Category Archives: ΠΡΟΣΩΠΑ

Είχαμε πολύ έντονο το όραμα της συλλογικότητας – Πρόσωπα

Posted on by

Από τη στιγμή

που θυμάμαι τον εαυτό μου,

ήθελα να γίνω ηθοποιός.

Μεγάλωσα
σε μεγαλοαστικό περιβάλλον,
το οποίο δεν είχε καμία σχέση
με το Θέατρο.
Οι γονείς μου
με είχαν πάει μερικές φορές
να δω παιδικές παραστάσεις,
άλλες τόσες στο Εθνικό,
αλλά όταν είδαν
που οδηγείτο το πράγμα,
μου το απαγόρεψαν τελείως.
Ήμουν μαθήτρια Γυμνασίου
όταν πήγα στον Μάνο Κατράκη
και του ζήτησα να παρακολουθήσω
τα μαθήματά του,
και να μου πει τη γνώμη του
για το αν κάνω για ηθοποιός.
Μετά από λίγο καιρό μού είπε:
”Αν γίνεις ηθοποιός,
θα χάσεις πολλά πράγματα.
Αν δε γίνεις, θα χάσει το Θέατρο.”
Δεν ξέρω αν θα έχανε το Θέατρο αλλά
έκανε λάθος ως προς το πρώτο σκέλος.
Κέρδισα πάρα πολλά.
Και δεν πέρασα καθόλου δύσκολα.
Ήμουν σίγουρη ότι ήταν το μόνο
επάγγελμα για το οποίο ήμουν ικανή.
Δε μ’ ενδιέφερε καθόλου
να πάω στο Πανεπιστήμιο.
Όταν οι γονείς μου
μ’ έστειλαν με το ζόρι στην Ελβετία,
γύρισα κρυφά κι έδωσα εξετάσεις
στο Εθνικό Θέατρο.
Εκεί πρωτοσυνάντησα
και τον Σταμάτη Φασουλή,
με τον οποίο ήμασταν στην ίδια τάξη.
Ιδρύσαμε το ”Ελεύθερο Θέατρο”
τον Ιούνιο του 1970.
Η Ελλάδα ήταν σε μια άλλη πολιτική
κατάσταση και το ”Ελεύθερο Θέατρο”
ήταν κατά βάση πολιτικοποιημένο.
Το ιδρύσαμε με την απόλυτη πεποίθηση
ότι το Θέατρο ανήκει στους ηθοποιούς
και σε κανέναν άλλο.
Είχαμε πολύ έντονο το όραμα
της συλλογικότητας.
Θεωρώ ότι
το Θέατρο εκεί το σπούδασα,
δουλεύοντας σκληρά,
ψάχνοντας σε βάθος, μελετώντας,
υπηρετώντας ένα όραμα.
Ανεβάσαμε τα πάντα.
Από Μπρεχτ μέχρι Χουρμούζη.
Μόνιμη στέγη αποκτήσαμε
όταν πήγαμε στο Άλσος Παγκρατίου.
Όταν το 1973
ανεβάσαμε με μεγάλη επιτυχία
την παράσταση ”Και Συ Χτενίζεσαι”,
κολλήσαμε στην Επιθεώρηση.
Τη στιγμή που την ανακαλύψαμε
βρισκόταν σε φάση πτώσης.
Ένα καθαρά ελληνικό είδος
με μεγάλο ενδιαφέρον,
τόσο πολιτικό όσο και υποκριτικό.
Ένα είδος αυτοσχεδιαστικό,
βασισμένο στον ηθοποιό περισσότερο
και λιγότερο στον συγγραφέα.
Το 1980 μετονομαστήκαμε
σε ”Ελεύθερη Σκηνή”.
Υπήρχε πια παραγωγός
και είχαμε χωρίσει τις αρμοδιότητες.
Έγινε κατανομή ρόλων.
Το ’85 έκλεισε οριστικά ο κύκλος και,
σαν γάμο που δεν υπάρχει πια έρωτας,
το διαλύσαμε.
Αυτό που με ανησύχησε όταν
άρχισα να παίζω τη ”Μαντάμ Σουσού”,
ήταν ότι θα με αναγνώριζαν στο δρόμο.
Αυτό δεν συνέβη,
παρ’ όλη την τεράστια επιτυχία,
γιατί ήμουν τελείως διαφορετική
στη ζωή μου.
Μόνο από τη φωνή μου
μπορούσαν να με αναγνωρίσουν.
Η χροιά της φωνής μου
είναι δραματική.
Η εκφορά είναι που την κάνει κωμική,
καθώς τη χρησιμοποιώ ανάλογα
στην κωμωδία.
Οι ”Τρεις Χάριτες”
ήταν επίσης συλλογική δουλειά.
Με είχαν ρωτήσει
αν θα ήθελα ο τίτλος να είναι:
”Η Άννα και οι Αδελφές της”
και είχα αρνηθεί.
Έχω ανεπτυγμένη
την αίσθηση της συλλογικότητας.
Μ’ αρέσει και το θεωρώ σωστότερο.
Με τους παλιούς μου συναδέλφους
νιώθω στενή καλλιτεχνική συγγένεια.
Όποτε έχει τύχει να παίξουμε πάλι μαζί,
αποδεικνύεται πόσο ισχυροί και κοινοί
είναι οι κώδικές μας.
Μ’ αρέσει που αρέσω στον κόσμο,
αυτή είναι η δουλειά μου, αλλά
συγχρόνως με κάνει και ντρέπομαι.
Μέσω της τηλεόρασης
μπαίνουμε στα σπίτια απρόσκλητοι.
Ένα παιδάκι με ρώτησε κάποτε:
– Με ξέρεις;
– Όχι, του απάντησα.
– Τότε γιατί σε ξέρω εγώ;

