυρίζει και μας λέει:

– Ευχαριστώ! Είχα σκοπό να το βάψω.

Με προλάβατε.

Τόσο χιούμορ ο Μίμης…

Γιάννης Δαλιανίδης

Σήμερα έφυγε από τη ζωή

ο Μίμης Πλέσσας.

……………………………………………………………….

Απόσπασμα από το βιβλίο:

Ο ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ

ΤΑ ΠΡΟΣΩΠΑ ΚΙ ΕΓΩ