Γεννήθηκα το 1943,
στο Μεταξουργείο, σε μια αυλή
που ζούσανε τρεις οικογένειες,
άρρωστες και οι τρεις
από την ασθένεια της Κατοχής,
τη φυματίωση.
Ζούσαμε σ’ ένα δωμάτιο τέσσερα
επί τέσσερα. Δεν είχαμε ανέσεις.
Η μητέρα μου,
άρρωστη από φυματίωση,
θα ήταν δεκάξι ετών όταν με είχε.
Σήμερα μου λέει πως από μικρή
φαινόμουν ότι θα γίνω ξενυχτού.
Όλη μέρα κοιμόμουν
και τη νύχτα ήμουν ξύπνια.
Και η γυναίκα τί να κάνει…
Όλη μέρα έπλενε και όλη νύχτα
αναγκαζόταν να με γυρνάει στην
αυλή για να μην ενοχλώ τους άλλους.
Οι γονείς μου
αγόρασαν με χίλιες δυο στερήσεις
ένα οικόπεδο εκτός σχεδίου
στην Αγία Βαρβάρα, στο Αιγάλεω.
Χτίσαμε. Ένα δωμάτιο με κεραμίδια.
Ο πατέρας μου
δούλευε στη λαχαναγορά κι έτρεφε
τρία παιδιά, τη γιαγιά και τη μάνα μου.
Μια μέρα ένας θείος μου
με πήγε μαζί με μια ξαδέρφη μου
στα Ταλέντα του Γιώργου Οικονομίδη
να τραγουδήσουμε, έτσι για πλάκα.
Μόλις κατεβήκαμε κάτω, ήταν εκεί
ένας από το θέατρο Διάνα και μας
ζήτησε να πάμε να τραγουδήσουμε.
Ο πατέρας μου αντέδρασε
κι έτσι δεν πήγαμε.
Μετά από μερικά χρόνια
αρρώστησε από την καρδιά του
και λέει στη μητέρα μου
η ξαδέλφη μου, Έφη Λίντα,
που τραγουδούσε τότε
στην ”Τριάνα” του Βασίλη Χειλά
με τη Δούκισσα και τον Μπιθικώτση:
– Άφησέ την. Θα παίρνει
και 150 δραχμές την ημέρα.
Από εκεί που δεν είχαμε μία,
150 δραχμές ήταν πολλά χρήματα.
Ανέβηκα στην ”Τριάνα”
ανήμερα το Πάσχα του 1962.
Η Δούκισσα με βοήθησε πολύ
και ο Γρηγόρης,
που τότε ήτανε στο φόρτε του,
με πηγαινοέφερνε στο σπίτι μου.
Με βοήθησε πολύ
και ο Γιάννης Καραμπεσίνης.
Μου έβαζε δίσκους να δω πώς
τραγουδάνε. Μου έκανε πρόβες.
Με βοήθησε ο Γιώργος Ζαμπέτας.
Με προστάτευε με συμβουλές,
μου είχε ξεχωριστή αγάπη,
ήξερε τους γονείς μου πολύ καλά.
Οι οικογένειές μας ήταν πολύ δεμένες.
Μου έδωσαν τραγούδια ο Σταύρος
Ξαρχάκος, ο Απόστολος Καλδάρας,
ο Γιάννης Σπανός, ο Δήμος Μούτσης,
ο Άκης Πάνου, ο Γιώργος Ζαμπέτας,
ο Γιάννης Μαρκόπουλος
και όλοι οι μεγάλοι συνθέτες.
Προσπαθούσα να μπαίνω
στο πετσί του συνθέτη,
να καταλαβαίνω τί σκεφτόταν
την ώρα που έγραφε το τραγούδι,
πώς το νιώθει εκείνος.
Φρόντιζα πάντα να σέβομαι
τον εαυτό μου και το κοινό.
Είπα τραγούδια με κοινωνικό στίχο
που μίλησε στην ψυχή του Έλληνα.
Τραγούδησα ”Τα τρένα που φύγαν
αγάπες μού πήρανε” των Βαγγέλη
Γκούφα και Βασίλη Ανδρεόπουλου,
είπα το ”Προσκύνημα”
του Ιάκωβου Καμπανέλλη,
το ”Νυν και Αεί”
και το ”Ο Σαμ, ο Τζώννυ και ο Ιβάν”
του Νίκου Γκάτσου,
σε μουσική Σταύρου Ξαρχάκου
στην έξαρση της Μεταπολίτευσης.
Τραγούδησα στίχους
του Δημήτρη Χριστοδούλου,
”Κοντά στα ξημερώματα
και πριν να βγει ο ήλιος”,
είπα τον ”Αλήτη” του Ζαμπέτα,
που όποιος τον αναλύσει
θα δει τί λέει…
”Ξενύχτησα στην πόρτα σου
και σιγοτραγουδώ,
Δεν ξέρω πόσο σ’ αγαπώ,
Κάτω από τη μαρκίζα,
Πέρα από τη θάλασσα,
Άσπρα, κόκκινα, κίτρινα, μπλε,
Θα κλείσω τα μάτια,
θ’ απλώσεις τα χέρια,
Ασφαλώς και δεν πρέπει
να μας δούνε παρέα,
Ένα αστέρι πέφτει, πέφτει,
Χάθηκε το φεγγάρι,
Ναύτης βγήκε στη στεριά
για περιπολία,
Άνθρωποι μονάχοι,
Έτσι είναι η ζωή
και πώς να την αλλάξεις,
Επεμβαίνεις, επεμβαίνεις,
Μιλώ για τα παιδιά μου,
και ιδρώνω.”
Δούλεψα πολύ
για να τα κάνω όλα αυτά.
Θα μπορούσα να έχω κερδίσει
πολλά λεφτά λέγοντας σουξεδάκια.
Ήθελα να κερδίσω κάπου αλλού.
Το κέρδος μου θα είναι ο σεβασμός
από τους νεότερους τραγουδιστές
και τα τραγούδια μου.
Είναι πολιτισμός το τραγούδι,
δεν είναι λεφτά.
Θέλω να ευχαριστήσω όλους τους
δημιουργούς που μου εμπιστεύθηκαν
τα τραγούδια τους.
Και θέλω να πω ένα μεγάλο
ευχαριστώ στους δημοσιογράφους.
Μου στάθηκαν πολύ. Με αγάπησαν.
Τώρα αν βρέθηκαν και κάποιοι να
με ειρωνευτούν σε κάποια πράγματα
που υποστήριζα για τη θρησκεία,
δε λέει και τίποτα…
Βίκυ Μοσχολιού
Σαν σήμερα,
το 2005, έφυγε από τη ζωή.
………………………………………………………………..
Πηγές:
mousiki – periodiko. gr
Απόσπασμα από συνέντευξη
στον Γιώργο Π. Τσάμπρο.
musiccorner. gr
Απόσπασμα από συνέντευξη
στην Γιώτα Γεωργουλέα.