Άννα Παναγιωτοπούλου

Σήμερα έφυγε από τη ζωή.

……………………………………………………………
Πηγή: lifo. gr
Απόσπασμα από συνέντευξη
στον Χρήστο Παρίδη.

Θανάσης Βέγγος

Posted on by

Αν δεν συναντιόμασταν

με τον Νίκο Κούνδουρο στο στρατό

δε θα υπήρχε στο πανί
ούτε Θανάσης, ούτε Βέγγος.
Μια μέρα μού λέει:
”Όταν απολυθούμε, θα παίξεις
σε μια ταινία που θα φτιάξω.”
Γυρίστηκε η ”Μαγική Πόλις” και
βρέθηκα μέσα σε ένα μαγικό κόσμο.
Έπαιζα τρίτους ρόλους και δούλευα
σα φροντιστής για ένα κομμάτι ψωμί.
Γυρίστηκε και ο ”Δράκος”.
Μέσα σε δύο χρόνια
έπαιξα 22 μικρούς ρόλους.
Είχα κάποια επιτυχία και
μου έδωσαν ρόλους πρωταγωνιστή.
Καταλάβαινα ότι δεν ήμουν εγώ
αλλά κάποιος ηθοποιός Βέγγος,
που τον μεταχειρίζονταν όπως ήθελαν.
Σκέφτηκα να κάνω
μια εταιρεία παραγωγής
όπου οι ταινίες θα γινόντουσαν
πάνω – κάτω όπως ήθελα εγώ.
Με βοήθησαν δύο σκηνοθέτες.
Ο Πάνος Γλυκοφρύδης
και ο Ερρίκος Θαλασσινός.
Φιλμς σαν τον ”Παπατρέχα”
ή το ”Μην είδατε τον Παναή”,
δε θα έβγαιναν χωρίς αυτούς.
Μια μέρα ο Γλυκοφρύδης μού είπε ότι
ήταν αδύνατο να συνεχίσει μαζί μου,
γιατί δεν πίστευε
ότι οι ταινίες αυτές ανταποκρίνονταν
στις απόψεις που είχε για το Σινεμά.
Λίγο κατόπιν
δουλειές του Θαλασσινού
δεν του άφηναν περιθώρια
να ασχοληθεί μαζί μου.
Τότε βρέθηκα σε δύσκολη θέση.
Δεν είχα εμπιστοσύνη
σε άλλον άνθρωπο και το χειρότερο,
πίστευα πως δεν υπήρχε άλλος
άνθρωπος που να με καταλαβαίνει.
Έτσι πέρασα στη σκηνοθεσία.
Είμαι παιδί του Κινηματογράφου.
Τον προτιμώ 100 φορές από το Θέατρο.
Πανηγύρι, φίλε μου!…
Αγαπημένο μου φιλμ
είναι το ”Ποιος Θανάσης!”
Είναι σα Θέατρο αλλά μ’ αρέσει.
Και η ταινία
”Θου Βου Φαλακρός Πράκτωρ,
Επιχείρησις Γης Μαδιάμ”
έχει στιγμές κινηματογραφικές
αλλά εγώ, προτιμώ την άλλη.
Η μεγαλύτερη χαρά μου
ήταν όταν άνοιξα το γραφείο μου,
και η μεγαλύτερη πίκρα
όταν αναγκάστηκα να το κλείσω.
Τρεις κλητήρες κάθε πρωί έξω από
την πόρτα μου και 4.000.000 χρέος.
Από ολόκληρη την εταιρεία
”ΘΒ – Ταινίες Γέλιου”
έμεινε μονάχα ένα τηλέφωνο.
Ένα τηλέφωνο μού έμεινε απ’ όλη
αυτή την ιστορία!… Μου τα πήραν όλα.
Όταν έφτιαξα την εταιρεία,
δεν το έκανα για να κερδίσω
μα για να σταθώ σαν καλλιτέχνης.
Είχα μεράκι για τις ταινίες μου.
Τις γύριζα όπως ήθελα.
Γύριζα κωμωδίες. Αυτή η λέξη
είναι για πολύ υψηλών στόχων έργα.
Είμαι της αγχωτικής κωμωδίας.
Το άγχος είναι η σπεσιαλιτέ μου.
Μια ζωή στην τσίτα είμαι.
Δεν ηρεμώ ποτέ.
Δουλεύω με το ένστικτο.
Δεν είμαι σωστός καλλιτέχνης.
Δεν είμαι επαγγελματίας ηθοποιός.
Δεν έχω κανένα ταλέντο.
Μόνο αυτή τη φάτσα, που,
πρόσεξέ την καλά και διάβασε.
Εδώ είναι αποτυπωμένη
όλη η μιζέρια, όλη η δυστυχία,
όλος ο πόνος τού ασήμαντου Έλληνα.
Ο θεατής αντιλαμβάνεται ότι πάνω
στον Βέγγο υπάρχει μια εντιμότητα.
Ότι ο Θανάσης Βέγγος δεν έχει
προσπαθήσει να τον κοροιδέψει.
Ο ”Θανάσης” φτιάχτηκε
παρατηρώντας τους ανθρώπους
μέσα στο χώρο που κινούνται.
Στις λαικές γειτονιές.
Τώρα αν με ρωτήσεις
ο χαρακτήρας ”Θανάσης”
τι προσφέρει
σε μια κοινωνία σαν τη δική μας,
τι να σου πω… Δεν ξέρω.
Θανάσης Βέγγος
Σαν σήμερα,
το 2011, έφυγε από τη ζωή.

