«Oταν ήμουν 14 ετών πήρα την απόφαση που μου άλλαξε τη ζωή: Αποφάσισα να πάω στη σχολή ποδοσφαίρου της Γκενκ. Ήμουν δύο ώρες μακριά από το σπίτι, μάζεψα τις βαλίτσες μου και έφυγα από τη μία πλευρά του Βελγίου στην άλλη. Παλιά ήμουν ντροπαλός ακόμα και στον τόπο μου, πόσο μάλλον εκεί. Θυμάμαι ότι πέρασα τον πρώτο μου χρόνο σε ένα μικρό ξενοδοχείο. Τότε, τον επόμενο χρόνο ήμουν με μια ανάδοχη οικογένεια, από αυτές που πληρώνει ο σύλλογος για να υποδεχθούν νέους παίκτες. Το σχολείο ήταν καλό, το ποδόσφαιρο ήταν καλό, χωρίς λεφτά και προβλήματα.
Στο τέλος της σεζόν ετοίμασα βαλίτσες, τους χαιρετούσα και μου είπαν: “Τα λέμε μετά το καλοκαίρι”. Οταν γύρισα σπίτι, όμως, η μαμά μου είπε τα λόγια που θα άλλαζαν για πάντα την πορεία της ζωής μου … Έκλαιγε, αμέσως νόμισα ότι κάποιος πέθανε. Τη ρώτησα ποιο είναι το πρόβλημα. “Δεν σε θέλουν πίσω”, είπε, “η ανάδοχη οικογένεια δεν σε θέλει πια”. “Γιατί;′′, ρώτησα. “Για το ποιος είσαι. Δεν μπορούν να επικοινωνήσουν μαζί σου. Είπαν ότι είσαι δύσκολο παιδί”. Σκέφτηκα ώρες και ώρες αυτή την πρόταση, κλωτσώντας την μπάλα στον τοίχο… “Γι’ αυτό που είσαι”.
Μετά το καλοκαίρι πήγα πίσω στη Γκενκ και ανέβηκα στη δεύτερη ομάδα. Σε εκείνο το σημείο θυμάμαι την ακριβή στιγμή που όλα άλλαξαν για πάντα. Παίζαμε Παρασκευή βράδυ, πέρασα το πρώτο ημίχρονο στον πάγκο, μετά μπήκα στο δεύτερο: Τρελάθηκα. Πρώτο γκολ: “Δεν σε θέλουν πια”. Δεύτερο γκολ: “Είσαι πολύ ντροπαλός”. Τρίτο γκολ: “Είσαι δύσκολο παιδί”. Τέταρτο γκολ: “Δεν σε θέλουν άλλο”. Πέμπτο γκολ: “Για όσα είσαι”. Πέντε γκολ σε ένα ημίχρονο! Μετά από εκείνη τη μέρα όλοι άλλαξαν γνώμη για μένα…».
(Κέβιν Ντε Μπρόινε στο The Players tribune)