………………………………………………………………

Νίκος Καζαντζάκης Ο Ιούδας

Posted on by

Τη Μεγάλη Παρασκευή

ο δάσκαλος μάς πήγε στην εκκλησία

να προσκυνήσουμε το Σταυρωμένο.

Μας γύρισε ύστερα στο σχολειό
να μας εξηγήσει τι είδαμε,
ποιον προσκυνήσαμε
και τι θα πει Σταύρωση.
Αραδιαστήκαμε στα θρανία,
κουρασμένοι, βαριεστημένοι,
γιατί δεν είχαμε φάει παρά λεμόνι
και δεν ήπιαμε παρά ξύδι,
για να δοκιμάσουμε κι εμείς
τον πόνο του Χριστού.
Άρχισε λοιπόν
με βαριά επίσημη φωνή
να μας ξηγάει πώς ο Θεός
κατέβηκε στη γη και γίνηκε Χριστός,
κι έπαθε και σταυρώθηκε
για να μας σώσει από την αμαρτία.
Ποια αμαρτία; Δεν καταλάβαμε,
μα καταλάβαμε καλά,
πως είχε δώδεκα μαθητές
κι ένας τον πρόδωσε. Ο Ιούδας.
”Και ήταν ο Ιούδας, σαν ποιον;
Σαν ποιον;”
Είχε απλώσει το δείκτη
του χεριού του ο δάσκαλος,
και τον μετακινούσε
από τον έναν μας στον άλλον,
ζητώντας να βρει
σε ποιον από εμάς έμοιαζε ο Ιούδας.
Κι εμείς ζαρώναμε
και κλαίγαμε μη μπας και σταθεί
το δάχτυλο το φοβερό πάνω μας.
Κι άξαφνα ο δάσκαλος έσυρε φωνή
και το δάχτυλό του στάθηκε
σ’ ένα φτωχοντυμένο χλωμό παιδάκι
με όμορφα ρουσσόξανθα μαλλιά.
Ήτανε το Νικολιό
που ‘χε φωνάξει πέρυσι: ”Σώπα
δάσκαλε ν’ ακούσουμε το πουλί.”
”Να σαν το Νικολιό”,
φώναξε ο δάσκαλος.
”Έτσι χλωμός, έτσι ντυμένος κι αυτός
και είχε κόκκινα μαλλιά, κόκκινα
σαν τις φλόγες την Κόλασης!!”
Το κακόμοιρο το Νικολιό
ξέσπασε σε θρήνο, κι εμείς όλοι
που είχαμε γλιτώσει τον κίνδυνο,
τον αγριοκοιτάζαμε με μίσος
και συμφωνήσαμε κρυφά
από θρανίο σε θρανίο
άμα βγούμε έξω να τον σπάσουμε
στο ξύλο που πρόδωσε τον Χριστό.
Ευχαριστημένος ο δάσκαλος
που έτσι μας έδειξε χειροπιαστά
πώς ήταν ο Ιούδας, μας σχόλασε
κι εμείς βάλαμε στη μέση το Νικολιό
κι ως βγήκαμε στο δρόμο αρχίσαμε
να τον φτύνουμε και να τον δέρνουμε.
Πήρε αυτός δρόμο κλαίγοντας μα
εμείς τον κυνηγούσαμε με τις πέτρες.
Τον προγκούσαμε: ”Ιούδα! Ιούδα!”
ωσότου έφτασε στο σπίτι του
και τρύπωξε μέσα.
Το Νικολιό
δεν ξαναφάνηκε στην τάξη.
Δεν ξαναπάτησε στο σχολειό.
Ύστερα από τριάντα χρόνια
που είχα γυρίσει από τη Γαλλία
στο πατρικό σπίτι
και ήταν Μεγάλο Σάββατο,
χτύπησε η πόρτα
και φάνηκε στο κατώφλι
ένας χλωμός αδύνατος άντρας
με κόκκινα μαλλιά.
Έφερνε τα καινούργια παπούτσια
που είχε παραγγείλει για όλους μας
ο πατέρας για τη Λαμπρή.
Στάθηκε δειλιασμένος.
Με κοίταξε, κούνησε το κεφάλι.
”Δε με γνωρίζεις; Δε με θυμάσαι;”
Κι ως να μου το πει τον γνώρισα.
”Το Νικολιό!” φώναξα.
”Ο Ιούδας”, έκαμε εκείνος
και χαμογέλασε με πικρία.

Νίκος Καζαντζάκης

Απόσπασμα από το βιβλίο: ”Τσάρλι Τσάπλιν Η αυτοβιογραφία μου”

Posted on by

Μια μέρα, μετά το σχολείο,

έφτασα σπίτι μα δε βρήκα κανέναν.

Περίμενα μέχρι πολύ μετά
την ώρα του μεσημεριανού, οπότε
άρχισα να ανησυχώ.
Ίσως να με είχαν εγκαταλείψει.
Καθώς το απόγευμα περνούσε και
χανόταν, άρχισαν να μου λείπουν.
Το δωμάτιο έδειχνε τόσο ανυπόφορο,
τόσο άδειο, που με τρόμαζε.
Άρχισα να πεινάω. Κοίταξα
το κελάρι, αλλά δε βρήκα τίποτα.
Δε μπορούσα ν’ αντέξω άλλο
αυτή την αίσθηση του κενού,
κι έτσι βγήκα έξω και
πέρασα το απόγευμα τριγυρίζοντας
στα παζάρια που υπήρχαν ολόγυρα.
Περιπλανήθηκα
κοιτάζοντας πεινασμένα
στα παράθυρα των μαγειρείων,
τα προκλητικά αχνιστά ψητά
κοψίδια από χοιρινό και βοδινό,
και τις χρυσοκίτρινες τηγανητές
πατάτες πνιγμένες στη σάλτσα.
Από εκεί εμπνεύστηκα
τον πεινασμένο αλήτη
που ενσάρκωσα στις ταινίες μου…
Τσάρλι Τσάπλιν
Σαν σήμερα, το 1889, γεννήθηκε.
……………………………………………………………..
Απόσπασμα από το βιβλίο:

”Τσάρλι Τσάπλιν

Η αυτοβιογραφία μου”

 

Δεν υπήρχε σκυλάδικο που να μην το είχα γυρίσει.

Posted on by

Θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό

γιατί μου ήρθαν βολικά τα πράγματα.

Ούτε κουράστηκα, ούτε το πάλεψα.

Τραγούδησα σε μια συνεστίαση τής
δουλειάς του θείου μου και με άκουσε
ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης.
Με φώναξε,
μου είπε να ακολουθήσω
το επάγγελμα του τραγουδιστή,
και με έστειλε στη δισκογραφική
εταιρεία Columbia.
Ο Γιώργος Ζαμπέτας μού έδωσε τα
τραγούδια για τον πρώτο μου δίσκο
και από αυτόν διαμορφώθηκε
η στάση μου απέναντι σε οτιδήποτε.
Με δίδαξε, πέρα από το τραγούδι,
και τη συμπεριφορά.
Ο Ζαμπέτας μού στάθηκε σαν πατέρας.
Δεκαεφτά ετών τραγούδησα μαζί του
στο κέντρο ”Ξημερώματα”.
Έπαιρνα πενήντα δραχμές τη μέρα.
Δε σκεφτόμουν άλλη δουλειά.
Πριν βγω στην πίστα έχω τρακ.
Δε φεύγει αυτό.
Μια φορά,
είχε έρθει ο Μπιθικώτσης να με δει
κι έκατσε πρώτο τραπέζι φάτσα κάρτα.
Τρέμανε τα πόδια μου και ήμουν
πενήντα ετών, δεν ήμουν κανένα παιδάκι.
Αλλά εντάξει…
Ήταν ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης!
Αυτή τη δουλειά την αγαπάω.
Δε μπορώ να πετάω λουλούδια
στον έναν, να μου μιλάει ο άλλος,
να χαιρετάω τα πρώτα τραπέζια,
να αρχίσω τα χειροφιλήματα.
Βγαίνω να τραγουδήσω για όλους.
Αυτό.
Ο τραγουδιστής είναι
το πιο εκφραστικό όργανο της ορχήστρας,
επειδή μιλάει και απευθύνεται στον κόσμο.
Αλλά θα πρέπει να υπάρχει το υλικό.
Ό,τι έχει μείνει από τραγούδια,
αν το ψάξουμε,
είναι τραγούδια που κάτι ήθελε να πει
ο δημιουργός. Αυτή είναι η βάση.
Εδώ και μερικά χρόνια
δεν υπάρχουν τραγούδια γιατί
οι δημιουργοί είναι που σίγησαν.
Τα σημερινά παιδιά είναι δυστυχή
γιατί ψάχνουν με το τσιγκέλι
να βρουν καλά τραγούδια.
Εγώ όταν ξεκίνησα,
τα τραγούδια υπήρχαν στο δρόμο.
Μέχρι
να παντρευτώ και να κάνω παιδιά,
ήμουν σκορποχώρι.
Τέσσερις τελείωνα τη δουλειά,
και συνέχιζα στα πρωινά μαγαζιά
μέχρι τις οχτώ το πρωί.
Ήμουν ο καλύτερος πελάτης.
Δεν υπήρχε σκυλάδικο
που να μην το είχα γυρίσει.
Μου άρεσε να ξενυχτάω. Να πίνω.
Εκεί μέσα μεγάλωσα.
Αν συμφιλιώθηκα
με την ιδέα του θανάτου;
Δεν ξέρω… Δεν κουβέντιασα
με τον εαυτό μου τέτοια πράγματα,
ούτε με απασχόλησαν ποτέ.
Ένα γεγονός της ζωής είναι ο θάνατος.
Κάποτε, μοιραία, θα έρθει.
Τι να φοβηθώ; Χορτάτος είμαι.
Αυτό που θέλω να μείνει είναι
ότι πέρασα από αυτή τη δουλειά,
και την έκανα καλά.
Έτσι θέλω να με θυμούνται.
Μου φτάνει.
Δημήτρης Μητροπάνος

Σαν σήμερα,

το 2012, έφυγε από τη ζωή.

…………………………………………………………….
Πηγές:
lifo. gr
Απόσπασμα από συνέντευξη
στον Σταύρο Διοσκουρίδη.
Περιοδικό Down Town
Απόσπασμα από συνέντευξη
στην Κάλλια Καστάνη.
aixmi. gr
Απόσπασμα από συνέντευξη
στην Κατερίνα Ζάννη.

Βασίλης Λογοθετίδης

Posted on by

Ένα βράδυ, καθόμασταν

με τον Χρήστο Γιαννακόπουλο

στα παρασκήνια του θεάτρου

και βλέπαμε τον Βασίλη
στην παράσταση του έργου μας
”Οι Γερμανοί Ξανάρχονται”,
ο οποίος σε μια σκηνή – του έχουν
πει ότι ο ”Γυαλάκιας” είναι απ’ έξω –
τρέχει προς την πόρτα και πηδάει
για να τον δει – αν είναι δυνατόν –
πάνω από τη μάντρα.
Έκανε ένα σάλτο τρομερό!
Λέει ο Χρήστος: ”Κοίτα πόσο πηδάει!
Αύριο να πάρουμε μία μεζούρα,
να δούμε πόσο.”
Το επόμενο βράδυ πήραμε μια μεζούρα,
μαρκάραμε μέχρι πού έφτανε το πόδι του,
το μετρήσαμε και ήταν ένα μέτρο
και είκοσι εκατοστά άλμα εις ύψος.
Και ήταν και μεγάλος άνθρωπος.
Δεν το πηδούσαμε εμείς, παιδιά τότε.
”Ξέρεις πόσο πηδάς;” τον ρωτήσαμε.
Ούτε νοιάστηκε, ούτε τον ενδιέφερε.
Την Κυριακή
πήγαμε στο Καβούρι που δεν είχε
καμία σχέση με το σημερινό Καβούρι.
Ήταν παρθένο δάσος.
Και καθώς πηγαίναμε,
είδαμε μπροστά μας ένα μαντράκι,
που δεν ήταν ούτε εξήντα πόντοι.
Το πηδήσαμε και προχωρήσαμε.
Ο Λογοθετίδης σταμάτησε
και πήγε από την άλλη πλευρά.
– Ρε Βασίλη, του λέω, γιατί πας βόλτα;
– Δε μπορώ να το πηδήσω, μου απαντά.
– Στο θέατρο πώς μπορείς;
Κάθε βράδυ πηδάς 1 και 20 και δε
μπορείς εδώ να πηδήσεις 60 πόντους;
– Στο Θέατρο! Στο Θέατρο!!, μου είπε.
Το Θέατρο, του Λογοθετίδη,
του επέβαλε τα πάντα.
Αν του έλεγαν θα κάνεις
τον πρωταθλητή του επί κοντώ
και πρέπει να πηδήσεις 5 και 80,
θα πηδούσε! Αυτός ήταν ο Βασίλης…

Αλέκος Σακελλάριος

Γιόζεφ Γκέμπελς-Η προπαγάνδα είναι σαν την τέχνη. Δεν χρειάζεται να σέβεσαι την αλήθεια…

Posted on by

Ο Γιόζεφ Γκέμπελς (29 Οκτωβρίου 1897 – 1 Μαΐου 1945) ήταν Γερμανός πολιτικός και υπουργός Προπαγάνδας της Ναζιστικής Γερμανίας από το 1933 έως το 1945.

Ήταν ένας από τους πιο στενούς συνεργάτες του Αδόλφου Χίτλερ και θεωρείται ένας από τους πιο ισχυρούς και επικίνδυνους προπαγανδιστές στην ιστορία.

Ο Γκέμπελς ήταν υπεύθυνος για τον έλεγχο όλων των πτυχών των μέσων ενημέρωσης στη Ναζιστική Γερμανία και χρησιμοποίησε τη θέση του για να προωθήσει την ιδεολογία του Ναζισμού και να διώξει τους αντιπάλους του καθεστώτος.

Ήταν επίσης ένας ταλαντούχος ρήτορας και χρησιμοποίησε τις ομιλίες του για να ξεσηκώσει τον γερμανικό λαό και να τον προετοιμάσει για πόλεμο.

Μετά την ήττα της Ναζιστικής Γερμανίας στο Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, ο Γκέμπελς και η σύζυγός του Magda αυτοκτόνησαν, αφού πρώτα σκότωσαν τα έξι παιδιά τους.

Ακολουθούν μερικά από τα πιο σημαντικά γεγονότα της ζωής του Γκέμπελς:

  • 1897: Γεννιέται στο Οράνιενμπουργκ της Γερμανίας.

  • 1914: Εντάσσεται στον Γερμανικό Στρατό και πολεμά στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο.

  • 1920: Γίνεται μέλος του Ναζιστικού Κόμματος.

  • 1924: Διορίζεται Γαουleiter του Βερολίνου.

  • 1933: Διορίζεται Υπουργός Προπαγάνδας.

  • 1938: Διευθύνει την “Κρυστάλλινη Νύχτα”, ένα πογκρόμ εναντίον των Εβραίων στη Γερμανία.

  • 1945: Αυτοκτονεί στο Βερολίνο, μαζί με τη σύζυγό του και τα έξι παιδιά τους.

Ο Γκέμπελς ήταν μια περίπλοκη και αμφιλεγόμενη προσωπικότητα. Ήταν ένας ταλαντούχος ρήτορας και προπαγανδιστής, αλλά ήταν επίσης υπεύθυνος για τη διάδοση του μίσους και της βίας. Η κληρονομιά του συνεχίζει να προκαλεί συζητήσεις και αντιπαραθέσεις.

Ο Βλαντιμίρ Μαγιακόφσκι: Ρήτορας της Επανάστασης, Ποιητής των Μαζών

Posted on by

Ο Βλαντιμίρ Μαγιακόφσκι: Ρήτορας της Επανάστασης, Ποιητής των Μαζών

Ο Βλαντιμίρ Βλαντίμιροβιτς Μαγιακόφσκι (19 Ιουλίου 1893 – 14 Απριλίου 1930) υπήρξε ένας κολοσσός της ρωσικής λογοτεχνίας, φημισμένος ως ποιητής, θεατρικός συγγραφέας και κριτικός. Θεωρείται ηγετική μορφή του Ρωσικού Φουτουρισμού στις αρχές του 20ού αιώνα.

Γεννημένος στη Γεωργία, ο Μαγιακόφσκι ήρθε σε επαφή με τις επαναστατικές ιδέες από νεαρή ηλικία. Συμμετείχε ενεργά στην Οκτωβριανή Επανάσταση του 1917, υιοθετώντας με πάθος την κομμουνιστική ιδεολογία. Η ποίησή του, γεμάτη ενέργεια και ριζοσπαστισμό, ύμνησε την επανάσταση και το νέο σοβιετικό κράτος, ενώ παράλληλα ασκούσε κριτική στην αστική τάξη και τον παλαιό κόσμο.

Εκτός από την ποίηση, ο Μαγιακόφσκι διακρίθηκε και στο θέατρο, γράφοντας πρωτοποριακά έργα γεμάτα πειραματισμό. Αξιοσημείωτη ήταν η συνεργασία του με τον σκηνοθέτη Βσέβολοντ Μέγερχολντ, με τον οποίο ίδρυσε το θέατρο “Λεφ”.

Παρά την αφοσίωσή του στο σοβιετικό καθεστώς, ο Μαγιακόφσκι ήρθε αντιμέτωπος με αυξανόμενη λογοκρισία και κριτική στα τελευταία χρόνια της ζωής του. Απογοητευμένος και απομονωμένος, αυτοκτόνησε το 1930 σε ηλικία 36 ετών.

Η κληρονομιά του Μαγιακόφσκι

Ο Μαγιακόφσκι άφησε ένα πλούσιο και αμφιλεγόμενο λογοτεχνικό έργο. Η επίδρασή του στη ρωσική και παγκόσμια λογοτεχνία υπήρξε τεράστια. Θεωρείται ένας από τους σημαντικότερους ποιητές του 20ού αιώνα, ενώ η πρωτοποριακή του φωνή συνεχίζει να εμπνέει καλλιτέχνες και λογοτέχνες μέχρι σήμερα.

Ποίηση:

  • Σύννεφο με παντελόνι (1915)
  • Ο πόλεμος και ο κόσμος (1917)
  • 150 εκατομμύρια (1920)
  • Βλαδίμηρος Ιλίτς Λένιν (1924)
  • Αυτό που χρειάζεσαι (1925)

Θέατρο:

  • Βλαδιμίρ Μαγιακόφσκι (1913)
  • Μυστήριο Μπούφφα (1918)
  • Κορεχτός (1923)
  • Το ψείρι (1925)

Πεζογραφία:

  • Αυτοβιογραφία (1922)
  • Η δική μου ανακάλυψη της Αμερικής (1925)

Σημείωση:

Η βιογραφία του Μαγιακόφσκι είναι γεμάτη αντιθέσεις και αμφιλεγόμενα σημεία. Η στάση του απέναντι στο σοβιετικό καθεστώς, η προσωπική του ζωή και οι συνθήκες του θανάτου του αποτελούν αντικείμενο συζήτησης και ερμηνειών.

Παρ’ όλα αυτά, η αξία του έργου του παραμένει αδιαμφισβήτητη. Ο Μαγιακόφσκι υπήρξε ένας πρωτοπόρος καλλιτέχνης που άφησε το στίγμα του στην ιστορία της λογοτεχνίας.

Ζαν Ζενέ

Posted on by

Στη φυλακή μάς έδιναν χαρτί

για να φτιάξουμε σακιά.

Πάνω λοιπόν σε αυτό το χαρτί
έγραψα την αρχή του βιβλίου.
Έγραψα με ειλικρίνεια, με φλόγα,
με λύσσα και τόσο ελεύθερα,
αφού ήμουν βέβαιος
πως κανένας δε θα με διάβαζε.
Μια μέρα,
όταν επέστρεψα στο κελί μου,
το χειρόγραφο είχε εξαφανιστεί.
Με κάλεσαν στο γραφείο και με
τιμώρησαν: Τρεις μέρες απομόνωση
γιατί χρησιμοποίησα χαρτί ”που
δε μου δόθηκε για να το γεμίσω
με λογοτεχνικά αριστουργήματα.”
Αυτή η κλοπή από τον δεσμοφύλακα
ήταν κάτι το ταπεινωτικό για μένα.
Ύστερα παράγγειλα
μερικά σημειωματάρια στην καντίνα
κι έπεσα να κοιμηθώ.
Σκεπάστηκα με τις κουβέρτες ως
πάνω από το κεφάλι και προσπάθησα
να θυμηθώ, λέξη προς λέξη,
τις πενήντα σελίδες που είχα γράψει.
Τα κατάφερα…
Ζαν Ζενέ

Σαν σήμερα,

το 1986, έφυγε από τη ζωή.

Λέων Τολστόι:”Μην μου λες πολλά για τη θρησκεία, αλλά άσε με να δω τη θρησκεία στις πράξεις σου. “

Posted on by

Λέων Τολστόι: Μια Ζωή Αφιερωμένη στην Αναζήτηση της Αλήθειας

Ο Λέων Τολστόι, ένας από τους μεγαλύτερους συγγραφείς όλων των εποχών, άφησε το στίγμα του όχι μόνο στον κόσμο της λογοτεχνίας, αλλά και στον κόσμο της σκέψης και της ηθικής. Γεννημένος στη Ρωσία το 1828, ο Τολστόι βίωσε μια ζωή γεμάτη αντιθέσεις και πνευματικές αναζητήσεις.

Ξεκίνησε ως νεαρός αριστοκράτης, απολαμβάνοντας τα προνόμια της κοινωνικής του τάξης. Ωστόσο, η εμπειρία του στον πόλεμο της Κριμαίας και η βαθιά του μελέτη φιλοσοφικών και θρησκευτικών κειμένων τον οδήγησαν σε μια ριζική αλλαγή πορείας.

Ο Τολστόι εγκατέλειψε τον αριστοκρατικό τρόπο ζωής του και αφοσιώθηκε στην αναζήτηση της αλήθειας και της δικαιοσύνης. Αφιερώθηκε στη συγγραφή, δημιουργώντας αριστουργήματα όπως “Πόλεμος και Ειρήνη” και “Άννα Καρένινα”, που εξερευνούν την ανθρώπινη ψυχή με οξυδέρκεια και ειλικρίνεια.

Παράλληλα, ο Τολστόι διατύπωσε αιρετικές απόψεις για τη θρησκεία, την ηθική και την πολιτική, ασκώντας κριτική στην αυταρχική κυβέρνηση και την εκκλησία της εποχής του. Οι ιδέες του τον έφεραν σε σύγκρουση με την ιεραρχία και τον οδήγησαν σε αφορισμό από την Ορθόδοξη Εκκλησία.

Παρ’ όλα αυτά, ο Τολστόι συνέχισε να γράφει και να μιλάει με θάρρος για τις πεποιθήσεις του, εμπνέοντας εκατομμύρια ανθρώπους σε όλο τον κόσμο. Η κληρονομιά του παραμένει ζωντανή έως σήμερα, υπενθυμίζοντάς μας τη δύναμη της αλήθειας, της συμπόνιας και της μη βίας.

Η φράση “Μην μου λες πολλά για τη θρησκεία, αλλά άσε με να δω τη θρησκεία στις πράξεις σου” συνοψίζει την πεποίθηση του Τολστόι ότι η ηθική αξία ενός ανθρώπου κρίνεται από τις πράξεις του και όχι από τα λόγια του. Πίστευε ότι η αληθινή θρησκεία δεν οφείλει να περιορίζεται σε δογματικές πεποιθήσεις, αλλά να εκφράζεται στην καθημερινή ζωή μέσω της καλοσύνης, της δικαιοσύνης και της αγάπης προς τον συνάνθρωπο.

Ο Τολστόι υπήρξε μια ηθική πυξίδα για πολλούς, υπενθυμίζοντάς μας ότι η αναζήτηση της αλήθειας και η υπεράσπιση των ηθικών ιδανικών είναι διαρκής αγώνας. Η ζωή και το έργο του αποτελούν πηγή έμπνευσης και μας προτρέπουν να σκεφτούμε κριτικά, να ενεργούμε με ηθική ακεραιότητα και να αγωνιζόμαστε για έναν κόσμο πιο δίκαιο και ανθρώπινο.